ΑΠΘ | Ακαδημαϊκά σκουπιδομαζώματα

Εργολαβίες, απολύσεις, μη καταβολή μισθών, κινητοποιήσεις, καταλήψεις, έλλειψη προσωπικού ασφαλείας, βρωμιά και πολλή ντροπή μαζεμένη. Το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία. Ευκαιρία που δεν άργησε να δοθεί, με τη ριζική μείωση της χρηματοδότησής του, παράλληλα με την κατακριτέα αντιμετώπιση των εργαζομένων του. Αναφέρομαι, φυσικά, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Και είμαι σίγουρος πως όσα προανέφερα δεν είναι άγνωστα. Εδώ και δύο περίπου εβδομάδες το Α.Π.Θ. ζει ένα από τα δεκάδες παράλληλα δράματα που διαδραματίζονται στη χειμαζόμενη Ελλάδα. Τα ήδη εμφανή προβλήματα που ανέκυψαν από την απεργία των συνεργείων καθαρισμού, συντήρησης και φύλαξης, έχουν πλέον κορυφωθεί, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Ξεχειλισμένοι κάδοι. Βουνά με συσκευασίες, αφίσες, μπουκάλια, χαρτιά. Αποτσίγαρα. Χυμένοι καφέδες. Βανδαλισμοί στους αφύλακτους τοίχους από ''επαναστάτες'' της κάλτσας. Μέσα στην κρίσιμη- από υγειονομική κυρίως πλευρά- κατάσταση, μερικοί φοιτητές κινητοποιήθηκαν, από στόμα σε στόμα ή μέσω των social media, για τον καθαρισμό της σχολής τους και του campus γενικότερα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, άλλη μία συνάντηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί, ακυρώθηκε ωστόσο, λόγω κακοκαιρίας. Ο καθαρισμός θα συνίστατο στην αποκομιδή, με έξοδα και εξοπλισμό των παιδιών, ενός μέρους των απορριμάτων που κατακλύζουν το χώρο και στην τοποθέτησή του σε σακούλες. Έτσι, θα απομακρυνόταν τουλάχιστον ο άμεσος υγειονομικός κίνδυνος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το λέω γιατί έχει σημασία. Δυστυχώς, την πρώτη θετική ανταπόκριση δεν άργησαν να επισκιάσουν οι αντιδράσεις πολλών φοιτητών, που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τις δράσεις αυτές απεργοσπαστικές.

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Μάχες και αντεγκλήσεις στα social media για το αν το να μαζεύεις τενεκεδάκια συνιστά προδοσία και παράδοση στον καπιταλισμό. Μομφές στα αμφιθέατρα για τα κορόιδα που θέλουν να τα βάλουν με τη μπίχλα. Επικρίσεις σε καθηγητές που μίλησαν για σεβασμό στο δημόσιο χώρο. Υπόνοιες για συμφέροντα (όπως πάντα!) που κρύβονται πίσω από την ενθάρρυνση τέτοιων πρωτοβουλιών. ''Κάτω τα χέρια από τα σκουπίδια!'' διαβάζεις στους τοίχους. Ως νέος άνθρωπος, φοιτητής και δυνητικός συμμετέχων στην επόμενη δράση, δεν μπορώ παρά να νιώσω λύπη για όλα αυτά. Πρωτίστως για το γεγονός ότι, σαν κακέκτυπα των συμπεριφορών που καταδικάζουμε στους μεγάλους, βρήκαμε αφορμή να φαγωθούμε, να υποψιαστούμε, να ρίξουμε χολή, να σηκώσουμε το ψευτοεπαναστατικό μας μπαϊράκι. Δεν κατακρίνω τον αγώνα των εργαζομένων ούτε προσπαθώ να τον ακυρώσω. Δεν κλείνω τα αυτιά μου απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητά τους. Αλίμονο, βιώνουμε τη δική μας, εμείς και οι γονείς μας. Δεν επιθυμώ να υποκαταστήσω κανένα συνεργείο καθαριότητας (επιδίωξη που θα ήταν και πρακτικά ανεδαφική). Δεν θέλω να μπω στο μάτι κανενός. Το μόνο που θέλω είναι να σπουδάζω και να μαθαίνω σε ένα περιβάλλον ανεκτό (το ''φιλικό'' το έχουμε χάσει εδώ και καιρό), χωρίς να ανησυχώ για την προσωπική μου υγεία. Να ενώνομαι σε έ