Στο Bansko, κολλητάρι μου, στο Bansko!

Το φιλαράκι ήταν που έριξε τη βόμβα: τριήμερη εκδρομή, διοργανωμένη απ' τη σχολή του, στο χιονάτο, μοδάτο Bansko! Και σε ασυναγώνιστα χαμηλή τιμή! Παρασυρμένος από το παρακάλια του, ασυναίσθητα σχεδόν δήλωσα συμμετοχή. And we are on our way! Μέσα σε ένα λεωφορείο τίγκα στους χιπστεροποζεράδες και τις σαβουροκοκόνες. Αφόρητη κατάσταση! Σε κάθε τράνταγμα, η επαφή με το διπλανό σου παραγινόταν στενή! Με τα πολλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο, μόνο και μόνο για να μας ανακοινώσουν ότι έγινε μπέρδεμα με τα δωμάτια. Έπειτα από ένα μισάωρο αγανάκτησης, εγώ και το φιλαράκι μπουκάραμε στο δωμάτιό μας αποκαμωμένοι. Τι το θέλαμε;! Κουβέρτες ηλεκτρισμένες απ' τη βρώμα, μισοσπασμένα κρεβάτια, σκονισμένη μοκέτα και ξεχαρβαλωμένα φωτιστικά στόλιζαν το ''άνετο, φινετσάτο δωμάτιο'' που μας υποσχέθηκαν. Ας μην πω τι αντικρίσαμε στο μπάνιο! Τέλος πάντων. Με δυσκολία βολευτήκαμε. Μετά από το φαγητό (έναν βαρυστόμαχο λαδερό λουκανικοτοπουλορυζοαχταρμά), πήγαμε να ετοιμαστούμε για το κωλοχτύπημα στο τοπικό club. Το 'ζησα κι αυτό! Παγιδευμένος σ' ένα club σε μέγεθος στάνης, ανήμπορος να κουνηθώ, πόσο μάλλον να χορέψω! Το τι αγκωνιές, κουτουλιές και κωλιές έφαγα δεν λέγεται! Έτσι και σε πιάσει κατούρημα εκεί μέσα, την έκατσες! Μάταια φώναζα το φιλαράκι για βοήθεια. Ήταν απασχολημένος. Εντρυφούσε στην τέχνη του σαλιαρίσματος. Το επόμενο πρωί, σηκωθήκαμε με την αυγούλα, έτοιμοι να δαμάσουμε τη Μητέρα Φύση στο χιονοδρομικό. Θυμάμαι πόσο επέμενε το φιλαράκι: ''Και που δεν έχω ξαναδοκιμάσει, τι έγινε;! Σιγά τη δυσκολία που 'χει το snowboard!'' Μάταια επιχείρησα να τον συνετίσω. Σίφουνας το φιλαράκι στο snowboard, τυφώνας εγώ με το έλκηθρό μου! Κάτι παιδάκια παρέσυρα στην πορεία, αλλά ευτυχώς οι γονείς τους έδειξαν κατανόηση. Και εκεί που το διασκέδαζα, άκουσα έναν ανατριχιαστικό γδούπο. Το φιλαράκι είχε κάνει πέσιμο άσχημο και στραμπούλιξε το πόδι του. Κι έτσι περάσαμε την υπόλοιπη μέρα στο κέντρο υγείας και το βράδυ μπροστά στο χαζοκούτι, να χαζεύουμε το τοπικό μουσικό κανάλι. Τα μούτρα που 'χε την επόμενη μέρα, στην επιστροφή, δεν περιγράφονται! Κι όμως, η εκδρομή στο Bansko άξιζε. Μπορεί ουσιαστικά να πέταξα τζάμπα λεφτά. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκα. Όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το βλέμμα ευγνωμοσύνης του κολλητού, τη στιγμή που του 'δινα τα παυσίπονα και ο Azis ''γαύγιζε'' στο background. Γιατί τελικά οι μεγαλύτερες φιλίες σφυρηλατούνται στις χειρότερες στιγμές!
Του Κωστή Κοτσώνη