Βουκαμβίλια

Αντιστέκεται. Στη φύση που τη θέλει γυμνή από τις αρχές του φθινοπώρου. Στους ανθρώπους που την αφήνουν μονάχη μέσα σε καγκελόφραχτη γη.

Αντιστέκεται και ανθίζει με σύμμαχο το ωραιότερο φως του κόσμου και τη ζεστασιά του ήλιου του ηλιάτορα του πετροπαιχνιδιάτορα…

Οι άνθρωποι δίπλα την προσπερνούν με το κεφάλι σκυμένο, τους ώμους γυρτούς, το βήμα γρήγορο. Ούτε ένας δεν σηκώνει το βλέμμα

,να κοντοσταθεί, να γεμίσει τα μάτια με ομορφιά. Να την θαυμάσει σωστή πριγκίπισσα μέσα στα ροζ. Ούτε ένας δεν μπορεί να ξεφύγει απ´ τα αγκάθια της ζωής του.

Ξέρει από αγκάθια αυτή! Γεμάτη είναι κάτω από τα άνθη της. Ξέρει όμως οτι είναι σ έναν ευλογημένο τόπο
Εναν τόπο που …Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δεν λογαριάσαμε μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

Την πανέμορφη βουκαμβίλια φωτογράφισα χθες, σε ένα κάθετο δρομάκι της Τρωων. Στα δυτικά του Φιλοπάππου.
Προλαβαίνετε να τη δείτε να στέκει στη μοναξιά της στη δική σας βόλτα εκεί. Κι αν είστε τυχεροί, μπορεί σε μια από τις πολυκατοικίες λίγα μέτρα παραπάνω, να ακούσετε να ξεχύνεται υπέροχη κλασική μουσική, από το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου. Εκείνο με τις λευκές τέντες…

Με αγάπη

Πόπη