Χριστούγεννα εντός έδρας

Τώρα που τα Χριστούγεννα είναι εδώ, φουσάτα φοιτητών εγκαταλείπουν τη φοιτητούπολη και επιστρέφουν στην πατρίδα, με τρένα, αεροπλάνα, λεωφορεία και αραμπάδες. Πολλές φορές τέτοια άτομα με μακαρίζουν, επειδή σπουδάζω στην πόλη μου. Αλίμονο, όμως, τα Χριστούγεννα αποδεικνύουν πως η διαμονή στην πατρογονική εστία είναι κατάρα! Ειδικά για 'μας τους άρρενες. Διακοσμητής της καταστροφήςΉδη με την έναρξη των διακοπών, μία κούτα με περιμένει. ''Γλυκέ μου, θα στολίσεις το δέντρο;'' η μελιστάλαχτη μητρική παράκλησις.Δεν μπορώ να πω όχι. Δύο ώρες και αμέτρητες σπασμένες μπάλες, κατεστραμμένα στολίδια και παραλίγο ηλεκτροπληξίες αργότερα, στο σαλόνι μας στέκει ένα θεόστραβο, ολόφωτο, καταπράσινο καρσακιτσαριό κι ένας αποκαμωμένος φοιτητής. Για όλες τις δουλειέςΜετά έρχεται το ρετουσάρισμα του σπιτιού, οπότε και μεταμορφώνομαι σε χαμάλη-καμαριέρα. Μια να κατεβούν και να στρωθούν τα χαλιά, μια να τραβηχτούν τα έπιπλα, μια να μπει σκούπα, μια να πεταχτεί η σαβούρα. Όλα εγώ τα κάνω! ''Ο πατέρας σου δουλεύει'' η μόνιμη δικαιολογία. Και DeliveryΈρχεται κι η ώρα που πρέπει να επισκεφτώ θεία υπέργηρη για να της παραδώσω το συμβολικό δωράκι που κάθε Χριστούγεννα της στέλνουμε. Και πώς γίνεται πάντα ο δρόμος για το σπίτι της να τυχαίνει μακρινός και η εκάστοτε θεία λαλίστατη! Παραμονή… νευρικής κρίσηςΤα καλύτερα, όμως, έρχονται την Παραμονή, όταν ετοιμαζόμαστε για το βραδινό τραπέζι. Δεν φτάνει που περνώ όλη τη μέρα κουβαλώντας μυριάδες εκλεκτές λιχουδιές από το σούπερ μάρκετ (κρίση;). Πρέπει να υποστώ και το μαρτύριο των ευωδιών που αναδύονται από το άβατο της κουζίνας.Και μετά από το περίφημο συμπόσιο, με το νέο χρόνο; Θα περιμένατε ότι θα 'βγαινα με φιλαράκια για να το κάψουμε. Όχι, φίλτατοι. Το βράδυ το περνώ κάνοντας baby sitting σε μικρά ξαδερφάκια, ανιψάκια και άλλα φωνασκούντα πλασματάκια, ενώ οι γονείς τους το ρίχνουν με τους δικούς μου στο κουμάρι. Κλασικά επιχειρήματα ότι ''τους φίλους σου εσύ τους βλέπεις όποτε θέλεις'' και ''δεν έχουν πού να αφήσουν το μικρό.'' Μην μου τσαμπουνάτε, λοιπόν, κολακείες. Διότι διαθέτετε ένα όπλο που δεν έχω: τη μακρόχρονη απουσία σας, η οποία κάμπτει κάθε αντίσταση των γονιών σας και καταβαραθρώνει και τη σκέψη τους έστω να σας αγγαρέψουν χρονιάρες μέρες. Ας είναι. Σας αφήνω τώρα, έχω να κάνω λάντζα γιορτινή. Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας, ξενομερίτες και μη!

του Κωστή Κοτσώνη