Κομοτηνή: Επάγγελμα ρακοσυλλέκτης

“Τι μπορώ να κάνω; Να πάω να κλέψω; Όχι! Καλύτερα να ψάχνω τους κάδους” δηλώνει και συνεχίζει να σκαλίζει τον κάδο που έχει μπροστά της. Σκύβει στο άνοιγμα του και βγάζει έξω κάθε τι που της φαίνεται ότι έχει αξία. «Ψάχνω να βρω κουτιά, αλουμίνια, χαλκό. Δέκα λεπτά το κιλό τα πουλάω, θα πάρω ψωμί και γάλα για τα παιδιά μου». Κάθε μέρα γυρίζει στους κάδους της πόλης. «Να σου πω την αλήθεια τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Αλλά και τι να κάνω; Δεν έχω άλλη επιλογή.»

Η χθεσινή μέρα ήταν καλή. Η κα Γιουλτζάν έβγαλε δέκα ευρώ. «Είχα γεμίσει δύο καρότσια με αλουμίνια. Σήμερα δεν βρήκα ακόμη τίποτα»

δηλώνει και ο γιος της στέκεται και την ακούει σκεφτικός. Τη μάνα του έτσι τη θυμάται, να σκαλίζει κάδους κι εκείνος με τα αδέρφια του να την ακολουθούν στους δρόμους της πόλης, από κάδο σε κάδο. Την ενασχόληση αυτή την ξεκίνησε αμέσως μετά το γάμο της. Έχει ήδη 16 χρόνια στο «χώρο». Στα σαράντα της χρόνια μοιάζει ηλικιωμένη. «Θέλω να βρω μια κανονική δουλειά, αλλά μου λένε, όπου κι αν πάω, «Δεν θέλουμε!» «Δεν θέλουμε, φύγε!»Δεν μπορώ να βρω ούτε σκάλες σε πολυκατοικίες να καθαρίζω» δηλώνει μην κρύβοντας την αγωνία της για το αύριο. «Καλά σήμερα, αντέχω ακόμη και κάτι βρίσκω, αύριο, όμως, τι θα απογίνω; »

Στέκεται για λίγο σιωπηλή. Παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει να σκαλίζει τους κάδους δίπλα της. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Από την γειτονιά της δεκάδες άτομα εξασφαλίζουν το ψωμί της ημέρας ψάχνοντας τους κάδους. «Δεν έχουν άλλη επιλογή. Μερικές φορές κάτι βρίσκουμε, άλλες πάλι δεν βρίσκουμε τίποτα απολύτως. Τι να κάνουμε;» λέει και σπρώχνει το καροτσάκι για να βρεθεί στον επόμενο κάδο.
Φώτο: Η κα Γιουλτζάν ψάχνοντας τους κάδους Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου