Το παγκάκι και η κουρελαρία…

Πριν ακόμα συνέλθουμε από τα δακρυγόνα στο κέντρο της Αθήνας, απανωτά δεχθήκαμε τα πλήγματα στα ευήκοα ώτα μας και την κοινή λογική μας- για άλλη μία φορά- μέσα στην παράνοια που βιώνουμε.

Παραδόξως από πολύ αγαπημένους εκφραστές στο χώρο της μουσικής, οι οποίοι είπαν δημόσια την άποψη τους για την κακή αυτή εποχή..Μόνο που το έκαναν τουλάχιστον άστοχα και άκομψα..

Γνωστός μουσικός παραγωγός αποκάλεσε «σκουπιδαριό» ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη επιβίωσης, σαν να κατάγεται ο ίδιος από αριστοκρατική συνοικία

Ξέρουμε όσοι αγαπούσαμε την ξένη μουσική και τον ακολουθήσουμε πιστά στα ερτζιανά όλα αυτά τα χρόνια- ότι πάντα εξέπεμπε έναν αέρα κοσμοπολίτικο. Θα τολμούσα να ομολογήσω και έναν ντιβισμό.

Ψηλός και ευθυτενής με εμφάνιση ρόκ στάρ και χαίτη τύπου Τζον Μπον Τζόβι– το ίδιο στυλ διατηρεί και σήμερα- ήταν και είναι καταπληκτικός μουσικός παραγωγός, ο οποίος όμως κρατούσε πάντα σε απόσταση τους θαυμαστές του και χωρίς να έχει εκφράσει ποτέ καμία πολιτική άποψη.
Δεν το χρειαζόταν, άλλωστε, αφού ήταν «κινητή εγκυκλοπαίδεια» στη ρόκ μουσική..

Του άρεσαν, επίσης, πολύ και τα ανέκδοτα. Τη δεκαετία του ’80 μεγαλώσαμε ακούγοντας την εκπομπή του, περιμένοντας με ανυπομονησία μέχρι να αρθρώσει την αγαπημένη ατάκα: «Και τώρα ήρθε η στιγμή για όλα τα αγοράκια και κοριτσάκια, κάθε ηλικίας, να πλησιάσουν στο ραδιόφωνό τους για να ακούσουν το ανέκδοτο της ημέρας»…

Μόνο που στην εποχή μας, ο βετεράνος, πιο δημοφιλής dj των ερτζιανών, φαίνεται ότι μπέρδεψε το ανέκδοτο με το κακό χιούμορ σε βαθμό κακουργήματος.
Αν και -για να είμαι ειλικρινής- παραδέχθηκε τις αστοχίες του με γραπτή επιστολή, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ασχολήθηκε -για πρώτη φορά στην καριέρα του- με ένα κοινωνικό και, κατ’επέκταση, πολιτικό ζήτημα μόνο όταν τον ενόχλησε αισθητικά …

Φαντάζομαι ότι ζει στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό, γιατί θα έπρεπε να είχε παρατηρήσει πόσο έχουν αυξηθεί οι άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο ή στα παγκάκια, αλλά και εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια…
Αυτή η εικόνα δεν του φάνηκε αντιαισθητική;
Αν και στο εξωτερικό να έμενε την ίδια εικόνα θα έβλεπε..

Και τώρα που είπα, παγκάκια, θυμήθηκα τι μου προκάλεσε άλλη μία τρικυμία εν κρανίω από έναν πολύ –κατά τα άλλα- ευρηματικό μουσικοσυνθέτη, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα αυθεντικό και πρωτότυπο μουσικό ρεύμα με δικά του τραγούδια και εξαιρετικά ζωηρό και ερωτικό στίχο..

Φαίνεται, όμως, ότι εξάντλησε όλη του την ευρηματικότητα στο τραγούδι, γιατί η επιστολή που έγραψε με υστερόγραφο προς τους αρμόδιους να καθαρίσουν το παγκάκι από τις μολότωφ για να φιλήσει το κορίτσι του –αν ήταν χιούμορ- προκαλεί με το ζόρι ένα μικρό μειδίαμα..

Αναρωτιέμαι εάν ζει και εκείνος στην Αθήνα, γιατί εκτός από τις μολότωφ θα έβλεπε και πολλούς άπορους να κοιμούνται στα παγκάκια..Οπότε εκείνος, το κορίτσι και ο άστεγος, θα ήταν τουλάχιστον «συνωστισμός»…

Παρατήρησα, επίσης, ένα κοινό σημείο στις επιστολές και των δύο…
Δίνουν εντολές -σχεδόν διατάζουν- το κράτος να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να μην ξαναχαλάσει η αισθητική τους!

Γιατί ο μουσικός παραγωγός δεν αναρωτήθηκε για ποιο λόγο- εδώ και τόσο καιρό- καμία από τις εκατοντάδες οργανώσεις ή ΜΚΟ που ασχολούνται με τα θέματα των μεταναστών, δεν έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα των Σύρων προσφύγων στο Σύνταγμα, προκειμένου να τους δώσουν έστω ένα προσωρινό κατάλυμα;

Από την άλλη, γιατί ο νεαρός μουσικός και τραγουδοποιός δεν προβληματίστηκε για το πώς κάηκε, άλλη μία φορά, η Αθήνα, για ένα ζήτημα που θα μπορούσε να είχε λυθεί εάν η Πολιτεία δρούσε νηφάλια και συντονισμένα στο ζήτημα της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού;
Είτε γιατί έχουν άγνοια είτε γιατί δεν ενδιαφέρονται να μάθουν…

Ίσως πάλι να μην έχουν καταλάβει ότι το κράτος χρεοκόπησε, γι αυτόν ακριβώς το λόγο… Επειδή ο καθένας κοιτούσε μόνο τον ευατό του. Μόνο τις δικές του ανάγκες. Τόσο πολύ είχαμε και έχουμε περιχαρακωθεί στα του οίκου μας ώστε δεν καταλάβαμε πως διαλυθήκαμε…
Κάναμε επίσης και το πιο εύκολο:
Κατηγορούσαμε και κατηγορούμε γενικά και αόριστα το κράτος χωρίς να αναλογισθούμε και τις δικές μας ευθύνες. Γιατί και ο αδιάφορος είναι συνένοχος .

Είναι σαν εκείνο τον θρυλικό διάλογο της Μαφάλντα με τη Σουζανίτα σε αυτά τα υπέροχα κόμικ του Κουίνο που- αν και γράφτηκαν πριν από 40 χρόνια- είναι τόσο επίκαιρα και διαχρονικά..

Λέει η Μαφάλντα:
«Σήμερα διάβασα στην εφημερίδα κάτι απάνθρωπο. Σε όλο τον κόσμο δουλεύουν 43 εκατομμύρια παιδιά κάτω από άθλιες συνθήκες»

Απαντάει η Σουζανίτα:
« Ε, και φταίμε εμείς; Όχι! Μπορούμε να λύσουμε εμείς το πρόβλημα; Όχι! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμώσουμε και να πούμε: Tί βαρβαρότητα!»

Στρέφεται προς τη Μαφάλντα και την προτρέπει:”
«Πές και εσύ τώρα «τι βαρβαρότητα» και έτσι τελειώνουμε με αυτό το θέμα και πάμε να παίξουμε με την ησυχία μας!»

Aς καταγγείλουμε, λοιπόν, και εμείς το κράτος- φάντασμα που χαλάει την αισθητική μας για να κοιμηθούμε με ήσυχη τη συνείδηση ότι κάναμε το καθήκον μας…