Στέφανος Βούρος: Δεν έχω δάχτυλα αλλά μπορώ να παίζω κιθάρα!

Ο Στέφανος Βούρος είναι ο μεγαλύτερος γιος του γνωστού ηθοποιού Γιάννη Βούρου και της επίσης ηθοποιού Νταίζης Σεμπεκοπούλου. Αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος που μας έκανε να θέλουμε να κάνουμε μια συζήτηση μαζί του. Ο Στέφανος γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα πάνω και στα κάτω άκρα του. Μπορεί να νομίζεις ότι αυτό μπορεί να του δημιούργησε πρόβλημα στη ζωή αλλά ο Στέφανος είναι μαχητής.

Στα 27 του χρόνια έχει μια κανονικότατη ζωή, δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρεία και μας προτρέπει να μην δίνουμε

σημασία στο «φαίνεσθαι» αλλά στο «είναι»

«Οι γονείς μου ήξεραν εξαρχής ότι θα γεννηθώ έτσι και αποφάσισαν ότι θέλουν να με κρατήσουν. Βέβαια όταν γεννήθηκα μέχρι οι γιατροί να δουν ότι μπορώ να ζήσω είπαν στην μητέρα μου ότι είχα πεθάνει. Μετά από ένα μήνα της ανακοίνωσαν ότι ζω…»

Σιγά-σιγά μεγαλώνεις και αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι διαφέρεις από τους γονείς και τους παππούδες σου. Αρχίζεις να ρωτάς τους γονείς σου «γιατί;», εκείνοι τι σου απαντούσαν;Οι γονείς μου, μου έλεγαν ότι έτυχε και γεννήθηκα έτσι. Από εδώ και πέρα είναι δικό μου θέμα αν θα το κουβαλήσω ως βάρος στη ζωή μου ώστε να με λυπάται ο κόσμος ή θα γίνω παράδειγμα προς μίμηση και θα γίνω ενεργό μέλος της κοινωνίας. Αυτό μου έμαθαν στην αρχή και εγώ αποφάσισα ότι δεν θα λυπάτε ο κόσμος επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι. Έμαθα από μικρός να προσπαθώ να τα κάνω όλο μόνος μου και όταν πήγαινε να με βοηθήσει η μητέρα μου έλεγα «όχι , μόνος μου».Μαθαίνεις λοιπόν, ότι πρέπει να προσπαθήσεις και να παλέψεις ώστε να κάνεις τα πάντα. Μετά πρέπει όμως πρέπει να βγεις στον έξω κόσμο, να πας σχολείο. Πως αντιμετώπισες τις αδιάκριτες ερωτήσεις των άλλων παιδιών;Οι γονείς μου, με είχαν προετοιμάσει ότι θα υπάρξουν πολλές ερωτήσεις και αδιάκριτα βλέμματα. Η βασική ερώτηση που μου έκαναν τα παιδιά της ηλικίας μου ήταν «γιατί δεν έχεις δάχτυλα» και η απάντηση μου ήταν «γιατί έτσι γεννήθηκα». Στην αρχή μου φαινόταν περίεργο, όταν είσαι παιδί και είσαι διαφορετικός αισθάνεσαι κάπως περίεργα. Με τον καιρό όμως, το συνήθισα και δεν με ενοχλούσε. Για παράδειγμα στον νηπιαγωγείο πήγα σε ένα παιδάκι να του πω καλημέρα και εκείνο γύρισε και που είπε «γιατί δεν έχει χέρια». Με το συγκεκριμένο παιδί τελικά γίναμε πολύ καλοί φίλοι και ακόμα είμαστε φίλοι…δεν ξέρω γιατί! (γέλια)Ένιωθες πότε θύμα ρατσισμού στο σχολείο;Όχι ποτέ. Αυτό που ένιωσα είναι θετικός ρατσισμός. Δηλαδή επειδή ο άλλος σε λυπάται θέλει να σε βοηθήσει. Αλλά κακό ρατσισμό δεν ένιωσα ποτέ. Θεωρώ ότι ο τρόπος που φέρεσαι στον εαυτό σου είναι και ο τρόπος που σου συμπεριφέρονται και οι άλλοι. Εγώ αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ίσο με σένα που έχεις 10 δάχτυλα. Αυτό λοιπόν, το έβλεπαν οι άλλοι και με αντιμετώπιζαν ακριβώς όπως αντιμετώπιζαν και τους γύρω τους, χωρίς παραπάνω επιείκεια, γιατί κάτι τέτοιο δεν το ήθελα και εγώ. Πάντα είχα παρέες και φίλους. Ποτέ δεν ένιωσα ότι μια κοπέλα με λυπάται για αυτό είναι το κορίτσι μου. Έχω φάει πολλές χυλόπιτες και εγώ! (γέλια). Ευτυχώς ποτέ δεν είχα πρόβλημα και κανένας δεν απέρριψε την παρέα μου ή την φιλιά μου γιατί έχω γεννηθεί έτσι.Εσύ νιώθεις ότι αυτή σου η ιδιαιτερότητα σε έχει πάει πίσω γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι;Όχι. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να κάνω αυτά που θέλω. Και μπορώ να γράψω με στυλό και στον υπολογιστή μπορώ να γράψω. Έχω βρει τρόπο να παίζω κιθάρα, ερασιτεχνικά. Κατάφερα να οδηγώ (αυτόματο αμάξι) μέχρι και τα κορδόνια μου βρήκα τρόπο να δένω. Γενικά ότι θέλω να κάνω το καταφέρνω με δικό μου τρόπο.

Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις;Ναι αμέ. Δεν μπορώ να κόψω την μπριζόλα μου για να τη φάω οπότε μπορεί και να ζητήσω την βοήθεια του δίπλα μου. Επίσης δεν μπορώ να οδηγήσω μηχανάκι αλλά δεν θα με ενδιέφερε ποτέ να οδηγήσω μηχανή.Δεν έχεις πει ποτέ «γιατί να μου τύχει εμένα αυτό»;Σε μικρότερη ηλικία και όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο και να βλέπω τη διαφορά, ναι το σκεφτόμουνα. Από εκεί και πέρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Ή θα κάτσεις σε μια γωνία και θα κλαίγεσαι και δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου ή θα το αντιμετωπίσεις, θα το δεχτείς και θα πορευτείς με αυτό. Το ίδιο σκεφτόμουνα και για τα βλέμματα αλλά είναι λογικό να με κοιτάνε περίεργα. Όλοι το κάνουν όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό και εγώ το έχω κάνει.Δηλαδή ακόμα και εσύ έχεις κοιτάξει κάποιον επειδή έχει κάποια αναπηρία;Και βέβαια έχω κοιτάξει και είναι φυσικό. Εσύ, εγώ και όλοι μας ζούμε σε ένα κόσμο που οι γύρω μας είναι «φυσιολογικοί» οπότε οτιδήποτε ξένο στο μάτι θα το κοιτάξουμε.Όποτε δεν το βλέπεις όλο αυτό σαν πρόβλημα και βλέπεις θετικά τη ζωή. Αυτή την θετική ενέργεια δεν την κρατάς μόνο για σένα αλλά την μεταδίδεις και σε άλλους…Προσπαθώ τουλάχιστον μέσα από τον Σ.Κ.Ε.Π. Ο Σ.Κ.Ε.Π. είναι ένας οργανισμός που στόχο έχει να εξοικειώνει και να ευαισθητοποιεί τον κόσμο με τις αναπηρίες. Αυτό το πετυχαίνουμε με διάφορες δράσεις. Μια από αυτές είναι οι βιωματικές παρεμβάσεις στα σχολεία που πηγαίνουμε και κάνουμε μια συζήτηση με τα παιδιά. Στις ομιλίες/συζητήσεις αυτές τα παιδιά μπορούν να λύσουν κάθε απορία που έχουν για τις αναπηρίες. Τα παιδιά μπορούν να κάνουν ότι ερώτηση θέλουν από την πιο αθώα μέχρι την πιο πονηρή ή περίεργη και εμείς τους απαντάμε κανονικά.Ποια είναι η πιο συχνή ερώτηση που σου κάνουν;Το πως γράφω. Εκεί παίρνω ένα χαρτί και τους γράφω κάτι και τα περισσότερα παιδιά ενθουσιάζονται από το πόσο ωραία γράμματα κάνω. Μου έχουν πει κάποια παιδιά ότι κάνω πιο ωραία γράμματα και από εκείνα.Καμιά περίεργη ερώτηση;Ναι θυμάμαι μια, που μου είχε κάνει ένα αγοράκι που πήγαινε λύκειο. Με είχε κάνει την εξής ερώτηση: «Όταν ένα αγόρι μεγαλώνει αρχίζει να ανακαλύπτει το σώμα του, εσύ μπορούσες;».Επισκέπτεστε μόνο λύκεια ή και παιδιά μικρότερης ηλικίας;Επισκεπτόμαστε λύκεια,γυμνάσια και δημοτικά.Πως σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην αρχή, κυρίως αυτά που είναι μικρότερα σε ηλικία;Στην αρχή λογικό είναι να υπάρχει αμηχανία. Στη συνέχεια όμως, εξικοιώνονται μαζί σας, μας αγκαλιάζουν και στο τέλος δεν μας αφήνουν να φύγουμε. Ειδικά τα παιδιά του δημοτικού που είναι πιο αθώα κάνουν πάρα πολύ ωραίες ερωτήσεις.

