Κομοτηνή: Οι μουσικοί δίνουν μεγάλο αγώνα για να μπορέσουν να επιβιώσουν

Ο Νίκος Γρηγοριάδης είναι μουσικός του δρόμου τα τελευταία πέντε χρόνια. «Λίγο η κρίση, λίγο ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω αυτό που πάντα μου άρεζε, βρέθηκα να παίζω στο δρόμο» δηλώνει ο ίδιος και εξηγεί ότι πριν την κρίση είχε τη μουσική ως δεύτερη δουλειά. «Μου άρεσε να παίζω κιθάρα από τα 14 μου χρόνια. Είχα τη μουσική σαν χόμπι. Όμως όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα να επιβιώσω χάρη στη μουσική. Είμαι από τους λίγους μουσικούς που ζω από τη μουσική. Οι περισσότεροι ζουν με «ακροβατικά». Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Οι πιο πολλοί συντηρούνται από άλλους φίλους, από συγγενείς, παίρνοντας δανεικά

Όπως σημειώνει τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες έχουν γίνει πολύ δύσκολες για τους μουσικούς. «Τα μαγαζιά πολύ λίγα βάζουν live μουσική. Γίνονται συχνά πολλοί έλεγχοι. Το κράτος μάλλον θέλει να λύσει το ασφαλιστικό κάνοντας έλεγχο στους μουσικούς που παίζουν μια δύο φορές την εβδομάδα. Ουσιαστικά αυτό έχει καταστρέψει κάθε δυνατότητα να επιβιώσει ο μουσικός μέσω της μουσικής. Πλέον χάνονται και τα μεροκάματα μια –δυό φορές την εβδομάδα. Κόβεται η κάρτα ανεργίας, δεν έχεις κανέναν δικαίωμα στον ΟΑΕΔ, δεν έχεις κανένα επίδομα. Έτσι προτιμούν να μην παίξουν. Υπάρχουν και μαγαζάτορες που σου λένε «παίξε και πλήρωσε μου το ένσημο» Οπότε, φτάνουν οι μουσικοί να πληρώνουν για να παίξουν κάπου. Ο κόσμος δεν το γνωρίζει, αλλά οι μουσικοί δίνουν μεγάλο αγώνα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Κάποιοι αναγκάζονται να δουλεύουν όλο το βράδυ για πενήντα ευρώ». Ο κος Γρηγοριάδης σημειώνει ότι η μουσική είναι η πιο απαιτητική εργασία που υπάρχει. Χρειάζεται φοβερή προσπάθεια εκμάθησης, τόσο της ίδιας της τέχνης, όσο και του ρεπερτορίου που ανανεώνεται συνεχώς, όπως και φυσικές αντοχές. Είναι μια ενασχόληση που μπορεί να παίζεις τρεις ώρες σε ένα μαγαζί, αλλά απαιτούνται άλλες τόσες ώρες δουλειάς στο σπίτι για να αποδόσεις κατάλληλα».

Πώς , όμως, αντιδρούν οι άνθρωποι στη θέα των μουσικών του δρόμου; «Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται και μας στηρίζουν. Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί που το βλέπουν αδιάφορα επειδή υπάρχουν πολλοί μουσικοί στο δρόμο που παίζουν. Έχουμε ένα διαρκή πόλεμο, από την ίδια την αστυνομία, από μαγαζάτορες, από επαίτες που προσπαθούν να μας διώξουν επειδή θεωρούν ότι είναι η πιάτσα τους. Από μια νοοτροπία που δεν είναι συνηθισμένη στο να βλέπει τον μουσικό ως άτομο το οποίο έχει το δικαίωμα να παίζει μουσική και εκείνοι να αποφασίσουν αν θα τον ανταμείψουν ή όχι».

Όσον αφορά τέλος στα όνειρά του; «Το δικό μου όνειρο είναι να μπορώ να παίζω μουσική όλο και καλύτερα. Να φτάνει η μουσική μου στους ανθρώπους, να τους αγγίζει, να γίνονται όλο και καλύτεροι. Γιατί αυτό είναι το νόημα της μουσικής, να βοηθήσει τον άνθρωπο να γίνεται καλύτερος, να φτάσει σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας» λέει και σημειώνει μια φράση που μοιάζει με ευχή «Η μουσική που παίζω να έχει μεγαλύτερη απήχηση και η καλή μουσική να μπορέσει να βοηθήσει τον κόσμο».

Φώτο: Νίκος Γρηγοριάδης Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου