Μυρτώ Αλικάκη όταν ήταν φοιτήτρια

Θυμάμαι συχνά από εκείνη την περίοδο:Η αίσθηση ευτυχίας ότι κάνω επιτέλους αυτό που αγαπάω. Το διάβασμα, το ότι είχα ένα πάσο και πήγαινα σε όποια παράσταση ήθελα. Μερικές από τις καθημερινές μου συνήθειες τότε ήταν:Πρόβες στη Σχολή, καφέδες στα Εξάρχεια, σινεμά και θέατρο μανιωδώς. Αν άλλαζα κάτι τότε, θα ήταν:Δε νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι. Εκείνη την εποχή ονειρευόμουν:Αυτό που έγινε. Να μπορέσω να κάνω αυτή τη δουλειά και να ζω απ' αυτό. Τότε θαύμαζα / είχα ως πρότυπο:Το Δημήτρη Καταλειφό και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Κι αυτό δεν έχει αλλάξει. Τους είχα παρακολουθήσει σε δύο συγκλονιστικούς μονολόγους, θυμάμαι. Συνήθως φορούσα:Μαύρα Τα αγαπημένα μου στέκια ήταν:Η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια και παραμένει. Από μουσική άκουγα:Ροκ Από εκείνη τη φάση της ζωής μου κρατώ ως σήμερα:Προσπαθώ να κρατάω τη νεανικότητα ως ενέργεια. Τον αυθορμητισμό και την αθωότητα. Μια σύντομη αστεία ή περίεργη ιστορία:Η Σχολή του Θεάτρου Τέχνης βρισκόταν στον 7ο όροφο ενός κτιρίου, όπου στους υπόλοιπους έξι ορόφους βρισκόταν το ενδυματολογικό τμήμα της Λυρικής Σκηνής. Το ασανσέρ χαλούσε διαρκώς και μας έλεγαν ότι πρέπει να μπαίνουμε έως τρία άτομα. Μια φορά μπήκαμε τέσσερα άτομα αλλά λεπτοί, στη δική μου κατηγορία. Κι ένας ευτραφής κύριος της Λυρικής μας κατηγόρησε ότι εμείς τελικά φταίμε που μένει το ασανσέρ. Σπούδασε: Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν