Ναι, κι εγώ είμαι internet junkie…

Από τότε που έγινε ευρέως γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του ’90, το Ίντερνετ έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πλέον δεν είναι αρκετό να μπαίνουμε σε αυτό μόνο μέσω των υπολογιστών, αλλά θέλουμε να το έχουμε κοντά μας ακόμα και στα κινητά. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να είναι συνδεδεμένοι σε αυτό λόγω σπουδών και της εργασίας τους. Όταν, όμως, παύει να είναι εργαλείο και γίνεται μέσο κάλυψης των ανεπαρκειών μας, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Οι τάσεις τύπου selfies, check-in, διαρκές ανέβασμα φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν εκδοχές εξάρτησης, καθώς η αυτοπεποίθησή μας εξαρτάται από τη γνώμη των διαδικτυακών φίλων μας.
Φυσικά, δε θα ήταν δυνατόν να βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω. Πριν από επτά χρόνια βρέθηκα με ένα σοβαρό κάταγμα στο πόδι μου, το οποίο με κατέστησε ακίνητη για 1.5 μήνα. Έχοντας χάσει πλέον φίλους, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην παρηγοριά που μου παρείχε το Διαδίκτυο. Γνώριζα ανθρώπους από όλες τις γωνίες του κόσμου και αυτό απάλυνε την απόρριψη που είχα αντιμετωπίσει. Ακόμα πιο γλυκιά, όμως, ήταν η επιβεβαίωση που ένιωθα! Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, έφτασα στο σημείο να μη νοιάζομαι αν δεν έχω καν φίλους να βγω, γιατί οι online φίλοι μου έδιναν ό, τι μου έλειπε.Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως, η ευφορία έφευγε. Καθώς πλησίαζα το 3ο έτος, τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς μου οξύνθηκαν λόγω της κρίσης. Ενώ μέχρι τότε μπορούσα να έχω αυτοέλεγχο στη χρήση του υπολογιστή και να μην τον έχω ανοιχτό όσο διάβαζα, πλέον τον είχα ανάγκη. Λόγω του αρνητικού κλίματος, ήταν ζωτικής σημασίας για μένα να ξεφεύγω. Αν δεν έπαιρνα τη «δόση» μου καθημερινά, όλα τα άσχημα συναισθήματα έρχονταν στη φόρα και με έπνιγαν.
Στις απεργίες του Σεπτεμβρίου άρχισα να συνειδητοποιώ το χρόνιο πρόβλημά μου. Η επίπλαστη κοινωνικότητα του Διαδικτύου δεν μπορούσε να με βοηθήσει στην περίοδο της πιο έντονης μοναξιάς μου. Αυτήν την περίοδο παλεύω με διάφορους τρόπους να καταστήσω γεμάτη την πραγματική μου ζωή, γιατί τα καλύτερα σε αυτήν γίνονται, όχι μπροστά σε μία οθόνη!
Γεωργία Μυστριώτη.