Φοιτητικές Ιστορίες: Κακά αγόρια

Προηγουμένως στις φοιτητικές ιστορίες: Πως πέρασες το καλοκαίρι; Ξάδερφος
Το πρώτο πάρτι της χρονιάς είναι το πιο περίεργο. Μια φίλη μας γιόρταζε τα γενέθλιά της και μας κάλεσε στο σπίτι της. Απλά έπρεπε να φέρουμε το δικό μας αλκοόλ. Αποφάσισα να είμαι υπεύθυνος και έφερα μόνο δυο μπύρες· ήταν πάρτι σε σπίτι, κανείς δεν θα ‘θελε να μεθύσω και να αρχίσω να μιλάω ακατάσχετα. Ή να βγάζω τα ρούχα μου. Οκέι, ίσως αυτό συνέβη μόνο μια φορά, αλλά από τότε φυλάγομαι.Επίσης το πρώτο πάρτι της χρονιάς σου θυμίζει πως έχει περάσει καιρός από τότε που έκανες οτιδήποτε έστω και λιγάκι σεξουαλικό και πως μάλλον ήρθε η ώρα να ξεσκουριάσεις. Κρίμα που κάτω από αυτή τη σκουριά το μόνο που θα βρεις είναι κοινωνική αδεξιότητα. ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΚΑΚΑ ΑΓΟΡΙΑ Το πάρτι της Μαριλένας ήταν σαν χίπστερ νυφοπάζαρο, και στα πρώτα δέκα λεπτά κατάλαβα πως δύο μπύρες δεν θα μου ήταν αρκετές. Ένας τύπος που φορούσε λευκό γιλέκο με κρόσσια – αλήθεια τώρα; – έπαιζε μουσική από το iPod του, που δεν την ήξερα ούτε εγώ. Φορούσε γυαλιά ηλίου, για όνομα του θεού δηλαδή. Η Μαριλένα φορούσε ένα λεοπάρ κορμάκι και διχτυωτό καλσόν.«Είναι πάρτι μασκέ;» την ρωτάω, χωρίς να ειρωνεύομαι καθόλου. Αν το ήξερα, θα είχα ντυθεί. Λατρεύω τα πάρτι μασκέ.«Τι; Όχι, αυτά είναι τα ρούχα μου. Έχω γενέθλια, μπορώ να φορέσω ό,τι θέλω!» μου λέει, βγάζει την γλώσσα και πάει να χορέψει με τον dj.Πιάνω την κουβέντα σε μια κοπέλα που καθόταν σιωπηλή δίπλα μου. «Πώς σε λένε;»«Έλενα» απαντάει χαμογελώντας πλατιά. Και μετά γελάει. Οκέι.«Ορφέας. Γνωρίζεσαι καιρό με την Μαριλένα;»«Όχι, όχι. Στην βιβλιοθήκη την γνώρισα. Καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι, και μου έκανε παρατήρηση επειδή μιλούσα στο κινητό. Και μετά γίναμε φίλες». Αυτή η κοπέλα έχει σίγουρα κάποιο πρόβλημα. «Είμαι πολύ μεθυσμένη!» Είμαι αρκετά απελπισμένος;«Και τι μουσική ακούς;» Είμαι.«Α, τα πάντα, δεν έχω θέμα. Κοίτα, πιο πολύ λαϊκά, αλλά θα ακούσω και ξένα, τα πάντα, ακόμα και μέταλ!»«Αλήθεια; Τι από μέταλ;»«Μου αρέσει πολύ το Nothing else matters!»«Αντίο».Απομακρύνομαι να βρω τον Αρτ.«Είναι ιδέα μου ή όλοι σ’ αυτό το πάρτι προσπαθούν υπερβολικά;» μου λέει.«Θέλω κιόλας να πάω σπίτι».«Όχι, χέσου, θα προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά. Δεν μιλούσες με μία πριν λίγο;»«Είναι ηλίθια».«Είναι γλυκούλα».«Και ηλίθια».«Μπορώ;»«Καλή διασκέδαση» λέω σηκώνοντας τους ώμους και τον βλέπω να πηγαίνει να δοκιμάσει την τύχη του. Μόλις την πλησιάζει, την ακούω να φωνάζει Ο φίλος σου είναι μαλάκας! και να με δείχνει.«Είναι λίγο σάπια η μουσική, ε;» ακούω μια φωνή από πίσω μου. Γυρνάω και βλέπω έναν τύπο με πουκάμισο ξυλοκόπου και σκισμένο παντελόνι. Ο Κερτ Κομπέην θα ήταν περήφανος. «Γιώργος».