Το δωρεάν είναι δημόσιο και το δημόσιο σημαίνει δωρεάν

Του Μάριου Γραμματικάκη, φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών - Univ. of Piraeus [via]
Στο μυαλό του κάθε πολίτη το πανεπιστήμιο θεωρείται ως ένα αγαθό προσβάσιμο σε όλους. Ένας χώρος που έχει σηματοδοτήσει την πολιτική ζωή της χωράς με τον αγώνα κατά τις δικτατορίας. Αυτός ο ηρωικά, ιστορικά χώρος, έχει μετατραπεί σε ένα χώρο κριτικής επιβλαβούς για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Ακόμα χειρότερα η κριτική αυτή δε λειτουργεί ως εφαλτήριο για προτάσεις αλλαγών αλλά για μεμψιμοιρία και εσωστρέφεια, αντικατοπτρίζοντας έτσι τη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Η ανάγκη για παύση διόγκωσης του προβλήματος είναι επιτακτική. Το πολιτικό σύστημα και κάθε νέα κυβέρνηση προτείνει ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα το όποιο η επόμενη κυβέρνηση θα το αναιρέσει. Κάπως έτσι ο χώρος της παιδείας μετατρέπεται σε πεδίο επιδίωξης πολίτικων σκοπιμοτήτων. Απαιτείται σύμπνοια, συμφωνία και σταθερές απόψεις για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Ακόμα και οι ίδιοι οι φοιτητές οφείλουν να τοποθετηθούν και να σκεφτούν πως μπορούν να βελτιώσουν το πανεπιστήμιο. Οι προτάσεις που πρέπει να γίνουν, απαιτούν να ξεπεράσουν τα στενά όρια του κάθε ιδρύματος και να σκοπεύουν στη γενικότερη ευημερία και πρόοδο της ελληνικής παιδείας. Πρώτο βήμα προς μια τέτοια κατεύθυνση έγινε το Σεπτέμβριο του 2011 όπου τα δυο μεγάλα κόμματα συμφωνήσαν σε ένα κοινό νόμο πλαίσιο για την παιδεία. Λαμβάνοντας ως δεδομένο τη σύμπνοια που επικράτησε μπορούν να προωθηθούν μεταρρυθμίσεις όπως εκείνες των πιστωτικών μονάδων, της εξαγωγής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο εξωτερικό με ίδρυση παραρτημάτων και το διαχωρισμό των μελών ΔΕΠ σε διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό. Το σύστημα των πιστωτικών μονάδων συνάδει με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας μέσω του όποιου μειώνεται ο κρατικός παρεμβατισμός. Μ αυτό τον τρόπο ο κάθε εισακτέος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα μπαίνει σε κάποιο τμήμα αλλά στο πανεπιστήμιο. Από εκεί και περά θα βρίσκεται σε θέση να διαλέγει τα μαθήματα που τον αφορούν προκειμένου, όταν αποφοιτήσει, να έχει ένα μοναδικό τίτλο σπουδών που θα ανταποκρίνεται καλύτερα στην αγορά εργασίας καθώς θα είναι εξειδικευμένος σε συγκεκριμένο τομέα. Παράλληλα τα κριτήρια επιλογής των μαθημάτων θα λειτουργούν κι ως μέσω αξιολόγησης για την ανάγκη διδασκαλίας τους μέσα σε ένα ίδρυμα. Ταυτόχρονα μπορεί να δημιουργηθεί μια ακόμα κλίμακα πιστωτικών μονάδων η οποία θα αξιολογεί την επιμόρφωση μέσα από σεμινάρια, ημερίδες και προσομοιώσεις. Τέλος έμμεσα καταπολεμάτε το φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών καθώς ο κάθε εισακτέος γίνεται αποκλειστικά υπεύθυνος για τη φοίτηση και για τις σπουδές του αφού διαλέγει τα μαθήματα που θα παρακολουθεί. Συνεχίζοντας τις προτάσεις για αλλαγές, η παιδεία είναι ένα αγαθό το όποιο χρήζει εξαγωγής. Η δημιουργία παραρτημάτων ελληνικών πανεπιστήμιων στο εξωτερικό σε ειδικότητες ιδιαίτερα ανεπτυγμένες και με περαιτέρω προοπτικές ανάπτυξης όπως η γεωπονία και ο τουρισμός, καταπολεμά την εσωστρέφεια και τον συνοριακό αποκλεισμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πίσω από λέξεις ό