Γκρινιάζοντας για τους… γκρινιάρηδες!

Το στοίχημα με το «reset» της ομάδας μπάσκετ
Τέλος ο Ομπράντοβιτς, τέλος ο Μπατίστ, τέλος ο Καλάθης, τέλος ο Καϊμακόγλου, τέλος, τέλος, τέλος… Σύμφωνοι, λοιπόν. Τέλος εποχής. Αυτό όμως, δεν ήταν δεδομένο από τη στιγμή που η ΚΑΕ δεν τα βρήκε με τον «Ζοτς»;

Το σοκ είναι μεγάλο. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν έμαθε απλά μπάσκετ ζώντας στο πλευρό της κορυφαίας ομάδας όλων των αθλημάτων, όλων των εποχών, της Ελλάδας. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έγινε «ένα» με αυτή την ομάδα. Και έπειτα από μια ντουζίνα χρόνια, έρχεται η ώρα των αποχαιρετισμών. Και όταν αυτοί είναι άκομψοι και άγαρμποι, αυτό πονάει σαν εγχείρηση χωρίς αναισθητικό…

Ωστόσο ας μπούμε στη θέση του μηχανοδηγού. Του ανθρώπου που γεμίζει με κάρβουνο τη μηχανή προκειμένου αυτή να εξακολουθήσει να κινείται στις ράγες του μπάσκετ. Του ελληνικού και του ευρωπαϊκού.

Κανείς δεν ήθελε να φύγει ο Ζοτς. Κανείς δεν ήθελε να μειωθεί το μπάτζετ. Κανείς δεν ήθελε να διαλυθεί η ομάδα που έστω μόνο στα κρίσιμα ελληνικά και ευρωπαϊκά ματς γέμιζε εν ριπή οφθαλμού το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Ποια άλλη ομάδα μπάσκετ μπορεί να το κάνει επί τόσα χρόνια; Καμία.

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο. Οικονομική κρίση, οικονομικά προβλήματα, αλλαγές προσώπων, αλλαγές στη μεταξύ τους χημεία και οι επώδυνοι αποχωρισμοί.

Στην… ούγια, η στήλη γράφει «Γκρινιάρης», ωστόσο αυτή την εποχή πιστεύω ότι επιβάλλεται να πάψει η γκρίνια, η οποία ποτέ δεν είναι καλός σύμβουλος. Τα πάντα ξεκίνησαν από την αλλαγή προπονητή. Οσο πιο γρήγορα καταλάβουμε όλοι, ότι ήρθε το τέλος εποχής για τον Ζοτς στον Εξάστερο, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε την ομάδα που γεννιέται.

Όταν οι τουρκικές ομάδες είχαν προϋπολογισμούς μερικών εκατομμυρίων και ο Παναθηναϊκός μερικών… δεκάδων εκατομμυρίων, οι άσπονδοι γείτονες ήταν κομπάρσοι στην Ευρωλίγκα. Η διαφορά μας είναι, ότι ο Παναθηναϊκός με μικρότερο μπάτζετ θα βλέπει τους τούρκους να συλλέγουν ό,τι μπορούν από την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά και πάλι δύσκολα θα μπορέσουν να μας βάλουν από κάτω. Είναι και το θέμα DNA.

Ναι, ρε αδερφέ θα αναρωτηθεί κάποιος, αλλά η ΤΣΣΚΑ γιατί είναι σταθερή τόσα χρόνια; Μια πιθανή απάντηση είναι ότι το «τόσα χρόνια» αφορά στα χρόνια της ραγδαίας ανάπτυξης της ρωσικής οικονομίας. Τη δεκαετία του ’80 και του ’90 δεν τους πολυθυμάμαι και ως πρωταγωνιστές… Αντιθέτως μετά την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία και την εκτόξευση της οικονομίας, ακολούθησε και ο αθλητισμός. Και σε μπάσκετ και σε ποδόσφαιρο και σε βόλλεϋ και οπουδήποτε ο παράγοντας «χρήμα» παίζει σημαντικό ρόλο.

Αν οι υπόλοιπες μεταγραφές του Παναθηναϊκού είναι επιπέδου Μάικ Μπράμος (αντί Ρομέιν Σάτο), Σοφοκλή Σχορτσιανίτη (αντί Μάριτς) και Αντι Πάνκο(αντί Καϊμακόγλου) η ομάδα θα μπορεί να δώσει κάποιο όραμα. Ακόμη κι αν το μεγάλο στοίχημα θα είναι η εύρεση χημείας και πόσο γρήγορα θα μπορέσουν να «δέσουν» μεταξύ τους τόσοι άγνωστοι.

Η ευτυχία του να έχεις ζήσει τον μπασκετι