SOS μη διαβαστεί από τα παιδιά: Η αληθινή Κοκκινοσκουφίτσα.

Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ο δεύτερος πιο ανώμαλος χαρακτήρας των παιδικών παραμυθιών μετά τη Χιονάτη (δες εδώ, να μαθαίνεις).

Και είναι λογικό, αν σκεφτείς τι μάνα είχε: Ένα ανεύθυνο γύναιο που αντιστάθμιζε την αδιαφορία για τη μάνα της (και γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας) φτιάχνοντάς της κουλουράκια. Πρώτον, μάλλον ήθελε να ανεβάσει το σάκχαρο της γριάς στο 650, για να την ξαποστείλει μια ώρα αρχύτερα -γιατί Κύριος οίδε τι περιουσία είχε η γριά- και δεύτερον, γιατί αν ενιδαφερόσουν μαντάμ για τη γριά, δεν θα την είχες να μένει μόνη της στην άλλη μεριά του δάσους, θα την

είχες στο σπίτι σου να πεθάνει γύρω από αγαπημένους της ανθρώπους, οπότε άσε τις μαλακίες ότι έφτιαχνες κουλούρια από ενδιαφέρον.

Επίσης, ποιος ξέρει πόσες φορές πιο πριν από το περιστατικό που ξέρουμε εμείς, λόγω παραμυθιού, είχε εκθέσει την Κοκκινοσκουφίτσα σε κίνδυνο. Αν τά’ξερε η Πρόνοια, θα της τό’χε πάρει το παιδί. Πώς αφήνεις, μωρή, το κοντοστούμπικο να διασχίσει μόνο του το δάσος; Και γιατί δεν πήγαινες εσύ στο κάτω κάτω, να δεις και τη μάνα σου, να άφηνες και το παιδί στο σπίτι, με ασφάλεια; Δεν απαντάς, ε;

Τέσπα, το ζήτημα δεν είναι η μάνα, αλλά το παιδί. Με τέτοια βιώματα, η Κοκκινοσκουφίτσα είχε αναπτύξει έντονα το αίσθημα της φυγής. Στην ψυχολογία λένε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις –ανεξαρτήτως της άγουρης (λόγω ηλικίας ή χαμηλού IQ) διανοητικής κατάστασης– αναπτύσεται επίσης, ως αντίβαρο, πρόωρη και έντονη σεξουαλικότητα. Με λίγα λόγια, η Κοκκινοσκουφίτσα ξεκίνησε για το σπίτι της γιαγιάς ήδη ξαναμμένη. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί αλλιώς ότι μπήκε στο δάσος ένα μόμολο και όχι μόνο δεν έκλασε μπάμιες από το φόβο του, αλλά τραγουδούσε και μάζευε παπαρούνες για τη γιαγιάκα.

Πού τα πουλάς αυτά τα παραμύθια μωρή; Πες μας ξεκάθαρα ότι η μάνα σου είναι πρεζού και σου έβαζε στο γάλα παπαρουνόσκονη για να κοιμηθείς. Πες μας ότι είσαι ένα τζάνκι και μισό και μάσησες δέκα τόνους παπαρούνες για να έρθεις σε φάση. Γι’αυτό δεν σε ένοιαξε που είδες τον λύκο πίσω από έναν θάμνο να χέζει. Γιατί άμα δεν ήσουν ντάγκλα θα έκανες επιτόπου στροφή, θα το έβαζες στα πόδια και θα επέστρεφες στην άλλη την πρεζού. Εσύ, όμως, έπιασες κουβέντα στον λύκο, γιατί σου λέει «πόση να την έχει ο λύκος; Άσε, θα τον ρωτήσω μετά και θα το πάω λάου λάου, θα ξεκινήσω από τα αφτιά και τα μάτια». Κι όχι μόνο του έπιασες κουβέντα, αλλά του είπες χαρτί και καλαμάρι τα πάντα: Έτσι η μάνα μου η πρεζού, έτσι εγώ, γιουβέτσι η γιαγιά, εκεί πάω να της δώσω κάτι κουλουράκια Αλατίνη, όλα τα είπες. Σόρι κιόλας, τι περιμέναμε; Ότι ο λύκος θα συνέχιζε το χέσιμο; Στη μέση το έκοψε κι έτρεξε να φτάσει πρώτος.

Αλλά, η Κοκκινοσκουφίτσα είχε σχέδιο… Διάβασε να μαθαίνεις:

Όταν έφτασε στο σπίτι της γριάς, ο λύκος ήδη την είχε φάει και περίμενε την εγγονή για επιδόρπιο. Κι αυτή, με το που άνοιξε την πόρτα, άρχισε τις ερωτήσεις, ελπίζονταν να καταλήξει και στο μέγεθος της μαλαπέρδας: Λύκε πόσο το έχεις το ένα; Λύκε πόσο το έχεις το άλλο; Λύκε πόσο το παράλλο; Ε, δεν άντεξε ο λύκος, λέει «τόσο τυφλή; Δεν βλέπει ότι είμαι λύκος κι έχω τρίχες και μούσια παντού; Τι διάολο; Την Κοντσίτα είχε για γιαγιά το βλαμένο και δεν με κατάλαβε;». Κάνει μία, πάρ’την μέσα και την Κοκκινοσκουφίτσα.

Βασικά, αν οι αδελφοί Γκριμ δεν ήταν φλούφληδες, που ήθελαν όλα να τελειώνουν «και ζήσαν αυτοί καλά…», δεν θα άλλαζαν το τέλος του παραμυθιού, θα το άφηναν όπως το πρωτοείχε γράψει ο Σαρλ Περό, με το χαζό το κοριτσάκι μέσα στην κοιλιά του λύκου.
Διότι, αν κάτι θα έπρεπε να μάθουν τα παιδιά από αυτό το παραμύθι είναι ότι οι βλακείες πληρώνονται…

The post SOS μη διαβαστεί από τα παιδιά: Η αληθινή Κοκκινοσκουφίτσα. appeared first on iPop.