Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα απωθημένο

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα πολυαγαπημένα μας απωθημένα και, συγκεκριμένα, τα ερωτικά απωθημένα. Όλοι είχαμε, έχουμε ή θα έχουμε, όλους μας πονάνε και όλοι, παρόλα αυτά, τα βρίσκουμε ελκυστικά.

Τα ερωτικά απωθημένα συνήθως δημιουργούνται κάπως έτσι: Μας αρέσει κάποιος, αυτός δείχνει ή δε δείχνει ενδιαφέρον, γίνεται ή δε γίνεται κάτι μεταξύ μας, το θέμα είναι ότι στο τέλος κάτι στραβώνει και εμείς μένουμε αγκαλιά με μια φούσκα, που έχει μέσα όλα αυτά που θα θέλαμε να δώσουμε στο άλλο πρόσωπο και να ζήσουμε μαζί του, αλλά δεν προλάβαμε.

Και αυτή η φούσκα τι θα απογίνει τώρα; Θα

μείνει ενέργεια που δεν εκτονώθηκε, που δεν έγινε πράξη κι αν της προσθέσεις τον πληγωμένο από την απόρριψη εγωισμό μας και την εξιδανίκευση που έρχεται με το χρόνο, έχεις το κατάλληλο έδαφος για να φυτρώσει ένα ωραιότατο απωθημένο. Όπως όλοι ξέρουμε, από τη στιγμή που θα φυτρώσει, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το ξεριζώσουμε. Αν, στην καλύτερη περίπτωση, δεν το σκεφτόμαστε συνέχεια, θα ξεπηδάει αιφνιδιαστικά στο κεφάλι μας σε ανυποψίαστο χρόνο, για να μας θυμίζει ότι υπάρχει. Θα μας γεμίζει ερωτήσεις του στιλ ''Τι θα γινόταν αν...'' και το χειρότερο είναι πως θα ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθουμε ποτέ την απάντηση.

Αλλά εμείς, φυσικά, αντί να σταματήσουμε να ρωτάμε, θα συνεχίζουμε, γιατί το απαγορευμένο, το δύσκολο ή το αδύνατο, αυτά έχουν άλλη γοητεία. Εκεί ακριβώς ποντάρει το απωθημένο και απλώνει φύλλα και κλαδιά και μας κρύβει τη θέα για να μη μπορούμε να δούμε, πέρα από αυτό, τις άπειρες εναλλακτικές που μας προσφέρει η ζωή. Κι ακόμα κι αν τις δούμε και προχωρήσουμε με κάποιον άλλο, πάντα θα είμαστε έτοιμοι να υποκύψουμε στο απωθημένο μας, αν μας δοθεί η ευκαιρία. Αλλά γιατί να αφιερώνουμε τόση πολλή σκέψη και ενέργεια για άτομα που δεν ήθελαν να είναι στη ζωή μας (γι αυτό άλλωστε μας έμειναν και απωθημένα); Γιατί, επίσης, να κολλάμε σε μια εξιδανικευμένη υπόθεση που έχουμε φτιάξει, αντί να επικεντρωνόμαστε στο παρόν και να προσπαθούμε να ζήσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε; Δε λέω ότι είναι παιχνιδάκι να ξεπερνάμε τα απωθημένα μας, ούτε ότι ποτέ δεν πρέπει να ενδίδουμε σε αυτά. Λέω, όμως, ότι πριν θεωρήσουμε ότι είμαστε αδύναμοι μπροστά τους και πριν ενδώσουμε, καλό θα ήταν να παραμερίσουμε τα φύλλα τους και να κοιτάξουμε πιο έξω. Ίσως η θέα να είναι ομορφότερη εκεί.

της Δέσποινας Βαρβαρούση