Κομοτηνή: Εργαζόμενη στα χρόνια της κρίσης

«Μέχρι τώρα άλλαξα τρεις δουλειές. Είμαι νοσηλεύτρια. Δούλεψα δύο χρόνια στο Νοσοκομείο, μετά ένα χρόνο σε ιδιωτική κλινική και μετά έμεινα άνεργη» η Δελή Σεδά διηγείται το δικό της «ταξίδι» μέσα στον κόσμο της ανεργίας. «Άρχισα να δίνω δεξιά κι αριστερά βιογραφικό. Να ψάχνω για δουλειά, να χτυπώ πόρτες, να αφήνω το τηλέφωνό μου με την προσδοκία ότι θα με καλέσουν» αποκαλύπτει σημειώνοντας ότι στάθηκε τυχερή στην ατυχία της και κατάφερε να βρει δουλειά ως σερβιτόρα σε ένα καφέ. «Είπα δουλειά να ναι. Και σε ταβέρνα και σε καφετέρια δεν έχω πρόβλημα. Ευτυχώς έχω το μεροκάματο μου».

Γνωρίζει

καλά τις συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί και συγκρίνει μ’ αυτές του δημοσίου. «Καμία σχέση. Στον ιδιωτικό χώρο είσαι συνέχεια με το άγχος μην κάνεις κάτι λάθος, μην δυσαρεστήσεις τον εργοδότη σου. Στο δημόσιο κάνεις τη δουλειά σου και ξέρεις ότι δεν θα συμβεί κάτι κακό.» δηλώνει έχοντας ακόμη να παίρνει δεδουλευμένα της από την προηγούμενη δουλειά. Η Δελή Σεδά παρατηρεί τους νέους της ηλικίας της να ψάχνουν για δουλειά, νέοι με προσόντα, αλλά χωρίς ευκαιρίες, όπως λέει. «Ήθελα για όλη μου τη ζωή να εργάζομαι ως νοσηλεύτρια. Την αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά δυστυχώς εμείς οι νέοι εδώ καταντήσαμε, σε καφετέριες και σε ταβέρνες και πάλι καλά λέμε» δηλώνει η νεαρή νοσηλεύτρια που σερβίρει καφέδες, ζεσταίνει τυρόπιτες κι εξυπηρετεί γρήγορα κι ευγενικά τους πελάτες.

Από το νου της πέρασε και η επιλογή της μετανάστευσης. Τι είναι αυτό που σας κράτησε στην Ελλάδα; “Σαν την Ελλάδα δεν έχει, αυτό. Σαν την Ελλάδα δεν έχει” απαντά και σπεύδει να σημειώσει «Όπου και να πας σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει, όσο μακριά κι αν πας ο νους θα επιστρέφει εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες». Προσπαθεί να είναι αισιόδοξη. «Δεν ξέρουμε αύριο τι μας περιμένει. Είμαι απογοητευμένη από την κατάσταση στη χώρα μου. Όμως πάντα έχω την ελπίδα μέσα μου. » δηλώνει και σπεύδει να προτρέψει όλους «Να έχουμε ελπίδα στη ζωή μας».
Φώτο:Δελή Σεδά Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου