liga logia kardias gia ton Paulo

Ο Aristot3lis γράφει για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, με αφορμή τη βράβευσή του από τον ΠΣΑΤ... Χαζεύοντας στο διαδίκτυο, έπεσα στο βίντεο της αποψινής βράβευσης των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου από τον ΠΣΑΤ.

Καταρχήν οφείλουμε να πούμε ένα μπράβο στον έναν από τους αδερφούς Αγγελόπουλους που χειροκρότησε τους αδερφούς Γιαννακόπουλους (ο άλλος επιδεικτικά παραμένει απαθής.). Στο 1.34 του βίντεο, ο Γιάννης Ιωαννίδης χαμογελάει. Ίσως να σκέφτεται «πόσο ωραία ήταν όταν σας έκλεβα τα πρωταθλήματα με τον Σαλονίκη και τον Κουκουλεκίδη». Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι αυτό...

Βλέποντας τα δύο αδέρφια μαζί να κρατάνε τρόπαια στα χέρια, έστω και αν αυτά δεν είναι αυτή τη φορά τα κύπελλα της Ευρωλίγκας, συγκινήθηκα αρκετά. Μα πιο πολύ συγκινήθηκα βλέποντας τον Παύλο.

Καταρχήν να τονίσω πως κατά καιρούς έχω ασκήσει δριμεία κριτική στα δύο αδέρφια, για θέματα που αφορούν -κυρίως- τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Έχω επικρίνει την οικογένεια Γιαννακόπουλου, για όσα έχει (και δεν έχει) πράξει τα τελευταία τρία χρόνια στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, αλλά και τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια στον Ερασιτέχνη, για θέματα τα οποία ο πολύς κόσμος είτε δε γνωρίζει είτε δεν ενδιαφέρεται να μάθει.

Όμως, διάολε, απόψε συγκινήθηκα βλέποντας τον Παύλο, με τα χρόνια εμφανή πάνω του, να πηγαίνει να παραλάβει το βραβείο του, όπως την περασμένη Πέμπτη που ήταν και πάλι παρών στη βράβευση του τεράστιου Μάικ Μπατίστ, στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπορεί να έχει υποπέσει σε σημαντικά λάθη, μπορεί να συνετέλεσε έμμεσα και άμεσα στη διάλυση του πετυχημένου μοντέλου της πολυμετοχικότητας στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, μπορεί να συμμάχησε κατά κάποιον τρόπο με την πλευρά που κανένας δεν πίστευε πως θα μπορούσε ποτέ να συμμαχήσει, μπορεί, μπορεί, μπορεί...

Αλλά ρε γαμώτο, είτε έτσι είτε αλλιώς πρόκειται για ένα μέρος της ίδιας μας της Ιστορίας, ένα Παναθηναϊκό «τοτέμ», με 40 και πλέον χρόνια προσφοράς και αδιάλειπτης παρουσίας στα «πράσινα» δρώμενα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Παύλος είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες που είχε ποτέ το Τριφύλλι στις τάξεις του.

Μακάρι να μην είχα μπει ποτέ στον κόπο να μάθω τι, πώς, γιατί, στον Παναθηναϊκό γενικότερα. Μακάρι να μην είχα ιδέα του τι παίζεται «από πίσω». Μακάρι να μην ήξερα τίποτε για επιχειρηματικά παιχνίδια, προσωπικές αντιπαλότητες που τρώνε τη σάρκα του αγαπημένου μας συλλόγου, και μικροπαραγοντισμούς που μας πηγαίνουν ξανά από την αρχή. Μακάρι να γινόμουν ξανά μικρό παιδί και, με όλη τη δύναμη της φωνής μου, να φώναζα «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ».

Μακάρι, να άλλαζαν όλα από αύριο κιόλας και να βλέπαμε ξανά την «Πράσινη» να ανεβάζει πρωτοσέλιδο με τις φωτογραφίες του Παύλου Γιαννακόπουλου και του Ανδρέα Βγενόπουλου και με τίτλο «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ». Κάτι που δυστυχώς, από πραγματικότητα εξελίχθηκε πλέον σε ουτοπία και από «πράσινη ονείρωξη» σε «όνειρο θερινής νυκτός»...

Ο Παύλος ήταν σχεδόν για όλους τ