«Ορφέας» συστήνομαι. «Και ναι. Ξεπερνάει τα όρια του εναλλακτικού».«Μμχμ, κι εσύ τι μουσική ακούς;»«Εναλλακτική. Απλά όχι τόσο εναλλακτική».«Λέω να πάω στο μπαλκόνι για τσιγάρο, θες να ‘ρθεις;»«Δεν καπνίζω».Ετοιμάζεται να απαντήσει, μα σταματάει, το σαγόνι του πέφτει και με κοιτάει απογοητευμένος. «Ρε φίλε, προσπαθώ να στην πέσω, βοήθα με λίγο!»Α. Α! «Συγγνώμη, δεν είμαι γκέι». Απολογούμαι επειδή είμαι τόσο ενοχικός, που μια φορά πάτησα κατά λάθος σαλιγκάρι και πέρασα την υπόλοιπη μέρα μουτρωμένος, ή επειδή αναγνωρίζω τον πόνο του; Κι αυτός προσπαθεί να βγάλει κάτι από αυτό το βαρετό πάρτι.«Γαμώτο» λέει και ανάβει τσιγάρο μέσα στο σπίτι. «Έχω το χειρότερο ραντάρ στον κόσμο». Καθόμαστε λίγο σιωπηλοί. «Ποιος εδώ μέσα νομίζεις πως είναι; Είμαι χάλια σ’ όλο αυτό, βοήθα με Όμπι Γουάν Κενόμπι».«Αν κάνεις κι άλλη αναφορά στο Star Wars, θα σε αφήσω στη μοίρα σου».«Οκέι, συγνώμη. Δεν ακούμε όλοι μας Gaga, ξέρεις».«Όχι, το ξέρω αυτό, μη με κάνεις να φαίνομαι ότι πιστεύω σε στερεότυπα!»«Οκέι!»«Απλά δεν μου αρέσει το Star Wars». Σκανάρουμε το δωμάτιο. «Με αυτό το γιλέκο, θα έλεγα ότι ο dj τουλάχιστον ψάχνεται, αλλά νομίζω τα έχει με την Μαριλένα».«Αν ήταν γκέι, μ’ αυτό το γιλέκο θα τον καίγανε ζωντανό».«Μόλις χρησιμοποιήσαμε στερεότυπα».«Είμαστε λίγο μαλάκες» παραδέχεται. «Έχει λίγο πλάκα» λέει και αρχίζουμε να γελάμε. «Οκέι, αυτός εκεί;» ρωτάει και δείχνει έναν τύπο που κάθεται σε μια γωνιά, προσπαθεί να κουνηθεί ρυθμικά, μόνο που η μουσική δεν έχει ρυθμό και απλά μοιάζει με ρομπότ.«Κοίτα πόσο μυστήριος είμαι, κάθομαι μόνος μου, δεν θες απλά να ‘ρθεις να μου μιλήσεις;» λέω κάνοντας τη φωνή μου βαριά.«Σκάσε, κι εσύ έτσι ήσουν. Αλλά αυτός είναι άσχημος».«Μόλις με είπες όμορφο προσβάλλοντας κάποιον άλλο. Γίνεσαι καλύτερος» του λέω και τον σκουντάω στα πλευρά. «Κοίτα αυτόν που παλεύει να βρει τον κωδικό του wifi» δείχνω έναν τύπο που έχει πάρει το router της Μαριλένας και το ψαχουλεύει.«Προφανώς δεν χρειάζεται σεξ στη ζωή του. Οκέι, νομίζω βρήκα τον πιο θλιβερό. Δες αυτόν στον καναπέ που φασώνεται με την σχεδόν ανήλικη!» Γυρνάω να κοιτάξω και βλέπω τον Αρτ, με την γλώσσα του μέσα στο φάρυγγα της χαζής.«Αυτός είναι ο κολλητός μου» λέω.«Ω».«Τι θα έλεγες γι’ αυτόν;»«Ότι φαίνεται σαν πολύ συγκρατημένος και σοβαρός νέος». Σηκώνω το φρύδι μου. «Μα κοίτα τον! Είναι σαν να βγήκε μόλις από την φυλακή!»«Χρειάζεται να ξεσκάσει λίγο, άσ’ τον ήσυχο».«Αρχίζω να φοβάμαι πως δεν υπάρχει άλλος γκέι άνθρωπος εδώ μέσα». Δυο φίλες της Μαριλένας πάνε στη κουζίνα να φέρουν την τούρτα. Ο dj βάζει επιτέλους κάτι που ξέρω.«Έλα, λούζερ, θα σε χορέψω εγώ. Να πεις στους φίλους σου ότι χόρεψες με έναν πολύ γαμάτο τύπο, αλλά πως μετά εξαφανίστηκε, γιατί αυτό το πάρτι είναι άθλιο!»

Ted fb.com/theodiakos
twitter.com/orf_eas