Φοιτητικές Ιστορίες: Καλή ζωή

Το κακό με τις μεγάλες καφετέριες-αλυσίδες είναι πως πάνε όλοι εκεί. Όλοι. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα πετύχεις. Όλοι θέλουν καλό φτηνό καφέ. Γι’ αυτό δεν ξέρω γιατί έμεινα τόσο έκπληκτος όταν έπεσα πάνω στον Γιάννη. «Πω, μαλάκα, χαθήκαμε!» ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΚΑΛΗ ΖΩΗ Θα στραμπουλίξω το πρόσωπό μου. Προσπαθώ τόσο σκληρά να μην στραβώσω, που θα στραμπουλίξω το πρόσωπό μου, και θ’ αρχίσω να κλαίω μέσα στον δρόμο, κι αυτός θ’ αναγκαστεί να καλέσει ασθενοφόρο και οι εφημερίδες θα γράψουν ‘Συνοικιακός άγιος σώζει ξινομούρη παλιό συμμαθητή’.
Οι παλιοί συμμαθητές είναι σαν τα Zubat. Πετάγονται από παντού, δεν σ’ αφήνουν να ξεφύγεις και σου ρουφάνε το μισό σου IQ. Ποιο είναι αυτό το Πόκεμον; Ο Γιάννης, απ’ το Γ1. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου απ’ το λύκειο, ο φόβος κι ο τρόμος και το σκυμμένο μου κεφάλι στα διαλείμματα. Η ηλίθια πεποίθηση πως το παιδί με το σκυμμένο κεφάλι είναι λιγότερο εύκολος στόχος.
«Ναι! Πολλά χρόνια» είναι το μόνο που καταφέρνω να πω. Αυτά που θέλω να πω: Είσαι ακόμα άσχημος. Έχεις πολλά σπυράκια στο κούτελο. Γιατί μου έκανες την ζωή κόλαση;
Ούτε που θα τα θυμάται πια. Λογικό. Τα κακά παιδιά αποφοιτούν με επιλεκτική αμνησία. «Λύκειο, ρε μαλάκα, μεγαλώσαμε…»
«Πώς τα περνάς; Είσαι καλά;» τον ρωτάω και δαγκώνω την γλώσσα μου. Που είναι λάθος αντίδραση, γιατί φαίνεται. Όπως επίσης φαίνεται αν δαγκώνεις ψυχαναγκαστικά το εσωτερικό από το μάγουλό σου ή αν ξεπετσιάζεις τα χείλη σου, και τα δύο πράγματα που ανακάλυψα με τρόμο όταν έκανα αυτές τις πράξεις μπροστά σε καθρέφτη και αποφάσισα αμέσως να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για την δημόσια συμπεριφορά μου. Ούτε καν μ’ ενδιαφέρει πώς περνάει! Δεν είναι τίποτα. Είναι σκουπίδι. Είναι ένα ενοχλητικό σκουπίδι από το λύκειο που θα έπρεπε να έχω αφήσει πίσω μου, γιατί πλέον είμαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος με προσωπικότητα και ζωή και εμπειρίες και φοιτητική ζωή!
Οκέι, ίσως θέλω να μάθω αν σιχαίνεται την ζωή του όσο κι εγώ, αυτό τουλάχιστον το αξίζω. Το να γίνω τόσο ολοκληρωμένος χρειάστηκε κόπο που ίσως να είχα αποφύγει αν δεν είχα δημιουργήσει τόσα κόμπλεξ στο σχολείο, και ίσως να ήμουν σε καλύτερη μοίρα απ’ το να έχω φτάσει τρίτο έτος και να χρωστάω μαθήματα πρώτου εξαμήνου τα οποία ΔΕΝ σκοπεύω να δώσω γιατί είναι υπερβολικά δύσκολα και έχω και καλύτερες δουλειές να κάνω, όπως να βάψω τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου μαύρο με χρυσά ιλουμινάτι σύμβολα και να ακούσω όλη την δισκογραφία των Radiohead ενώ κοιτάζω σιωπηλά στο παράθυρο, βγάζοντας θολές selfie με την σκατένια μου webcam και να πω ότι είναι ΤΕΧΝΗ, κι αν υπάρχει κάποιος πρόχειρος να κατηγορήσω, προφανώς θα τα ρίξω σ’ αυτόν την συγκεκριμένη στιγμή. Να δει κι αυτός λίγο πώς είναι να είσαι το εύκολο θύμα. Και, δηλαδή, κοίτα τον, είναι 1.70 κι ακόμα δεν τον έχει εγκαταλείψει η ακμή, πρέπει να σιχαίνεται την ζωή του. Και είμαστε παλιοί συμμαθητές, ποιο είναι το νόημα να τους πετυχαίνεις στο δρόμο αν δεν κοπανήσεις όλη σου την ανωτερότητα στα μούτρα τους; Πήγα σε ένα πάρτι πριν από τρεις εβδομάδες, ξέρεις.
«Μια χαρά, ρε συ. Ξέρεις, τα ίδια, ψάχνω να βρω δουλειά, αλλά πού. Δεν υπάρχουν θέσεις, σ’ αυτά τα σκατά που πέσαμε με τους μαλάκες που μας κυβερνάνε».
«Αχά, αχά» κουνάω το κεφάλι μου. Κλασικές μικροαστικές αντιλήψεις πάνω στην πολιτική, όλα καλά μέχρι στιγμής.
«Πήρα το πτυχίο, πήγα σε ένα ΙΕΚ, τέλειωσα και με το φανταρικό. Να, τώρα περιμένω την αρραβωνιαστικιά μου!»
Παρ-FUCKING-ντόν;
«Την ποια σου;»
«Αρραβωνιάστηκα ρε! Είμαστε δύο χρόνια τώρα μαζί, είπαμε ν’ ανοίξουμε σπιτικό!»
Αυτό είναι τόσο καταθλιπτικό, που θέλω να χαρακώσω το περίνεό μου.
«Εσύ;» με ρωτάει. «Καμιά τυχερή;» Χριστέ μου, έκλεισε το μάτι. Μου είπε πως θέλει ν’ ανοίξει σπιτικό και μετά μου έκλεισε το μάτι. Είμαι σίγουρος πως το επόμενο που θα μου πει είναι ότι παντρεύονται επειδή την άφησε έγκυο, επειδή δεν πιστεύουν στην αντισύλληψη.
Το σκέφτομαι πριν απαντήσω.
«Έχω μια φίλη που πηδιόμαστε».
«Το ‘ξερα πως θα μας έβγαινες τρελός εσύ!» λέει και γελάει και με χτυπάει στον ώμο.
Ναι, όλο το ψυχικό μαρτύριο στην εφηβεία, πρέπει να έχει κάποιες μακροπρόθεσμες παρενέργειες, δεν νομίζεις;
Και τότε εμφανίστηκε η αρραβωνιαστικιά. Και ήταν όμορφη. Εντάξει, είχε χοντρά μπούτια. Ποιος νοιάζεται, νοικοκυρά θα γίνει. Και ο γάμος σκοτώνει το σεξ. Η ζωή μου τουλάχιστον είναι συναρπαστική.
«Κατερίνα, από ‘δω ο Ορφέας, φιλαράκι μου απ’ το σχολείο!»
Με χαιρετάει τόσο χλιαρά και βαριεστημένα, που δεν ξέρω αν πρέπει να προσβληθώ ή να νιώσω ηθική νίκη που προφανώς είναι ήδη απογοητευμένη με τις επιλογές της. Ξέρει από τώρα πως οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που νομίζουν ότι κάνουν, το σπιτικό τους, χτισμένο με ανεργία και ελπίδες και έρωτα θα καταλήξει να είναι πολλά χασμουρητά, ένα στα γρήγορα κάθε Σάββατο βράδυ και πιθανότατα ενδοοικογενειακή βία. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Χαμογέλα μου όσο θες, άνοιξε ένα εκατομμύριο σπιτικά, μα ξέρω καλύτερα απ’ όλους πόσο σ’ αρέσει να μαλώνεις Γιάννη. Και να τρέχεις στη μαμά σου. Απόλαυσε τα πεθερικά σου, Κατερίνα.
«Χάρηκα πολύ που σε είδα, ρε τρελέ μου! Να τα ξαναπούμε!» μου λέει και απλώνει το χέρι του. Εγώ απλά στέκομαι και τους κοιτάω. Το μάτι μου παίζει. Η Κατερίνα νομίζω φοβήθηκε λίγο. Το πρώτο επεισόδιο: Μεταμεσονύκτια ιστορία αγάπης
Ted fb.com/theodiakos
@theodiakos
theowalton [at] yahoo.com
rocknrollkendoll.tumblr.com