Κομοτηνή: Άνεργος μόνος, ψάχνει…

«Δούλευα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Η κρίση εμάς χτύπησε πρώτα. Ξεκίνησε το 2004 και ολοκληρώθηκε το 2010» δηλώνει μην κρύβοντας την απογοήτευσή του. Εργαζόμενος σε βιομηχανική μονάδα της περιοχής ο κος Μπέκας, βρέθηκε απολυμένος να ζει από το επίδομα του ΟΑΕΔ και στη συνέχεια να εργάζεται για δέκα μήνες στο Τμήμα Καθαριότητας του Δήμου, έκτοτε δεν έχει πληρωθεί από κάπου.

«Δεν μας φτάνει η ανεργία

έχουμε να πληρώνουμε και τα χαράτσια, τους λογαριασμούς και όλα τα άλλα» λέει σπεύδοντας να σημειώσει «σήμερα οι νέοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Πού θα βρω εγώ για να είμαι συνεπής με τις υποχρεώσεις μου; » αναρωτιέται. Στα 60 του αισθάνεται ήδη γέρος. «Οι εργοδότες θέλουν εργαζόμενο κάτω από τα 45, οπότε εγώ είμαι άχρηστος. Μακάρι να ανοίξουν δουλειές, τουλάχιστον τα παιδιά μας να βγάζουν ένα μεροκάματο. Εμείς λέμε οι νέοι να βρουν δουλειά γιατί εμείς την περάσαμε τη ζωή μας. Είμαστε άλλωστε συνηθισμένοι να περνάμε και με ένα κομμάτι ψωμί. Τα παιδιά μας, έτσι όπως τα μεγαλώσαμε, δεν μπορούν να αντέξουν, όπως αντέξαμε εμείς. Κακώς που δεν αντιδράσαμε, όταν έπρεπε. Τώρα τελείωσαν όλα» σημειώνει σαν να τα ψιθυρίζει στον εαυτό του.

Καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο που του έχει απομείνει. Ποια συναισθήματα σας συντροφεύουν, όταν ψάχνετε για δουλειά, αλλά δεν βρίσκετε; Τον ρωτάμε «Νιώθω σαν να είμαι ένα τίποτα» απαντά «εντελώς ανίκανος! Αυτή η ψυχολογία σε σκοτώνει. Είναι τρομερό να έχεις όρεξη για δουλειά, αλλά να μην βρίσκεις. Το μόνο που μας μένει είναι να ευχόμαστε για τα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον. »

Στις παρέες φίλων, πρώην συναδέλφων, αναζητά ένα λόγο παρηγοριάς. Ο κος Μπέκας περνά τη μέρα του αναζητώντας ένα μεροκάματο. «Πριν μέρες κουβάλησα σακιά, μου έδωσαν είκοσι ευρώ και ήμουν ευχαριστημένος. Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι του έχει συμβεί» λέει περιμένοντας κι εκείνος μια αντίδραση. Τι θα φάτε σήμερα; τον ρωτάμε βλέποντας να κουβαλά ένα καρβέλι του μισού κιλού ψωμί. «Μάλλον μακαρόνια θα έχει η σύζυγος» απαντά μένει για λίγος σιωπηλός και σημειώνει «για να είμαι ειλικρινής παίρνω και συσσίτιο από εκεί που δίνουν. Όταν πηγαίνω και παίρνω μια σακούλα με τρόφιμα, αξίας το πολύ πέντε ευρώ, λέω γιατί, γιατί να καταντήσω έτσι; »
Φώτο: Το τσιγάρο η μόνη συντροφιά για τον κο Μπέκα Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου