Το… «ταβερνοριγιούνιον» του 24ου λυκείου

Αυτή τη φορά τα κορίτσια «νίκησαν» τα αγόρια. Υπερτερούσαν και σε αριθμό, αλλά κυρίως σε κέφι και λάμψη. Όχι ότι κι εμείς δεν ήμασταν δυνατή ομάδα, αλλά γιά να τα λέμε όλα, ναι παραδεχόμαστε ιπποτικά την «ήττα» μας!

Η «απουσιολόγος» μας και διοργανώτρια – όπως πάντα – των συγκεντρώσεων των «παλιών» συμμαθητών (τι κακή και άστοχη λέξη έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε γιά τα σχολικά μας χρόνια) η Αφροδίτη απαστράπτουσα – όπως και όλα τα κορίτσια του 24ου λυκείου Αθηνών – μας βρήκε κι αυτή τη φορά

Κάπου σε μιά «τρύπα» στους Αμπελόκηπους, ξαναγυρίσαμε γιά τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες σε εκείνα τα χρόνια που τα διοικούσε ο πρίγκιπας της αμεριμνησίας. Στις αληθινές πατρίδες που έχουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Στα μαθητικά θρανία. Που δεν τα αλλάζω με τίποτα. Ούτε με όλους τους θησαυρούς του κόσμου.

Κανονικά το κείμενο θα έπρεπε να σταματάει εδώ. Τα είπα όλα. Όμως αυτή τη φορά, είδα ίσως μόνο εγώ – δεν το ξέρω – στα μάτια όλων μιά περίεργη γλυκύτητα. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή την «κλωστούλα» που μας δένει από τις αρχές της δεκαετίας του 80΄ δεν μπορεί να την σπάσει κανείς. Ούτε ο αδυσώπητος χρόνος. Ούτε η αδίστακτη σημερινή πραγματικότητα. Τώρα πιά το ξέρουμε θα είμαστε γιά πάντα μαζί. Και μόνο στα βαθιά γεράματα, όταν έρθει αυτός ο παγωμένος βοριάς που κάποτε μας παίρνει όλους, θα χαθούμε. Μόνο έτσι. Μόνο τότε.

Το επίσημο παρουσιολόγιο λοιπόν έγραφε με αλφαβητική σειρά.

Κορίτσια: Αλέκα, Αφροδίτη, Δήμητρα, Καίτη, Καίτη, Καίτη, Ματίνα, Μυρσίνα.

Αγόρια: Αργύρης (συγνώμη έτυχε να είμαι πρώτος), Άρης, Βαγγέλης, Γαβρίλος, Γιάννης, Γιώργος, Μανώλης. 15 «πιτσιρίκια» που να πάρει η ευχή δεν άλλαξαν οι ψυχές τους. Εντάξει γιά τα κιλάκια, τις ρυτίδες, τα άσπρα μαλλιά, τις καραφλίτσες και τα γυαλιά μυωπίας τα ξανάπαμε.

Αυτά έχουν σημασία; Φυσικά όχι.

Αυτή τη βραδιά κάτι η διάθεση, κάτι το τσουχτερό κρύο, κάτι το εκπληκτικό κουτούκι τα αγόρια μάλλον τα παράκαναν με τις μπύρες (Άρης, Βαγγέλης) με το κρασί (Γαβρίλος, Μανώλης) με την κόκα κόλα η αφεντιά μου, ενώ ο Γιάννης και ο Γιώργος ήπιαν λίγο γιατί έφυγαν νωρίς λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων.

Ο ένας έχει τρείς κόρες (το «θηρίο») κι ο άλλος είχε γενέθλια η συζυγός του.

Αυτή που έκλεψε όμως την παράσταση ήταν η εκθαμβωτική Καίτη Ι. (βάζω και το αρχικό γράμμα του επωνύμου γιά να ξεχωρίζει από τις άλλες δύο αγαπημένες Καίτες). Ήταν η πρώτη φορά – κι ελπίζουμε όχι η τελευταία – που ήταν σε… ταβερνοριγιούνιον (δικιά μου αυτοσχέδια λέξη). Η Καίτη ζει και εργάζεται στη Γερμανία, μία από τις χιλιάδες ελληνίδες που αναγκάστηκε να φύγει από αυτή τη χώρα – «σκιάχτρο». Ελπίζω και προσεύχομαι κάποτε να ξαναγυρίσει στην πατρίδα και να ζήσει με τα υπέροχα παιδιά της και τους δικούς της ανθρώπους.

Παρά τα προβληματά της, με ένα τεράστιο χαμόγελα που σε «τύφλωνε», μάτια – «τοξοβόλοι» καλοσύνης και μελίρρυτη σκέψη αισιοδοξίας, έγινε το επίκεντρο της βραδιάς. Γιατί όλοι ήθελαν να καθίσουν κοντά της, να μιλήσουν, να φωτογραφηθούν (κι όμως ήταν ανάγκη όλων να «αιχμαλωτίσουν» μαζί της ένα «κλικ» στον χρόνο. Ο Γαβρίλος και ο Μανώλης από τα αγόρια σχεδόν τη μονοπώλησαν. Μάλιστα κάποια στιγμή, δεν το κρύβω, σκέφτηκα να τους καλέσω σε μονομαχία, αλλά συγκρατήθηκα. Κι έτσι αρκέστηκα στα 15 λεπτά μιάς τρυφερής, αλλά βαθιάς συζήτησης με την Καίτη.

Που είχα να δω 35 χρόνια! 35 χρόνια «που πέρασαν νερό». Και το μελαχρινό κορίτσι που «πετούσε» στο φιλέ όταν έπαιζε βόλει και λιμπίζονταν όλα τα αγόρια, επιτέλους καθόταν δίπλα μου. Ο Άρης μεγάλο πειραχτήρι δεν κρατήθηκε και «το πέταξε» κάποια στιγμή. «Μήπως τα είχατε εσείς οι δύο;»...

Η Καίτη όμως δεν έφερε μόνο την παρουσία της, αλλά κι ένα θεσπέσιο γαλακτομπούρεκο, φτιαγμένο από τα χέρια της. Το οποίο εννοείται πως εξαφανίσθηκε εν ριπή οφθαλμού μετά τα μπιφτέκια και τις μπριζόλες.

Κι έτσι λοιπόν, καθώς οι αναμνήσεις είναι ο μόνος παράδεισος από τον οποίο δεν γίνεται να μας διώξουν, περιμένω – και όλοι οι συμμαθητές – την επόμενη συνάντηση του καλοκαιριού. Γιά να προσθέσουμε κι άλλες όμορφες αναμνήσεις στο καλεντάρι της ψυχής μας. Ούτως ή άλλως τι είμαστε; Δημιουργοί αναμνήσεων.

Πόσο καλύτερη θα ήταν η κοινωνία, αν όλοι ήταν σαν εμάς. Τους συμμαθητές του 24ου λυκείου Πολυγώνου. Που δεν άφησαν ποτέ να κρατούν το χεράκι του παιδιού που ήταν κάποτε.

Σας αγαπώ αληθινά ρε παλιόπαιδα!