Η σημασία του να είσαι flâneur...

Γιώργης Χριστοδούλου, τραγουδοποιόςwww.giorgis.es Οι δρόμοι της πόλης για κάποιες κοινωνίες δε σημαίνουν και πολλά. Για παράδειγμα οι Αμερικάνοι οι Εγγλέζοι: γι αυτούς ο δρόμος μιας γειτονιάς είναι αυτός που απλώς οδηγεί στη δουλειά, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο σπίτι κ.ο.κ.Αντίθετα, κυρίως για τους Παριζιάνους, αλλά και για τους Καταλανούς, ίσως κάποιες φορές για τους Ιταλούς, ο δρόμος είναι μια μεγάλη σκηνή θεάτρου. Ίσως κι ένα κινηματογραφικό πλάνο γεμάτο πολλές εκπλήξεις. Εκπλήξεις γιατί αλλάζει απρόσμενα, αναπάντεχα και σε κάθε στροφή αποκαλύπτει άλλη μια μοναδική κι ανεπανάληπτη εμπειρία.Ένας γνήσιος βοτανολόγος του πεζοδρομίου δεν περιφρονεί τη γνώση αλλά αυτό που αναζητά είναι κυρίως η εμπειρία. Τί να τα κάνει τα μουσεία και τα ονόματα, τα μνημεία και τα αξιοθέατα; Γι αυτόν αξιοπρόσεχτη μπορεί να είναι η απόχρωση του φωτός σ' ενα στενό σοκάκι λίγο πριν σουρουπώσει, το πλήθος, τα κατώφλια και οι "φευγαλέες απίστευτες ματιές" όπως λέει ο ποιητής Γιώργος Χρονάς.Βρίσκομαι για συναυλίες πίσω στην αγαπημένη μου Αθήνα για λίγες μέρες, ξένος στην ίδια μου την πόλη κι όλα είναι διαφορετικά κι απαράλλαχτα όπως τ' άφησα.Βγαίνω για μια βόλτα στο κέντρο. Σκέφτομαι, αυτή η πόλη χρειάζεται το κατάλληλο φως για να δείξει πάλι όμορφη. Και τους ανθρώπους πάνω απ' όλα. Τους φίλους που συναντάς τυχαία εδώ κι εκεί και λες ένα βιαστικό "γειά" ή καλείσαι να συνοψίσεις και να περιγράψεις μέσα σε πέντε λεπτά όλο τον "χαμένο χρόνο".Σκέφτομαι: η Αθήνα μας χρειάζεται. Ταλαιπωρημένη, με τους αστέγους της να πληθαίνουν, με τα αδέσποτα της να μη σε ακολουθούν πια. Θα 'ρθουν κι οι ξένοι το καλοκαίρι, θα φύγουν κι αυτοί άρον άρον για τα νησιά. Η Αθήνα θέλει τους περιπατητές της. Κι εμάς που είμαστε για λίγο εδώ και τους άλλους, τους κατοίκους του κέντρου. Κι ίσως τότε γίνει πιο ανθρώπινη. Προς το παρόν φωνάζει, ζητώντας απεγνωσμένα να γίνει η πρωταγωνίστρια στη δική μας σεκάνς.