Κομοτηνή: Ένας όμορφος άνθρωπος

«Μια μέρα πήγαινα στο σχολείο, μια μέρα στη δουλειά» δηλώνει ο κος Γκιουζέλ ( θα πει Όμορφος) σημειώνοντας ότι από τότε, που μικρό παιδί πήγαινε κι εργάζονταν σε κρεοπωλείο κι έκανε τα θελήματα, κύλησαν 35 χρόνια με τον ίδιο να παραμένει πάντα εργαζόμενος στο πλευρό πολλών αφεντικών.

«Είναι κι εύκολη και δύσκολη δουλειά, αρκεί να ξέρεις να κρατάς το μαχαίρι, να ξέρεις να το χειρίζεσαι και να προσέχεις. Από εννέα χρονών στάθηκα δίπλα σε κρεοπώλη και έκανα ό,τι μου έλεγε. Πρωί σχολείο, μεσημέρι δουλειά έως αργά το βράδυ. » δηλώνει

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Θεσσαλονίκη. Πήγε σε σχολή Κρεοπωλών και με τον τίτλο των σπουδών του στο χέρι συνέχισε να κάνει αυτό που είχε μάθει από μικρό παιδί. «35 χρόνια δεν σταμάτησα να δουλεύω. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο, όμως, είναι δύσκολα. Με παίρνουν για μια εβδομάδα, για ένα μήνα, όσο διαρκεί η πολύ δουλειά. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολα, αν δεν μπορείς να δουλεύεις. Αν δεν μπορείς να βγάζεις ένα μεροκάματο, τότε είναι πράγματι δύσκολα. »

Δεν πτοείται από τις δυσκολίες. Ήταν μικρό παιδί όταν έχασε τους γονείς του. Ξέρει να αντέχει στις δυσκολίες και να μην χάνει το κουράγιο του. Ο κος Γκιουζέλ είναι ένας όμορφος άνθρωπος που προτρέπει τους νεότερους, όταν του δίνεται η ευκαιρία, να αγαπούν αυτό που κάνουν, να ασχολούνται με αντικείμενα που αγαπούν. «Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, ας το καλύτερα» δηλώνει χαρακτηριστικά. Κι όταν τον ρωτάμε για τα όνειρα του, εκείνος διστάζει να τα αποκαλύψει, κοντοστέκεται, φαίνεται να ζυγίζει τις λέξεις του και στο τέλος σημειώνει «ήθελα να ανοίξω το δικό μου κρεοπωλείο, από μικρό παιδί αυτό ονειρευόμουν. Όμως, όπως έχουν γίνει τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να συμβεί» σχολιάζει και με χαμόγελο σπεύδει να υποδεχτεί τον πελάτη. «Μια ζωή εργάτης» ψιθυρίζει πριν απομακρυνθεί …
Φώτο:Ο κος Γκιουζέλ Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου