Dudes: Ο κολλητός έχει σχέση

“Ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου;”, τον ακούς να ρωτά την κούκλα συμφοιτήτρια. Γελάς νευρικά- με ατάκες του 1950 θα τη ρίξει; “Όχι” απαντά ξερά η κοπέλα. “Α, γιατί μου φάνηκε πως είδα υπολείμματα προφιτερόλ στο σαγόνι σου”, αποκρίνεται αυτός. Πάνω που σκέφτεσαι πως η μετεξέλιξη από τον πίθηκο στον άνθρωπο δεν είναι πάντοτε επιτυχής, τους βλέπεις να φιλιούνται.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ: Ο ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ

Αισθάνεσαι ζάλη: μετά από 7.465 ημέρες κατά τις οποίες τόσο εσύ, όσο και ο κολλητός σου, συμπληρώνατε τη φράση “έχω σχέση με...” με τους όρους “τέτοια”, “τον υπόκοσμο”, “τη μαστροπεία”, αλλά ουδέποτε με “κοπέλα”, φαίνεται πως τα πράγματα αλλάζουν. Ο φίλος σου, φύσει παρορμητικός, ενημερώνει τη συμφοιτήτρια πως θέλει να γεννήσει τα παιδιά της. “Κι εγώ το ίδιο”, λέει αυτή. Παρατηρείς την ανεξήγητη ταύτιση επιθυμιών και τα φίδια, που μέχρι τότε σε έζωναν, αρχίζουν να τρώνε τα σωθικά σου.

Πέντε μέρες αργότερα. “Wazzup my nigga?”, χαιρετάς- κατά την προσφιλή σας συνήθεια- το φίλο σου μόλις τον βλέπεις στη σχολή. “Αγαπητέ εν Χριστώ αδερφέ”, σ’ αντιχαιρετά αυτός, “θα παρακαλούσα να εκλείψουν οι βλακώδεις προσφωνήσεις. Το ζουζούνι μου δεν τις εγκρίνει. Μας απομακρύνουν από το δρόμο του Κυρίου”. Μπερδεύεσαι, αλλά χαμογελάς: “Έλα ρε μαλάκα, παραλίγο να το φάω”, του λες. Κουνάει απαξιωτικά το κεφάλι. “Αχ αυτή η νεολαία…”, μουρμουρίζει καθώς απομακρύνεται.

Φτάνει Σάββατο. Του τηλεφωνείς. “Σήμερα Pro, ε;”, ρωτάς. “Σε πόση ώρα να έρθω;”. Από την παύση που ακολουθεί, καταλαβαίνεις πως βρίσκεται σε δύσκολη θέση. “Μωρέ… Θα περάσει το γλειφιτζουράκι μου σήμερα και…”. “Γιατί τη λες γλειφιτζουράκι;”, θες να μάθεις. “Γιατί της αρέσει να τη γλείφω”, σου απαντάει ο φίλος σου με λάγνα φωνή κι εσύ αναρωτιέσαι αν η κότα που έφαγες το μεσημέρι είχε αφήσει την τελευταία της πνοή πριν τη μαγειρέψεις, καθώς κάτι αναδύεται επικίνδυνα στο στομάχι σου.

Μια εβδομάδα μετά, έχετε τον καθιερωμένο αγώνα 5Χ5 κόντρα στην Οδοντιατρική. Γεμάτος επιφύλαξη, ρωτάς το φίλο σου αν θα έρθει. “Εννοείται”, λέει αυτός, “αλλά δε θα έρθω μόνος”. “Κάνα παιχταρά θα φέρει πάλι!”, συλλογίζεσαι ενθουσιωδώς και ξεκινάς για το γήπεδο.

Όταν φτάνεις εκεί, βλέπεις τον κολλητό σου πιασμένο χεράκι- χεράκι με την κοπέλα του. Ένας συμπαίκτης σας ωρύεται: “Μα δε γίνεται να παίξει τερματοφύλακας. Έχουμε το Γιάννη!”. Ο φίλος σου σηκώνεται, βγάζει ένα λοστό από τη φόρμα του κι αρχίζει να κοπανάει το Γιάννη στα δάχτυλα. “Ορίστε”, φωνάζει έχοντας τελειώσει το «έργο» του, “ο Γιάννης έχει σπασμένα δάχτυλα. Θα παίξει το μπιζελάκι μου”. Το μπιζελάκι παίζει, αλλά αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. Η ήττα, βαριά: 43-2.

“Σήμερα, εκτός από το ματς, έχασες κι έναν φίλο”, λες πικραμένα στον κολλητό σου και του πετάς τη φανέλα. Σε κοιτάει εμβρόντητος. “Μην είσαι…” ξεκινά να σου πει, αλλά τότε η κοπέλα του χώνει τη γλώσσα της στον ουρανίσκο του.
Και η πρόταση μένει ημιτελής.

Δημήτρης Πετρίδης