Κομοτηνή: Κόκκινη κλωστή δεμένη

Παραμύθι μύθι μύθι, το κουκί και το ρεβίθι, εμαλώνανε στη βρύση… Πορσελάνινες κόρες, άντρες αλμυροί, αστέρια που έπεσαν από τον ουρανό γιατί είναι ερωτευμένα, λίγοι μόνο από τους πολλούς ήρωες των παραμυθιών που γράφει η Μαρία Κουτρώνα κι αφηγείται σήμερα.

«Θα αφηγηθούμε παραμύθια για την αγάπη και τον έρωτα που τα έχουμε ανάγκη στους καιρούς που διανύουμε » δηλώνει η ίδια, μιλώντας για το παράλληλο δρώμενο- αφήγηση παραμυθιών μετά λόγου και μουσικής, με μουσική του Κωνσταντίνου Ματθαίου στην κιθάρα και της Μαρίας Αγγελίδου στο βιολί. «Παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, που έχω γράψει

εγώ. Είναι πολύ μεγάλη χαρά που θα τα μοιραστώ με τον κόσμο της Κομοτηνής σήμερα στις επτά το απόγευμα στο Μέγαρο Στάλιου. Λείπω από εδώ πολλά χρόνια και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να μοιραστώ με φίλους αυτό που αγαπώ».

Μιλά για τη δύναμη των παραμυθιών, τη δύναμη του αφηγηματικού λόγου, ιδίως τη δύναμη του παραμυθιού που εγείρει μέσα στις ψυχές και το υποσυνείδητό μας πράγματα από την παιδική μας ηλικία, τα οποία, όπως λέει, είναι πολύ βαθιά ριζωμένα και ίσως κάποια να τα έχουμε ξεχάσει κιόλας. «Ίσως αυτή να είναι η μαγεία του πράγματος. Το παραμύθι εγείρει πολύ προσωπικές εικόνες στον καθένα».

Σύμφωνα με την κα Κουτρώνα, «Η παρουσία του παραμυθιού είναι διαχρονική. Απλά κάποιες στιγμές το ξεχνάμε. Συνδυάζουμε το παραμύθι πάντοτε με τα παιδιά. Όμως, παλιότερα, τα παραμύθια δεν λεγόταν μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους μεγάλους. Ακόμη κι όταν έλειπε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο οι άνθρωποι μαζευόταν κι έλεγαν παραμύθια, έλεγαν ιστορίες. Τα ομηρικά έπη ήταν κείμενα τα οποία είχαν γραφτεί για να τα ακούει ο κόσμος, να είναι ενεργοί ακροατές». Όσον αφορά στη θεματολογία των παραμυθιών που γράφει, αυτή δεν είναι άλλη από την αγάπη, τον έρωτα, κάθε φορά και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με το ερέθισμα που παίρνει.

«Στο σχολείο, όταν δουλεύω, λέω πολύ συχνά στα παιδιά παραμύθια. Είναι κάτι που ευχαριστεί εμένα την ίδια. Κι αν κάτι ευχαριστεί εσένα, τότε σίγουρα θα ευχαριστήσει και τους υπόλοιπους πόσο μάλλον τα παιδιά που έχουν μεγάλη εν συναίσθηση των πραγμάτων γιατί δεν είναι αλλοιωμένα από διάφορα πράγματα που αλλοιώνουν τις ψυχές μας» δηλώνει. Κάθε φορά που λέει ένα παραμύθι ανάβει ένα κεράκι και λέει στα παιδιά ότι το παραμύθι βγαίνει μέσα από τη φλόγα του κεριού. «Το περιμένουν πώς και πώς για να πούμε το παραμύθι» αποκαλύπτει τονίζοντας πως «Μπορεί να υπάρχει η τηλεόραση, οι εικόνες, το internet κ.α. , όμως, η δύναμη του λόγου επειδή ακριβώς πηγάζει από την ψυχή και η δύναμη του παραμυθιού η οποία συνδέεται με αρχέτυπα, τα οποία τα κουβαλάμε μέσα μας, όχι μόνο εμείς οι Έλληνες, είναι μια παγκόσμια κληρονομιά, τους αγγίζει όλους όχι μόνο τα παιδιά».

Φώτο:Μαρία Κουτρώνα Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου