Το σπίτι αυτό θα είναι για πάντα δικό μου, ρε!

Της Μαρισύνης Διγενάκη

Γεννιέσαι και από εκείνη τη στιγμή μεγαλώνεις για να φτάσεις τα 18, να περάσεις σε μια σχολή και να ζήσεις «μόνος σου» στο δικό σου σπίτι. Το «μόνος σου» πάντα σε εισαγωγικά γιατί τελικά καταλήξεις να συγκατοικείς με πολύ περισσότερους από το αν ήσουν μέλος πολύτεκνης οικογένειας. Αλλά δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί εσύ ορίζεις ποιος θα μπει, ποιος θα βγει και ποιος θα μείνει. Για μένα, το φοιτητικό σπίτι είναι ίσως από τα πιο σημαντικά κομμάτια της φοιτητικής μου ζωής.

Αντιπροσωπεύει ένα είδος αυτονομίας και είναι η πρώτη φορά που όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν μπορείς να φωνάξεις τη μαμά. Αλλά και να φωνάξεις το ίδιο σου κάνει, δε θα είναι εκεί.

Το φτιάχνεις λοιπόν όπως εσύ θες. Το στολίζεις, το χρωματίζεις και κυρίως το γεμίζεις με ανθρώπους, γέλιο ή και κλάματα και συνεχώς το φωτίζεις με εμπειρίες που γίνονται αναμνήσεις για να τις διηγείσαι και να χαμογελάς. Το καλύτερο δε, είναι ότι εκεί που κάθεσαι αραχτός στον καναπέ σου, κάποιος χτυπάει το κουδούνι και το πρόσωπο του το μαθαίνεις κατευθείαν όταν ανοίγεις την πόρτα, μαζί με τη γνωστή ατάκα «ααα, εσύ είσαι;;;» Πώς λοιπόν να μην αγαπάς αυτό το σπίτι; Αφού είναι η πρώτη σου απόδραση από την οικογένεια και η πρώτη ευκαιρία για ανεξαρτησία. Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς το πρόβλημα δεν είναι η οικογένεια. Είναι ρε παιδί μου ότι γουστάρεις τη «μοναξιά» σου, γίνεσαι κύριος του εαυτού σου και, καλώς ή κακώς, αν δεν ζήσεις μόνος σου, αυτά τα δυο δεν πάνε πακέτο. Και εκεί που όλα έχουν φτάσει στο απόγειο, σου λένε ότι τα 4 χρόνια τέλειωσαν και εσύ πρέπει να φύγεις από το σπίτι για να γυρίσεις στο παιδικό σου δωμάτιο. Πολύ βαρύ για να είναι αληθινό. Έλα όμως που είναι!!! Oh mon dieu!!! Έρχεται λοιπόν η μέρα που ξεκινάς και μαζεύεις μια μια τις αναμνήσεις σου, γιατί ακόμα και το μαξιλάρι του καναπέ έχει να σου διηγηθεί μια προσωπική του εμπειρία. Στο background το youtube παίζει το «τα μάζεψα τα πράγματα και έφυγα από το σπίτι» το οποίο εναλλάσσεται με το «το πουλάω το σπίτι». Το μόνο που μου άρεσε σ' όλη αυτή τη διαδικασία είναι όταν ανακάλυπτα πράγματα που είτε είχα ξεχάσει την ύπαρξη τους είτε τα έψαχνα από το 2ο έτος και ποτέ δεν βρήκα. Δύσκολες καταστάσεις και κυρίως μελαγχολικές.

Στο τέλος δεν έβλεπα γκρι κούτες αλλά σωρευμένες χρωματιστές αναμνήσεις. Το χειρότερο πάντως είναι όταν έρχεται ο επόμενος ενοικιαστής. Είναι η στιγμή που τον βλέπεις με ευγένεια και τη στιγμή που φεύγει, λες: "Τι εννοείς; Το σπίτι είναι δικοοοο μου." Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και έρχεται η στιγμή που κλείνεις την πόρτα και προχωρώντας άλλοτε γελάς και άλλοτε κλαις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα το ξεχάσεις ποτέ γιατί όπως κάθε τι πρώτο, έτσι και αυτό, είναι πάντα πιο ξεχωριστό από τα επόμενα!!!!