Κομοτηνή: Η δημιουργία είναι φυγή και αναγκαιότητα

«Η δημιουργία είναι διαφυγή, αλλά είναι και αναγκαιότητα» δηλώνει ο κος Κώστας Καβανόζης, συγγραφέας σημειώνοντας πως όταν «μπεις μέσα σ’ αυτή την ιστορία, δεν μπορείς να βγεις πια. Μαθαίνεις να ζείς μ’ αυτό, είναι το καθημερινό σου οξυγόνο. Η δημιουργία είναι ένα κομμάτι της ζωής, δεν είναι το παν, αλλά κάτι πολύ σημαντικό. Μαθαίνεις να ζεις, έχει τα καλά του έχει και τις μεγάλες δυσκολίες».

Ζει κι εργάζεται στην Ξάνθη ως φιλόλογος καθηγητής στην δευτεροβάθμια

εκπαίδευση. Η γνωριμία με το κοινό της Θράκης έγινε με το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Χοιρινό με λάχανο», ακολούθησαν άλλες δύο αφορμές και έφτασε να ανοίγει το «Χαρτόκουτο», το τελευταίο του βιβλίο. Όσο για την καθημερινότητα του συγγραφέα την περιγράφει σκληρή, πειθαρχημένη, «θέλει πρόγραμμα κι αφοσίωση» λέει. Με βασική προϋπόθεση το διάβασμα; τον ρωτάμε «οπωσδήποτε ναι» απαντά κι εξηγεί «Αν δεν διαβάσεις πολύ, δεν θα μπορέσεις να γράψεις καλά. Ή θα γράψεις νομίζοντας πως έχεις ανακαλύψει τον τροχό, αλλά θα τον έχουν ανακαλύψει νωρίτερα άλλοι, πριν από εσένα. Η συγγραφή στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βιοποριστικά δεν μπορεί να σε καλύψει. Έχω μια δουλειά που την υπεραγαπώ και είμαι τυχερός που την κάνω. Είμαι καθηγητής φιλόλογος, θέλω με πολύ χαρά να δουλεύω με τα παιδιά στα σχολεία, άρα είμαι από τους πολύ τυχερούς».

Τέσσερα διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία. «Ξεκίνησα το 2004 από τις Εκδόσεις Κέδρος με το «Χοιρινό με Λάχανο» και το τελευταίο από τις Εκδόσεις Παττάκη βγήκε πέρσι και λέγεται «Χαρτόκουτο» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Πολλοί νομίζουν ότι είναι συλλογή διηγημάτων κι εγώ χαίρομαι όταν το ακούω αυτό. Το έκανα επίτηδες, ώστε να θυμίζει διηγήματα. Κάθε κεφάλαιο είναι σχεδόν αυτόνομο, μπορεί να διαβαστεί και ως διήγημα» εξηγεί.

«Υπάρχει μια αυξανόμενη τάση να κοιτάμε το βόλεμά μας»

Είναι η εποχή της μοναξιάς; ρωτάμε τον κ. Καβανόζη σημειώνοντας πως η κοινή πάλη απουσιάζει « Κοινή πάλη δεν βλέπω κι εγώ να υπάρχει. Δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής αυτών που συμβαίνουν γύρω. Υπάρχει μια αυξανόμενη τάση να κοιτάμε το βόλεμά μας. Κι αυτό το βλέπω σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας. Από την άλλη πάντα υπάρχει χώρος για επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων σε πιο προσωπικό επίπεδο. Χαίρομαι να ξαφνιάζομαι ευχάριστα από τους ανθρώπους κι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Το στοιχείο το ανθρώπινο, ακόμη και σε συνθήκες πολέμου, πολύ πιο δύσκολες δηλαδή από τις τωρινές, δεν αλλοιώνεται, είναι αυτό.Ουσιαστικά και η Τέχνη αυτό ψάχνει, εκείνο το αναλοίωτο στοιχείο στον άνθρωπο, που κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες τον κάνει να είναι άνθρωπος. Και με τα καλά του και με τα κακά του. Είμαστε ικανοί και για το καλύτερο και για το χειρότερο.»

«Στον άνθρωπο ελλοχεύει ο φόβος του αγνώστου»

«Οργίζομαι ως άνθρωπος όταν βλέπω άσχημες συμπεριφορές απέναντι σε ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα με σημαία την πατρίδα, ή την αλλοίωση της εθνικότητας. Αυτά είναι πράγματα με τα οποία ένας νουνεχής άνθρωπος δεν χρειάζεται να ασχοληθεί. Ωστόσο, μέσα στον άνθρωπο ελλοχεύει αυτός ο φόβος του άγνωστου, νιώθει την απειλή από συνανθρώπους του που δεν γνωρίζει. Από εκεί ξεκινά και φυσικά από την έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας. Και κυρίως από μια τάση φυγοπονίας γιατί το να πας κοντά στον άλλον απαιτεί ενέργεια. Και μάλλον δεν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε» δηλώνει ο κος Καβανόζης.

«Να ονειρεύεστε αλλά να είστε έτοιμοι να δουλέψετε»

«Τι προτρέπεται τους μαθητές σας;» τον ρωτάμε κι εκείνος χαμογελώντας απαντά « Η τάξη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, διαφορετικά τα παιδιά που έχεις μπροστά σου και διαφορετικά αυτά που τους λες ή που σου λένε. Αν θέλω να βρω ένα κοινό τόπο σ’ αυτά που κατά καιρούς λέω στους μαθητές μου είναι να ακολουθήσουν στη ζωή τους αυτό το οποίο αγαπούν γιατί έτσι θα το κάνουν καλύτερα. Και να μην φοβούνται στη ζωή τους να έχουν όνειρα. Κι εγώ μικρός είχα το όνειρο να γίνω συγγραφέας και πίστευα ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, το πίστευα μέχρι τα 34 έλεγα ότι δεν είμαι εγώ πλασμένος γι αυτό το πράγμα, τελικά αποδείχτηκε ότι ήμουνα. Ήρθε κάποια στιγμή που άρχισα να γράφω και κατάλαβα τι σημαίνει δουλειά πάνω στη συγγραφή. Τα όνειρα λοιπόν τους λέω θέλουν δουλειά «Να ονειρεύεστε αλλά να είστε έτοιμοι να δουλέψετε γι αυτό το πράγμα, να το κυνηγήσετε. Αν το κυνηγήσεις το όνειρο, κάτι θα πετύχεις»».
Φώτο:Κώστας Καβανόζης Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου