Είσαι φοιτητής; Γίνε εθελοντής!

"Αυτό ήταν! Το email στάλθηκε" σκέφτηκα. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε η θετική απάντηση, το ραντεβού με την υπεύθυνη και ήμουν το νέο μέλος της εθελοντικής ομάδας στο Χαμόγελο του Παιδιού. Ενώ φαινομενικά είναι απλό στην ουσία δεν είναι και τόσο. Παίρνοντας αυτή την απόφαση αναλαμβάνεις σημαντικές ευθύνες. Αλλά ήμουν σίγουρη πως μπορώ να ανταποκριθώ μιας και ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν κάτι παραπάνω από αρκετός και η θέληση μου ακόμα μεγαλύτερη. Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή! Πέρασα τη «μαύρη περίοδο» (όπως την αποκαλώ) της φοιτητικής μου ζωής. Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν που ένιωθα φουλ κουρασμένη απ όλους και όλα. Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ και έτσι αποφάσισα να σταματήσω να αναλώνομαι σε δραστηριότητες που δεν είχαν κάτι να μου προσφέρουν και να αρχίσω κάτι νέο και δημιουργικό. Κάθισα και σκέφτηκα λοιπόν, με τι θα ήθελα να ασχοληθώ. Κάπου εκεί θα ήταν το σημείο που στράφηκα προς τον εθελοντισμό. Καθόλου περίεργο μιας και από τόσο δα παιδάκι είχα δείξει την αγάπη μου στις εθελοντικές εργασίες. Πιο συγκεκριμένα αυτό που είχα ανάγκη ήταν να βοηθήσω (όσο γραφικό κι αν ακούγεται) ανθρώπους που το είχαν πραγματικά ανάγκη. Και ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη; Μα φυσικά τα παιδιά! Έτσι και έγινε από τον εθελοντικό οργανισμό μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα εν ονόματι Χαμόγελο του Παιδιού, ανέλαβα τα καθήκοντα του βοηθού σε νοσοκομεία στα οποία ζούσαν παιδιά εγκαταλελειμμένα, παιδιά που έχουν κακοποιηθεί ψυχικά, πνευματικά και σωματικά. Πρόκειται για έναν Οργανισμό που έχει ως στόχο να προσφέρει αγάπη και φροντίδα σε όλα τα παιδιά του και στη συνέχεια να καλύψει τις καθημερινές ανάγκες τους. Οι αρμοδιότητες μου ήταν δύσκολες καθώς έπρεπε να προσέχω τα παιδιά αυτά από διάφορους κινδύνους. Ο πιο συχνός ήταν η απαγωγή από τους ίδιους τους γονείς τους. Αυτό θεωρείται στη συγκεκριμένη περίπτωση παράνομο καθώς την επιμέλεια την έχει ο οργανισμός και όχι οι γονείς, οι οποίοι έχουν κριθεί ακατάλληλοι από το δικαστήριο. Εκτός από τις δυσκολίες που είχα υπήρχαν και στιγμές όπως εκείνη του ανέμελου παιχνιδιού στην παιδική χαρά του νοσοκομείου που με έκανε να ξεχνιέμαι απ' όλα τα προβλήματα και τις έννοιες που είχα στο μυαλό μου. Και αν κάποιος αναρωτιέται τι εισέπραξα απ' όλο αυτό θα απαντήσω πως είναι δύσκολο μερικές φορές να εκφράσουμε όσα νιώθουμε αλλά αρκούμαι στα εξής : 1)Eκτίμησα περισσότερο όλα όσα έχω στη ζωή μου( γιατί λένε πως αν δε δεις τα χειρότερα που συμβαίνουν γύρω σου δεν θα εκτιμήσεις όσα έχεις )και 2) απέκτησα όμορφες αναμνήσεις με τους μικρούς μου φίλους, τις οποίες θα διηγούμαι και θα θυμάμαι όλη μου τη ζωή. Απευθύνομαι λοιπόν σ' εσένα που διαβάζεις την ιστορία μου και ταυτίζεσαι μαζί μου. Βρίσκεσαι στην καλύτερη και πιο ανέμελη φάση της ζωής σου και την αφήνεις ανεκμετάλλευτη;! Αυτό πρέπει να σταματήσει καλύπτοντας τον ελεύθερο χρόνο σου με δραστηριότητες που σου αρέσουν. Μην αφήνεις τα όνειρα και τα ενδιαφέροντα σου στην άκρη. Αντιθέτως πάρε αποφάσεις για να αλλάξεις ό,τι δε σου αρέσει στη ζωή σου. Είναι σημαντικό να δίνουμε στον εαυτό μας ευκαιρίες να εξελιχθεί. Γιατί όλες οι εμπειρίες που αποκτούμε διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας και γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι.
Κωνσταντίνα Πελώνη