Τι έγινε φέτος στο TEDxAUEB;

Διαβάστε το άρθρο που έγραψε η Μαρία Νομικού, τελειόφοιτη φοιτήτρια του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, για το TEDxAUEB στην σελίδα της Μονάδας Καινοτομίας & Επιχειρηματικότητας του ΟΠΑ.Το πρώτο TEDx σε ελληνικό πανεπιστήμιο τα είχε όλα! Ενθουσιασμό, συγκίνηση, γέλιο, δάκρυα, προβληματισμό, μα πάνω από όλα αισιοδοξία και ελπίδα. Ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, ότι όλα θα πάνε καλύτερα αν τολμήσουμε το διαφορετικό, αν κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, αν «επαναπροσδιορίσουμε την πραγματικότητα μας». Ας πάρουμε όμως ταπράγματα από την αρχή… «Η εκδήλωση αναβάλλεται λόγω επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας…» Πρωί Παρασκευής, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει η εκδήλωση και ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να μαζεύεται σε ένα κατάμεστο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Φοιτητές, καθηγητές, επιχειρηματίες… η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν έκπληξη για κανέναν αφού τα εισιτήρια για το event είχαν γίνει ανάρπαστα πολλές μέρες πριν. Τους τυχερούς που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την είσοδο τους στο χώρο υποδέχτηκαν οι πιο χαμογελαστοί και ενθουσιώδεις εθελοντές που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν για το οτιδήποτε, μοίρασαν τα πάσο εισόδου (που σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνουν συλλεκτικά!) και τις γνωστές, αγαπημένες TED τσάντες με τα καλούδια των χορηγών. Η ώρα 11:30, ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται στην κεντρική αίθουσα της εκδήλωσης και η εναρκτήρια μουσική ακούγεται από τα μεγάφωνα. Άγχος και καρδιοχτύπι για τους διοργανωτές, ενθουσιασμός και ανυπομονησία για εμάς τους υπόλοιπους. Οι πόρτα κλείνει, το πρώτο TEDx event σε ελληνικό πανεπιστήμιο είναι γεγονός! Οι ομιλητές -άνθρωποι μοναδικοί, με ψυχή και θάρρος- μοιράστηκαν μαζί μας τις προσωπικές τους ιστορίες. Ήταν πραγματική έμπνευση να τους ακούς να μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό και πάθος για το πώς «επαναπροσδιόρισαν» τη δική τους πραγματικότητα στην πράξη. Ο Σωτήρης πήρε τα βουνά και έγινε «τροφοσυλλέκτης», η Σόφι πήγε στην Ισπανία και πλέον εργάζεται στο HUB, η Ουρανία κατέκτησε την Ευρώπη με τα χειροποίητα plexiglass τσαντάκια της, τα κορίτσια του «Λόγου Παίγνιον» (Έλενα και Δώρα) μας μύησαν στη βιωματικότητα της τέχνης… κάθε ομιλία και μια ξεχωριστή εμπειρία, ένα ξεχωριστό ταξίδι. Λίγα λόγια για την -κατά γενική ομολογία- πολύ επιτυχημένη διοργάνωση… Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις φοιτητές 20κάτι χρόνων, παιδιά θα έλεγε κανείς, να διοργανώνουν μια τόσο απαιτητική εκδήλωση με τόσο επαγγελματισμό. Με λιγοστά μέσα και ελάχιστους πόρους, κατάφεραν μέσα σε λίγους μήνες να μας προσφέρουν αυτή την ξεχωριστή εμπειρία. Τους αξίζει ένα πολύ μεγάλο μπράβο γιατί το ονειρεύτηκαν, το τόλμησαν και το κατάφεραν. Τι κρατάμε από όλο αυτό; Την ελπίδα, ότι πέρα από την Ελλάδα της κρίσης υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, εκείνη της δημιουργικότητας, της καινοτομίας, της αλλαγής, που δουλεύει σκληρά και μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω αν το ονειρευτεί και το προσπαθήσει. Και κάπως έτσι έπεσε η αυλαία του πρώτου TEDxAUΕΒ… να πούμε και του χρόνου; Οι καλύτερες στιγμές… Τα κορίτσια του “swap not shop”{Εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ναι, εγώ θα τον σώσω!} Τι είναι η ενσυναίσθηση; Τι σχέση μπορεί έχει ένα πάρτι ανταλλαγής ρούχων με το γνωστό και αγαπημένο μας βιβλίο «Το Καπλάνι της Βιτρίνας»; Τα τρία αυτά κορίτσια (η Θάλεια, η Σάντρα Οντέτ και η Βιβιάνα) μας απέδειξαν πως αν πιστέψεις στην ιδέα σου μπορείς να κάνεις θαύματα, φτάνει να έχεις μεράκι, όρεξη και πολύ αγάπη. Σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία όπως αυτή που ζούμε, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από το φαίνεσθαι, τα “swap not shop” parties ήρθαν για να προσθέσουν λίγη «χρυσόσκονη» στην πεζή αθηναϊκή πραγματικότητα. Η χρονική συγκυρία, όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιες, ήταν καθοριστικής σημασίας. Με την κρίση προ των πυλών και τη λατρεία για τα vintage ρούχα να ανθεί περισσότερο από ποτέ, τα τρία αυτά κορίτσια (σαν καλές ρουχo-νεράιδες) αποφάσισαν να δώσουν νέα πνοή στα παλιά, ξεχασμένα πλην όμως αγαπημένα μας ρούχα διοργανώνοντας πάρτι ανταλλαγής ρούχων. Εκεί, τα ρούχα αλλάζουν χέρια, το «άχρηστο» του ενός μεταμορφώνεται στο «θησαυρό» του άλλου, οι άνθρωποι περνούν όμορφα και στο τέλος της ημέρας όλοι είναι χαρούμενοι. Άλλωστε, αν τα ρούχα μας έχουν έναν προορισμό τότε αυτός δεν είναι σίγουρα το να μένουν στοιβαγμένα και «δυστυχισμένα» στις ντουλάπες μας… Ο δάσκαλος Κλήμης Πυρουνάκης {Δάσκαλε, εγώ μαζί σου δραπετεύω…} Κατά πολλούς η πιο συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης, και όχι άδικα. Ο δάσκαλος Κλήμης Πυρουνάκης κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να μας προβληματίσει, να μας κάνει να σκεφτούμε, να συγκινηθούμε, να χαμογελάσουμε και τελικά να ξεσπάσουμε σε χειροκροτήματα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο (θεολόγο στο επάγγελμα) που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει, όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά και την καθημερινότητα των κρατουμένων στις Φυλακές Ελεώνα Θηβών. Καθοδηγούμενος από γνήσιο ενδιαφέρον και αγάπη για το συνάνθρωπο, έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του διδάσκοντας στο σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών. Όπως χαρακτηριστικά μας είπε, χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση και στήριξη, 7 στους 10 αποφυλακισμένους θα ξαναεπιστρέψουν στη φυλακή. Τι άλλο να κάνουν; «Την πρώτη μέρα θα κοιμηθούν στο δρόμο, τη δεύτερη θα κλέψουν για να φάνε, την τρίτη θα επιστρέψουν πίσω…». Ο μόνος τρόπος να το αποτρέψεις αυτό είναι να τους διδάξεις, να τους εμπνεύσεις, να τους εμψυχώσεις, να τους δώσεις εφόδια να σταθούν στα πόδια τους και να παλέψουν για τη ζωή τους. Ο δάσκαλος Κλήμης μας απέδειξε ότι ακόμα και με τα πιο φτωχικά μέσα (ένα φτηνό προτζέκτορα και λίγες ταινίες, 2-3 δίσκους μουσικής και λίγα βιβλία), αν υπάρχει αγάπη και μεράκι τότε μπορούν να γίνουν θαύματα. Και θαύματα γίνονται… φτάνει κανείς να τοπιστέψει, και το 70% πέφτει στο 3%.