Γιατί στις μεγάλες δίκες της Ελλάδας η κοινή γνώμη γίνεται πάντα ένα;

Οι μεγαλύτερες δίκες στην Ελλάδα, αυτές που έχουμε ζήσει όλοι μας στη σύγχρονη εποχή είναι αυτές που ενώνουν την κοινή γνώμη. Έχουμε τόσους λόγους για να χωριζόμαστε σε δίπολα από την εποχή της επανάστασης του ’21 μέχρι σήμερα, αλλά μόνο στο άκουσμα της είδησης της αγριότητας ενός εγκλήματος, είτε αυτό λέγεται παιδοκτονία, είτε γυναικοκτονία, είτε βιασμός ή άγριος φόνος κάποιου ανθρώπου, βρίσκουμε ένα λόγο για να ενωθούμε όλοι μαζί απέναντι σε αυτό το τέρας που γεννήθηκε για να υποφέρει κάποιος άλλος άνθρωπος και πρέπει να

Πώς είναι να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή; Τι έχει ο άνθρωπος που κάνει αυτήν την αποτρόπαια πράξη μέσα στο κεφάλι του; Πώς μπορεί να ξυπνά και να ζει σε έναν κόσμο που έχει σκοτώσει, έχει βιάσει, έχει κάνει έγκλημα σε βάρος άλλου ανθρώπου;

Πώς μπορεί να σχεδιάζει τον τρόπο διαφυγής για να μην τον καταλάβουν, να μην τον πιάσουν και τον πάνε φυλακή. Σάμπως δεν ζει ήδη σε μια φυλακή μόνο από την πράξη αυτή που έκανε. Δεν ζει στη φυλακή κάθε φορά που ξαναζεί στο μυαλό του τη στιγμή που αφαίρεσε τη ζωή του άλλου ανθρώπου.

Σκότωσε τη γυναίκα του, βίασε και σκότωσε ένα κορίτσι, σκότωσε τα παιδιά της, φαρμάκωσε μια άλλη γυναίκα για να καταστρέψει το πρόσωπό της για πάντα. Δολοφόνησε έναν άνθρωπο που δεν είχε κάνει τίποτα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συχνά τους δίνουν το προσωνύμιο του τέρατος και όχι άδικα είναι ο λόγος που η κοινή γνώμη ενώνεται και συσπειρώνεται με μένος απέναντί τους.

Γιατί τα μιάσματα αυτά πρέπει να βγουν από την κοινωνία μας, να πάνε στη φυλακή και να ζήσουν εκεί για πάντα, να σαπίσουν, να φάνε τα νιάτα τους μέχρι να μην υπάρχει πια το φως στην ψυχή τους, να τους «σωφρονίσουν» οι συγκρατούμενοί τους, να πληρώσουν για όλα, με τον πιο σκληρό τρόπο.

Πού σταματά η οργή και αρχίζει ο κανιβαλισμός;

Καμία τιμωρία δεν είναι αρκετή γι’ αυτούς. Κανένας σωφρονισμός. Σκότωσες άνθρωπο και σε δέκα χρόνια είσαι ελεύθερος. Εφόσον βγει η αλήθεια στην επιφάνεια πρέπει να πληρώσει για την πράξη του ο φονιάς. Και πάλι πώς η μάνα θα αντέξει να ζει την κάθε μέρα ξέροντας πώς το κρεβάτι του παιδιού της είναι άδειο τα βράδια; Ποια φυλακή και ποια τιμωρία είναι αρκετή για εκείνον που έφυγε άδικα από αυτόν τον κόσμο, από εκείνον που αδικήθηκε από εκείνον που του πήραν ότι είχε και δεν είχε δίχως τη θέλησή του. Ποιος νεκρός γυρίζει πίσω;

Μπορεί να έχουμε τα στραβά μας σαν κοινωνία και ατομικά αλλά και σαν μεμονωμένες προσωπικότητες, μπορεί να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα, μπορεί να μας έχει φάει αυτό το politically correct, το μάθαμε και αυτό στο χωριό μας, αλλά αυτά τα εγκλήματα που την αγριότητά τους δεν την χωράει ο ανθρώπινος νους, μας κάνουν ένα απέναντι σε όλα αυτά τα τέρατα που θαρρούν ότι μπορούν με το έτσι θέλω να απλώσουν χέρι πάνω σε μια άλλη ψυχή και να την καταστρέψουν.

Τα μάτια όλων μας είναι στραμμένα στις δικαστικές αίθουσες, στις δικογραφίες, στην αναμονή του ακούματος της ποινής και πάντα ελπίζουμε στο να λάμψει η αλήθεια και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της με τον πιο ακριβοδίκαιο τρόπο για τη δικαίωση των θυμάτων αλλά και των οικογενειών που καταδικάστηκαν ακούσια, σε μια ζωή-μαρτύριο, χωρίς τους αγαπημένους τους, που κάποιος άλλος τους στέρησε τη ζωή.

Ενωνόμαστε λοιπόν όλοι σαν μια γροθιά σε αυτές τις δίκες και μόνο τότε τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει! Με την ελπίδα να λάμψει η αλήθεια και να υπάρξει δικαιοσύνη.

Πώς το «Cancel Ιnfluencers» και τα «hate σχόλια» μας αποπροσανατολίζουν απ’ την ουσία

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Γιατί στις μεγάλες δίκες της Ελλάδας η κοινή γνώμη γίνεται πάντα ένα; εμφανίζεται στο iPop.