Το ΚΚΕ είναι παγιδευμένο στον μικρόκοσμό του

Με αφορμή τα γλίσχρα εκλογικά ποσοστά των Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Ιταλία [«Επανίδρυση», «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών»] ο «Ριζοσπάστης» [28-2-2013] επιτίθεται σε όσους στην Ελλάδα ζητούν από το ΚΚΕ να αναθεωρήσει τις θέσεις του στο θέμα των πολιτικών συμμαχιών και να συμμετάσχει σε μια διαδικασία διαλόγου με αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις που θα οδηγήσει σε συνεργατικές μορφές, ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Αφού επισημαίνει ότι

τα συγκεκριμένα ιταλικά σχήματα είναι από καιρό σε πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης, κατηγορώντάς τα ότι έχουν υιοθετήσει λογικές συμπόρευσης με αστικές δυνάμεις καταλήγει: «Ας μας επιτρέψουν, λοιπόν, όσοι ονειρεύονται το ΚΚΕ να δοκιμάσει κι αυτό ιταλικές συνταγές… ακόμα και με τα κοινοβουλευτικίστικα κριτήριά τους, αυτός ο δρόμος οδηγεί σε ξέρα… όχι όμως μόνο εκλογική, αλλά συνολικότερα ακυρώνει ανεπιστρεπτί το ρόλο, την ιστορική αποστολή, το χαρακτήρα και τις αρχές του ΚΚ».

Αυτή η κριτική θα μπορούσε να είναι ευθύβολη, αν η γραμμή της ιδεολογικής καθαρότητας που ακολουθεί με συνέπεια, τα τελευταία χρόνια, το ΚΚΕ είχε δικαιωθεί. Μπορεί να το ισχυριστεί αυτό η ηγεσία του κόμματος; Δείχνουν κάτι τέτοιο τα εκλογικά αποτελέσματα; Το ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές «έπιασε» το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, ενώ από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δεν προκύπτουν σημάδια ανάκαμψης. Άλλωστε, και στο εσωτερικό του διατυπώνονται σοβαρές ενστάσεις σ’ ό,τι αφορά τη γραμμή του στο ζήτημα των συνεργασιών. Μια ματιά στα κείμενα που δημοσιεύονται στο εκφραστικό όργανο του κόμματος, στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Μήπως, όμως, σε «τελική ανάλυση», η αδιάλλακτη στάση του έχει θορυβήσει τον ταξικό αντίπαλο και τον έχει υποχρεώσει να ανασκουμπωθεί προκειμένου να αντιμετωπίσει την κομμουνιστική απειλή; Αν συνέβαινε αυτό θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το ΚΚΕ βαδίζει στο σωστό δρόμο. Ωστόσο, δεν νομίζουμε ότι για την τρικομματική κυβέρνηση, και την οικονομική ολιγαρχία, το πρόβλημα σήμερα είναι το Κομμουνιστικό κόμμα.

Μάλλον δεν τους προκαλεί δυσφορία ο διμέτωπος αγώνας του ΚΚΕ. Μάλλον δεν ενοχλούνται από τις ίσες αποστάσεις που κρατά η ηγεσία του. Και, προφανώς, δεν χάνουν τον ύπνο τους όταν ακούνε τα κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ να λένε ότι ματαιοπονεί όποιος πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξουν λύσεις στο πλαίσιο του συστήματος και να παραπέμπουν τα πάντα στο σοσιαλιστικό μέλλον. Η ηγεσία του ΚΚΕ προκειμένου να προστατευθεί από την εκμαυλιστική γοητεία του κυβερνητισμού και για να μην προσβληθεί από το μικρόβιο της ενσωμάτωσης στο σύστημα [όντως υπαρκτοί κίνδυνοι], προτιμά την ασφαλή παραμονή στο σεχταριστικό μικρόκοσμό της.