master_peace* #Σίζον01_Επεισόδιο02 [Το ταξίδι το έκανα που λέτε]

Previously on master_peace*: Η Ειρήνη τελείωσε στη Θεσσαλονίκη. Πολιτικές επιστήμες. Γύρισε με τους καλύτερους οιωνούς στο πατρικό της αλλά ένα ωραίο ελληνικό πρωί ξύπνησε και αποφάσισε να φύγει. Τουλάχιστον για 2 χρόνια. Το μεταπτυχιακό της είχε μόνο έναν προορισμό… Κοπεγχάγη!
Τελευταίες μέρες στην πατρίδα και το σπίτι δε με είδε καθόλου. Λες και δεν υπήρχε αύριο, ή λες και υπήρχε αλλά ήταν κλειδωμένο. Σε μπαούλο. Στο υπόγειο. Και φυσικά η συμβουλή του cool αφεντικού μου η εξής απλή: "ού κυκλοφορείς τις τελευταίες μέρες, ίνα μη γνωρίσεις κανέναν και ξημερωβραδιάζεσαι στο skype". #Damn_it_αφέντη.
Κι αφού κάνω τους απαραίτητους συνδυασμούς στα ρούχα για να μην κουβαλάω παραπανίσια (είναι κι αυτό το ρημάδι το όριο στις βαλίτσες, βλέπεις). Κι αφού σκουπίζω δάκρυα, αφενός γιατί μένουν πίσω αξιόλογα πλεκτά κι αξεσουάρ, αφετέρου γιατί πλησιάζει η ώρα του αποχαιρετισμού, νομίζω πως είμαι έτοιμη! Άλλωστε, όταν μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία που λέει και το άσμα, αν σέβεται τον εαυτό της οφείλει να εκφράζεται, no matter what. Και στην προκειμένη για να λέμε τα ρούχα-ρούχα και τη σκάφη-σκάφη, να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Με κείνα και με τ'άλλα ήρθε η ώρα ν'αποχαιρετήσω την οικογένεια. Παραβλέπω, εσκεμμένα, τη σκηνή που η ελληνίδα μάνα πολεμάει να χωρέσει και τα 3 τσουρέκια μεσ' την βαλίτσα. Θα ταραχτώ αδίκως. Τι κι αν την περίμενα δακρύβρεχτη τη στιγμή, όλως παραδόξως κύλησε αναίμακτα. Όπως και να χει, ο αποχαιρετισμός δεν παύει να είναι αποχαιρετισμός, όση εμπειρία κι αν έχεις στην πλάτη σου. Στην περίπτωση μου, όμως, αυτήν τη φορά, τα χαρτομάντηλα έμειναν μέσα βαθιά στην τσάντα.
Βαθιά είπα;; Είναι γιατί δε μίλησα για τα κορίτσια μου, γι' αυτό! Πάμε πίσω πάλι για να το πάρω από την αρχή!
Τρίτη βράδυ και είμαι στη γύρα, (σύνηθες φαινόμενο) για να χαιρετήσω όποιον τυχερό, λίγες ώρες πριν την πτήση. Το σκηνικό έχει ως εξής: απόλυτη ξαστεριά καλοκαιρινό λατρεμένο αεράκι φόρεμα με ροζ φοίνικες (μη ρωτάς τι και πως, ήταν προσφορά) κι ένα ολοκαίνουργιο vintage ποδήλατο, κι ας μην ήταν δικό μου.Όχι πες μου λίγο, δεν είναι λες και το σύμπαν πήρε πρέφα το ταξίδι μου και λέει "εεεεεεπ! για πού το βαλες, μωρό μου;". Που μέχρι χθες, έλιωνες στο λιοπύρι και περίμενες με το ρολόι στο χέρι πότε θα σχολάσεις, μπας και κάνεις καμιά βουτιά! Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες.

Και συναντώ τα κορίτσια, και τα πίνουμε και γελάμε και αποφεύγουμε τα πολλα-πολλά περί αποχαιρετισμού. Ε, κι έρχεται η άτιμη η ώρα για την last but not least αγκαλιά. Δε θέλει και πολύ, πίστεψέ με. Ακόμη και η πιο σκληροπυρηνική λυγίζει. Κι αφού αισίως χωριστήκαμε, κάνω μια ακόμη γύρα με το δανεικό ποδήλατο, που λέγαμε πριν και σφαίρα σπίτι. Μη φανταστείς για πολύ.
Σε 1 ώρα αναχωρήσαμε.
Τετάρτη, ωρα 06:10. Το πρωί!
Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, κοινώς SKG, και ας μην κατάλαβα ποτέ το αρκτικόλεξο. Λίγο πριν μπω στην ουρά για τον έλεγχο, ναι, εκείνη τη στιγμή που πλάτη έχεις τους δικούς σου ανθρώπους και μπροστά το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ναι, τότε που καταπίνεις με δυσκολία γιατί είναι κι αυτός ο απερίγραπτα σφιχτός κόμπος στο λαιμό, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει επιστροφή. "Μπήκες στο χορό κουκλίτσα μου και τώρα θα χορέψεις" είπα και ξαναείπα για να το χωνέψω.
Πάει και ο έλεγχος. Επόμενη στάση duty free. Ναι, καλά! Επιτρέπω, στο σημείο αυτό, στους φίλους μου να επιβραβευθούν για ακόμη μια φορά. Ναι ρε, είμαι της τελευταίας στιγμής! #Πέστε_να_με_φάτε. Οπότε με χαρά και τσαχπινιά (και γρήγορο βάδην) φτάνω στο gate 7.
Σε 15 λεπτά ήδη στον αέρα.
Τώρα το κεφάλαιο _φοβία στα 30.000 πόδια_ να τ'ανοίξω, για θα γίνω γραφική; Προς έκπληξή μου, πάντως, κατά την προσγείωση στο βροχερό Μόναχο ανακάλυψα ότι τελικά γνωρίζω πολλές προσευχές. Είναι κι αυτό το SKG ρε παιδί μου, που χει ένα
αλλοπρόσαλο αγιάζι και στις πιο shiny days. #Μη_σου_τύχει.
Επόμενη πτήση σε 30 λεπτά.
..που, σε απλη μετάφραση και με βάση τους ταχύτατους ρυθμούς μου, θα πει, ίσα, που αγοράζω καφέ. Τιμή, μη ρωτά! Όσο 2,5 καφέδες σε ελληνικό έδαφος -να τα λέμε και αυτά- και περπατάω στους, ολυμπιακών διαστάσεων, διαδρόμους, ώσπου φτάνω αισίως στο σωστό γκισέ για τον έλεγχο. Ταυτότητα, εισιτήριο στο χέρι και για ακόμη μια φορά θέση δίπλα στο φτερό. Όχι, εντάξει, κανένα παράπονο. Θες που χάζευα τη μωρομάνα δίπλα μου, που τάιζε ζελεδάκια το μικρό, θες που ήθελα να του φάω όλο το σακκούλι του μούλιικου, θες που ήμουν και λίγο κουρασμένη, άχνα δεν έβγαλα. Τέτοιο κορίτσι είμαι
14:35 ώρα Ελλάδος.
Η "έχω 2 μέτρα πόδι και το χαίρομαι" γερμανίδα αεροσυνοδός μας ευχαριστεί που επιλέξαμε την Lufthansa και μας εύχεται καλή διαμονή στην ηλιόλουστη Κοπεγχάγη.

Και να σου εγώ, στην αίθουσα αφίξεων, να βαδίζω ανάμεσα σε κόσμο, που, με λουλούδια στα χέρια και αγωνία στο βλέμμα, σου σκάει το καλύτερο χαμόγελο. "Θα τους θύμισα", λέω, "το αγαπημένο πρόσωπο, που περιμένουν". Αυτή κι αν ήταν υποδοχή! Κι απ' το ''όλα τα φώτα πάνω μου'' ξαφνικά βρίσκομαι στο ''τραβάτε με κι ας κλαίω''.Ήξερα, νομίζεις τι θα ακολουθήσει..; Πφφφ, όπως και να χει.... #let_the_master_begin.

so close, no matter how far
to be continued...

Θυμήσου το πρώτο επεισόδιο εδώ