Και α και ου, τι βλέπουνε τα μάτια μου και δεν χοροπηδούν

Είναι δεξιά σου, αριστερά σου, πίσω σου, πάνω σου, κάτω σου, μπροστά σου. Είναι χάρτινες και πολύχρωμες. Είναι παντελώς άχρηστες, σχεδόν πάντα ανόητες και γελοίες και συνήθως σκεπάζουν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. τι; Δεν το βρήκες;
Είναι οι αφίσες των παρατάξεων. Πατούσες έτοιμες να σε πατήσουν, προσκαλώντας σε να ενταχθείς στην παράταξη. Φάτσες με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά δείχνοντας σου πώς θα έπρεπε να είσαι. Χαρούμενες παρέες ως ιδανικά πρότυπα. Γίνε το πρόσωπο της αφίσας που έχει κατακτήσει την ευτυχία μέσα από την ένταξη στην παράταξη, γίνε το χέρι της αφίσας που "μπορεί να αλλάξει τον κόσμο", γίνε η γροθιά που "θα χτίσει το σωστό πανεπιστήμιο". Νιώσε ισχυρός.
Και ύστερα φώναξε βροντερά και με σθένος κάθε γελοίο σύνθημα, εκμηδένισε κάθε αντίλογο βρίζοντας και αμέσως μετά γέλασε δυνατά που κατάφερες να πεις κάτι τόσο χαζό.
Θα ήταν τόσο σπουδαίο να μπορούσα να βρω ένα σύνθημα με νόημα, μια αφίσα χωρίς χρώματα που να καταφέρει να χρωματίσει αληθινά την ψυχή μου. Θα θελα να μη γινόταν τόσος λόγος αν κάποιος θα πρέπει ή όχι να μπει σε μία παράταξη.
Δεν οραματίζομαι ένα πανεπιστήμιο χωρίς παρατάξεις, γιατί κατανοώ ότι υπάρχουν έντονα πολιτικοποιημένα άτομα που η συμμετοχή σε μία τέτοια ομάδα τα ολοκληρώνει. Οραματίζομαι όμως ένα πανεπιστήμιο στο οποίο οι παρατάξεις δε θα με βλέπουν σαν ψήφο με πόδια, δε θα με παίρνουν τηλέφωνο για να με ρωτήσουν αν θέλω να πάω στο Μαζωνάκη, κάνοντας μου μάλιστα εξυπηρέτηση - εξάλλου δεν μου αρέσει ο Μαζωνάκης-.
Οραματίζομαι ένα πανεπιστήμιο που οι συμφοιτητές μου δε θα έχουν την ανάγκη να μπουν σε μία παράταξη για να βρουν φίλους ή για να νιώσουν ότι κάποιος τους αποδέχεται και τους ακολουθεί. Ένα πανεπιστήμιο που δε θα χαραμίζεται κάθε δημιουργικότητα σε άθλιες αφίσες και ανούσια συνθήματα. Ένα πανεπιστήμιο χωρίς φανατισμένους και ταριχευμένους φοιτητές.
Μπάμπης Παπαναστασάτος