Κομοτηνή: Ένα σχολείο που διδάσκει την συνύπαρξη και την αποδοχή

Ευρωπαϊκά προγράμματα στην «πλατφόρμα» e-twining δίνουν την ευκαιρία στους μουσουλμάνους μαθητές του Μάστανλι, μειονοτικού, δημοτικού σχολείου στην Κομοτηνής, υπό τις οδηγίες της δασκάλας τους, της κας Μαρίας Δήμου να «ξεφύγουν» από τον παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας και να ανοίξουν νέους δρόμους, συνύπαρξης κι αποδοχής του άλλου, του διαφορετικού. Πέρσι, που το φλέγον ζήτημα ήταν το προσφυγικό , η κα Δήμου βρήκε μια χρυσή ευκαιρία να περάσει στα παιδιά το μήνυμα της συναδέλφωσης, της βοήθειας, της αλληλεγγύης. «Σχεδίασα ένα πρόγραμμα

το οποίο θα είχε πολλά βιωματικά στοιχεία για τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά ζώντας κάτι μαθαίνουν πολύ πιο εύκολα και περνάει και στη φιλοσοφία τους» δηλώνει σήμερα.

Το πρόγραμμα αυτό το υλοποίησε το Μάστανλι σε συνεργασία με ένα σχολείο της Κύπρου κι ένα της Θεσσαλονίκης. «Είχαμε την ευκαιρία να δούμε την προσφυγιά διαχρονικά ξεκινώντας από τους πρώτους αποικισμούς των Ελλήνων στα ιστορικά χρόνια, το προσφυγικό με την καταστροφή του ‘22, ακόμη και πιο πρόσφατα, το προσφυγικό στην Κύπρο το ‘74 και να φτάσουμε στο σήμερα με όλα όσα συμβαίνουν στην ανατολική Μεσόγειο» εξηγεί η κα Δήμου.

Αλλάζει κάτι; ρωτάμε την εμπνευσμένη δασκάλα. «Ο ανθρώπινος πόνος, είναι ανθρώπινος πόνος. Όπου κι αν βρίσκονται οι άνθρωποι, σε όποια θρησκεία κι αν πιστεύουν δεν υπάρχουν διαφορές σ’ αυτά κι αυτό ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που συζητήσαμε με τα παιδιά. Ότι δηλαδή ο ανθρώπινος πόνος είναι ανθρώπινος πόνος και ζητά την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση των ανθρώπων »

Όπως εξηγεί η κα Δήμου, υλοποιήθηκαν και δράσεις στις οποίες συμμετείχαν και οι γονείς. «Φύγαμε από το θεωρητικό επίπεδο και περάσαμε στην πράξη, ετοιμάσαμε πακέτα με σχολικό υλικό, γράψαμε ένα γράμμα στα αραβικά, και τα μοιράσαμε επί τόπου στα παιδιά των μεταναστών, στην Μυτιλήνη. Επίσης, μητέρες των μαθητών μου έπλεξαν σκουφάκια και κάλτσες για τα μικρά παιδιά. Όλη αυτή η διαδικασία έβαλε τα παιδιά στη θέση του ενεργού πολίτη, στην αίσθηση ότι πρέπει να κάνω πράγματα για να είμαι μέρος της κοινωνίας και να μπορώ να σταθώ σ’ αυτήν, όχι μόνο λόγια».

Όσον αφορά στο «μάθημα» που πήραν οι μαθητές της Ροδόπης; «Ήταν παιδιά που απευθύνονταν σε παιδιά, δεν μας χώριζε τίποτα» δηλώνει η κα Δήμου στέλνοντας το δικό της μήνυμα «Δουλεύοντας αρκετά χρόνια στα μειονοτικά σχολεία νομίζω ότι το να βάζουμε όρια «Εμείς, εσείς, αυτοί, οι άλλοι» δεν έχει κανένα νόημα, κανένα απολύτως. Μόνο ψάχνοντας τις ομοιότητες και τα κοινά σημεία, στη γλώσσα, στην παράδοση, στην κουλτούρα, ακόμη και στην θρησκεία αυτά θα μας βοηθήσουν να πάμε παραπέρα, κι όχι τονίζοντας τις διαφορές που υπάρχουν. Ακόμη κι αυτές οι διαφορές ομορφαίνουν τη ζωή μας, το να ήμασταν όλοι ομοιόμορφοι, μια μάζα, δεν θα έλεγε τίποτα σαν κοινωνία. Όταν τονίζουμε τα κοινά μας σημεία, τότε πηγαίνουμε μπροστά »
Φώτο: Μαρία Δήμου Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου