24/10: Ο «παγκόσμιος» Παπανικολάου (vid)

Το ημερολόγιο έγραφε 24 Οκτωβρίου 1970, όταν ο Χρήστος Παπανικολάου του Παναθηναϊκού κατέρριπτε το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα απί κοντώ στο στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Κοίταξε το φαληρικό ουρανό και στο νου του ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 στο Μεξικό. Εκείνα τα χρόνια ακόμα και μία όγδοη ολυμπιακή νίκη θεωρείτο για την Ελλάδα τεράστιο κατόρθωμα. Για το 28χρονο παλικάρι από τα Τρίκαλα ,όμως, η τέταρτη θέση ήταν αποτυχία…

Σφίγγει με αποφασιστικότητα το μαύρο του κοντάρι, που είχε αγοράσει ένα χρόνο πριν στη Γερμανία. Φυσάει αεράκι. Περιμένει…Οι φίλαθλοι στο στάδιο αγγίζουν τις δέκα χιλιάδες. Δεν ακούγεται τίποτα, όλοι περιμένουν να ξεκινήσει. Όλοι πιστεύουν πως μπορεί. Και πιο πολύ εκείνος.

Το βλέμμα του στράφηκε στο μεγάλο στόχο, τα 547 εκατοστά. «Τώρα είναι η μεγάλη ώρα», σκέφτηκε, και από το μυαλό του πέρασε η στιγμή εκείνη, το 1960, που αποφάσισε να έρθει στην πρωτεύουσα και να γραφτεί στον σύλλογο τον μεγάλο, τον Παναθηναϊκό, παρέα με τον παλιό δεκαθλητή του Τριφυλλιού Γιώργο Κάβουρα και τον προπονητή Μιχάλη Μητροφάνη. Ήταν το μεγάλο βήμα της καριέρας του και μία νέα αρχή για το αμούστακο 18χρονο τότε αγόρι με το περίσσιο ταλέντο. Φοράει σκούρα μπλε φανέλα με το Νο78 και λευκό σορτσάκι. Αυτή τη φορά δεν επέλεξε την πράσινη φανέλα με το μεγάλο λευκό τριφύλλι. Το τριφύλλι όμως το έχει πάντα μέσα του…

Το ρολόι γράφει 5.49. Το αγώνισμα του δίσκου που γινόταν την ίδια στιγμή σταματάει για το Χρήστο. Όλοι θέλουν να τον δουν. Ξεκινάει…Στην αρχή φαίνεται να χάνει το βηματισμό, αλλά στην πορεία όλο και αυξάνει την ταχύτητα του. Βυθίζει το κοντάρι του στην τάφρο και με άψογη τεχνική λυγίζει το σώμα του περνώντας τον πήχυ. Ο πήχυς μένει στη θέση του. Αυτό ήταν. Ήταν πλέον παγκόσμιος ρέκορντμαν! Το Στάδιο Καραϊσκάκη, που με πρόταση του «πατριάρχη» του Παναθηναϊκού και τότε προέδρου της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, Απόστολου Νικολαΐδη, έγινε από αμιγώς ποδοσφαιρικό γήπεδο ένα σύγχρονο στάδιο με χωρητικότητα άνω των 40.000 θεατών, ζούσε τη μία από τις δύο μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του.

Η δεύτερη θα έρθει δεκατέσσερεις μήνες μετά και θα έχει και αυτή ως κοινό παρονομαστή τον Παναθηναϊκό, το «σύλλογο των Πρωταθλητών», την «πεμπτουσία του ελληνικού αθλητισμού» όπως είχε παραδεχθεί το 1963 ο πρόεδρος και ιστορικός ηγέτης του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος. Ήταν ο τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Νάσιοναλ Μοντεβιδέο. H πρώτη και η μοναδική φορά στα χρονικά που ένας ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος θα εκπροσωπούσε, όχι μόνο τη χώρα του, αλλά και μία ολόκληρη ήπειρο… Και η δεύτερη συνάμα φορά που το στάδιο θα απολάμβανε μία εθνική πρωτιά παγκοσμίου χαρακτήρα. Από ποιόν άλλον… Ας γυρίσουμε όμως στο μεγάλο ρεκόρ του Παπανικολάου.

«ΤΙΝΑΧΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΑΝ ΠΥΡΑΥΛΟΣ», έγραψε η Αθλητική Ηχώ δύο ημέρες μετά, στις 26 Οκτωβρίου 1970. Το τί ακολούθησε δεν περιγράφεται. Οι φίλαθλοι που βρίσκονταν στο στάδιο παραληρούσαν. Ένας από αυτούς θα πλησιάσει τον Πα