Τυχαίες συναντήσεις με «κοντούς» ανθρώπους

Όλα τα δωμάτια ήταν γεμάτα από καθρέφτες, ο ήρωας της ιστορίας μας μισούσε τις φωτογραφίες, όμως δεν άντεχε να βλέπει γυμνούς και αδειανούς τους τοίχους του σπιτιού.

Από τα μεγάλα, τα ξακουστά ταξίδια του, στα πέρατα του κόσμου, έφερνε πάντα περίτεχνα σκαλιστές κορνίζες. Δεν είχε σημασία το υλικό, σίδερο ή ξύλο, φτάνει να σήκωναν ένα επίπεδο κάτοπτρο. Ένας καλοκαμωμένος καθρέφτης ήταν το δώρο που έκανε κάθε τόσο στον εαυτό του, χαιρόταν που κατάφερνε να μαζέψει οικονομίες και να τις ρίξει στο παράξενο χόμπι του.

Έπειτα καθόταν στο κέντρο του σαλονιού κι όπου γυρνούσε τα μάτια του

Χαμογελούσαν τα μουστάκια που δεν είχε, ένιωθε σα μικρός Θεός και δεν άκουγε λέξη, για έναν κόσμο που περπατούσε και πάλευε πλάι του. Ήταν όμοιός του, ακριβώς ίδιος και απαράλλαχτος με εκείνον.

Δεν έχω κάτι με τους κοντούς ανθρώπους, αντίθετα πολλοί από τους δικούς μου δεν έχουν τέτοιο μπόι που να τους λες ψηλούς, όμως ποτέ δεν αισθάνθηκαν να τους υπολείπονται πόντοι. Και όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν το σύνδρομο του χαμηλού αναστήματος, προσπαθούν με κάθε τρόπο, σα να φορούν μεγάλους κοθόρνους, να δείξουν ότι μπορούν να αγγίξουν τον ουρανό και επαναλαμβάνουν, τακτικά, πως μονάχα για κείνους είναι φτιαγμένα τα αναμμένα αστέρια.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις είναι ένα σύντομο πέρασμα, από τη Ντόχα του Κατάρ, την πόλη με την απίστευτη ανάπτυξη πάνω στον πλανήτη. Ενώ στραβολαιμιάζεις, για δεις τους θεόρατους ουρανοξύστες και οι κατασκευαστικοί γερανοί μοιάζουν με κοπάδια διψασμένων γλάρων, η τοπική εφημερίδα, Peninsula Qatar, σε ολοσέλιδο άρθρο, τονίζει ότι η ταπεινότητα είναι αρετή!

Αναρωτήθηκα πόση διαφορά έχουν τα λόγια από τις πράξεις, πόσο εύκολα στοχεύουμε με το λόγο μας το Θείο, ενώ με τις πράξεις ερεθιζόμαστε μονάχα με την ιδέα της κόλασης, αρκεί να βράσουμε πρώτοι-πρώτοι και μονάχοι μας.

Επιστρέφοντας, βρήκα την Αθήνα στη καλύτερη εποχή της, τους μασκαράδες με τετράγωνη λογική στους δρόμους.

Άκουσα για τα καινούρια κόμματα, που θέλουν να γίνουν ποτάμια και έπεσα πάνω στους κρυφούς πόθους, να πιάσουν κάποιοι φρέσκοι πολιτικοί τους κάβους της εξουσίας.

Χειρότερο από όλα, και πιο φοβιστικό, δεν είναι το σύστημα που καμαρώνει, όταν χτίζει παλάτια και θρονιάζει τον κάθε πικραμένο, αλλά ο κάθε ένας από αυτούς, τους «κοντόψυχους«, όταν βάζει τα όνειρά του πάνω στις πλάτες μας, και ψοφάει για να κρεμάσει τα δικά του ματογυάλια στα κλειστά μάτια μας.