Τι άλλες δράσεις κάνετε με τον Σ.Κ.Ε.Π.;Κάνουμε δράσεις και στους δρόμους. Φέρνουμε αναπηρικά αμαξίδια σε πλατείες. Βέβαια έχουμε συνεννοηθεί πρώτα με τον δήμο. Αυτό που κάνουμε είναι ότι προσκαλούμε τους περαστικούς να κάτσουν και να κάνουν τον γύρο της πλατείας, που το κάνουν καθημερινά με το πόδια, τώρα να τον κάνουν με τα αμαξίδια.Αυτό το κάνουμε για να δουν πόσο διαφορετικό, πόσες δυσκολίες θα αντιμετωπίσουν κάνοντας έναν απλό γύρο. Έτσι μπορούν να αντιληφθούν πόσο δύσκολή είναι η ζωή των ατόμων με αναπηρία στην χώρα μας.

Έχω μάθει ότι αγαπάς το ποδόσφαιρο και παίζεις συχνά με τους φίλους σου σε μικρά γήπεδα, όμως έμαθα ότι πλέον σε έχει κερδίσει και ένα άλλο ιδιαίτερο άθλημα…Το ποδόσφαιρο είναι μεγάλη αγάπη και όταν ήμουν μικρός ανήκα και σε ομάδα. Εκτός όμως από το ποδόσφαιρο τον τελευταίο καιρό παίζω και ράγκμπυ σε αναπηρικά αμαξίδια. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και εντυπωσιακό γιατί είναι κάτι σαν τα συγκρουόμενα του λούνα παρκ, για να σταματήσεις τον άλλοn πρέπει να πέσεις επάνω του.Τα υπόλοιπα άτομα έχουν κινητικά προβλήματα;Ναι όλη η ομάδα αποτελείται από άτομα που έχουν τετραπληγία και δεν περπατούν. Εγώ έχω το δικαίωμα να συμμετάσχω στους αγώνες αυτούς επειδή δεν έχω δάκτυλα και στα πόδια οπότε και εγώ έχω τετραπληγία.

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

Επιστροφή στην κατηγορία

The post Στέφανος Βούρος: Δεν έχω δάχτυλα αλλά μπορώ να παίζω κιθάρα! appeared first on iPop.