Το «βρώμικο» παιχνίδι του Ολυμπιακού

Κλωτσιές, μπουνιές, τραβήγματα, σφυρίχτρες. Η συνταγή της επιτυχίας...
Η διαιτησία δεν είναι η αγαπημένη θεματολογία του Greenzone. Το αντίθετο. Ωστόσο, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η εξόφθαλμη εύνοια που χαίρει ο Ολυμπιακός στη σειρά των τελικών της Α1.

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε πως πιστεύουμε πως οι Πειραιώτες είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα. Μετά από χρόνια ο Παναθηναϊκός βρίσκει στα εγχώρια ουσιαστική αντίσταση και αυτό μόνο ως καλό το εκλαμβάνουμε για το άθλημα γενικότερα.

Αν ο Ολυμπιακός καταφέρει και πάρει το στέμμα του πρωταθλητή από τον Παναθηναϊκό με την αξία του, θα τον χειροκροτήσουμε (τρόπος του λέγειν...).

Δεν μπορούμε, όμως να αγνοήσουμε πως συμβαίνουν ταυτόχρονα πράγματα που δεν τιμούν καθόλου το ελληνικό μπάσκετ.

Δεν θα σταθούμε σε μία συγκεκριμένη φάση. Από την αρχή της χρονιάς ο ΟΣΦΠ παίζει ένα πάρα πολύ σκληρό παιχνίδι, αντιαθλητικό αρκετές φορές, βρώμικο, με ξύλο «κάτω από τη ζώνη». Είναι δικαίωμά του. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να παίξει τέτοιου είδους άμυνα. Τρανταχτό παράδειγμα η Σιένα. Με τη διαφορά πως οι Ιταλοί φορτώνονται, με επιλογή τους, με φάουλ.

Η ένστασή μας έχει να κάνει με την αντιμετώπιση αρκετών παιχτών του ΟΣΦΠ από τους διαιτητές. Πρώτος και καλύτερος ο Παπανικολάου. Ο πιτσιρικάς έχει όλα τα φόντα να γίνει παίχτης μεγάλης κλάσης. Πρέπει όμως πρώτα να μάθει πως η άμυνα ξεκινάει από το μυαλό και συνήθως είναι μία έννοια «καθαρή» και όχι συνώνυμη της κλωτσιάς, της γονατιάς, του τραβήγματος.

Μαζικά η κλίκα των «μπασκετικών» βάφτισε το κλωτσομπουνίδι «άμυνα για σεμινάριο». Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να κερδηθεί ο τελικός. Οι παίχτες του Ομπράντοβιτς εξαντλούνται πολύ πιο γρήγορα, ενώ από την άλλη οι «ερυθρόλευκοι» όσο βλέπουν πως δεν τιμωρούνται τόσο με μεγαλύτερη δυσκολία διακρίνουν τα όρια του αντιαθλητικού παιχνιδιού.

Και δεν φτάνει αυτό αλλά διαμαρτύρονται και από πάνω! Φωνάζουν συνεχώς και προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, προφανώς για να βρίσκουν άλλοθι για τον τρόπο που έχουν επιλέξει να αγωνίζονται...