Στα τρία σου πόδια να πατάς: τη μοναξιά, το φόβο & τη βία

«Στα 3 σου πόδια να πατάς: τη μοναξιά, το φόβο & τη βία» …είπε και υπέγραψε η μοίρα, θεωρώντας ότι αυτή η παρακαταθήκη θα συνοδεύει γενιές και γενιές, υποχρεώνοντας την κάθε μια από αυτές να τη μεταλαμπαδεύει στην επόμενη.

Αυτή η παρακαταθήκη έχει δύο σκέλη, τη μοναξιά και το φόβο. Δύο, όπως τα πόδια. Στηρίγματα στην καθημερινότητα, συνοδοιπόροι στην πάλη του καθενός. Και ένα τρίτο, σαν… bonus: Τη βία. Παρούσα πάντα, απαστράπτουσα, τρίβει τα χέρια της και συνδράμει τα μέγιστα.

Τερατογένεση: Μοναξιά, φόβος, βία.

Το αριστερό,

η μοναξιά. Για πολλούς ξεκινά σαν εφόδιο για περισυλλογή, έτσι μεταφράζεται. Πάντα όμως καταλήγει αδυσώπητη, ανίκητη, λειτουργεί σαν… σκώρος.

Το δεξί, ο φόβος. Σήμερα, γεννιέται καθ’ ολοκληρία από το πολιτικό σύστημα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την έλλειψη οράματος.

Όταν η μοναξιά προσεγγίζεται στο θέατρο, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις φοβίες μας, αλλά και μας «θυμίζει» ότι πρέπει να τις πολεμήσουμε. Αυτό πετυχαίνει και η εξαίσια παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» του Τζεφ Μπάρον, που επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά. Εκεί, ο διαχρονικά χαρισματικός Γιώργος Μιχαλακόπουλος συναντά έναν εκπρόσωπο της νέας, σκεπτόμενης γενιάς, τον Τάσο Ιορδανίδη. Μαζί επιδιώκουν να «φωτίσουν» τη μοναξιά μα και, κατόπιν, τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό. Τα δύο τελευταία, διόλου σπάνια, οδηγούν στο τρίτο, τη βία.

Μα και η βία είναι το βασικό θέμα -όχι τυχαία- σε δύο από τις δημοφιλέστερες και πιο πετυχημένες φέτος θεατρικές παραστάσεις.

Έτσι, στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Άντονι Μπέρτζες δια χειρός Γιάννη Κακλέα, η βία πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η κυβέρνηση δοκιμάζει ένα αμφιλεγόμενο σύστημα σωφρονισμού. Ο φόβος παρών, η κοινωνία τον υποδέχεται απλά παρατηρώντας. Με σταυρωμένα χέρια. «Λαχανιασμένη», καταφθάνει και η μοναξιά. «Τερματίζει» περήφανη.

Στον «Πουπουλένιο» του Μάρτιν ΜακΝτόνα με τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, ένα «κοκτέιλ βίας» σερβίρεται κατά την ανάκριση των Αρχών σε έναν συγγραφέα, υπό ένα απροσδιόριστο αλλά αυταρχικό καθεστώς. Κι εδώ ο φόβος υποδέχεται στωικά τη μοναξιά, της κάνει μια υπόκλιση. «Ο ένας για τον άλλο καλή μου, ό,τι μπορούμε!» της λέει, χτυπώντας της ευλαβικά την πλάτη, και χαμογελώντας της με νόημα.

Τρίπτυχο τερατογένεσης: Μοναξιά, φόβος, βία.

Λέξεις «κλειδιά» για τα παραπάνω, στην Ελλάδα του σήμερα: Η ανεργία, η αβεβαιότητα, η έλλειψη εμπιστοσύνης, οράματος & Παιδείας, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, η Χρυσή Αυγή.

Λέξεις «κλειδιά» για την απάλυνση των παραπάνω: Ο εθελοντισμός, η Τέχνη, η ανθρώπινη συνεργασία, η αναθεώρηση αξιών.

«Στα 3 σου πόδια να πατάς: τη μοναξιά, το φόβο & τη βία» …είπε και υπέγραψε η μοίρα.

«Η μοίρα είναι στο χέρι μας, όχι στα… πόδια μας» …είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα η νέα γενιά του σήμερα.

Μετά χαμογέλασε, σκέφτηκε εναλλακτικές, σηκώθηκε από τον καναπέ και έκανε τη μοίρα να σωπάσει. Για πάντα.

*Follow on Twitter: @VagLiak