Το καρακιτσαριό του χθες εκπροσωπεί την Αριστερά του αύριο;

Οι πλαστικές ελληνικές σημαιούλες, που μοίραζαν στρατιώτες στη χθεσινή παρέλαση, και οι δημοτικοί χοροί στο Σύνταγμα, τόνωσαν άραγε το φρόνημα των Ελλήνων;
Και ήταν αυτό που περίμεναν οι προοδευτικότεροι από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας;

Πιστεύω ότι η απάντηση είναι αρνητική και στα δυο ερωτήματα. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος συγκινείται στις μέρες μας με τα τεθωρακισμένα και τις υπερπτήσεις Φάντομ στον αττικό ουρανό. Και ουδείς παραληρεί από ενθουσιασμό με τα κλαρίνα και τις φολκλόρ φορεσιές στους δρόμους.

Άλλες

προσδοκίες είχε καλλιεργήσει ο Σύριζα με τη ρητορική του στα χρόνια της αντιπολίτευσης. Η εξαφάνιση του εθνικιστικού και του μιλιταριστικού στοιχείου θεωρούνταν εκ των ων ουκ άνευ, όπως και η ανάδειξη μιας νέας αισθητικής, μακριά από παλιομοδίτικες αντιλήψεις.

Και τι έγινε χθες; Κυριάρχησαν οι εντελώς αντίθετοι συμβολισμοί. Βροντερό εθνικιστικό «παρών» από τις Ομάδες Υποβρύχιων Καταστροφών και αναβίωση του καρακιτσαριού άλλων εποχών, με τους τσολιάδες και τις καραγκούνες…

Προφανώς τίποτα απ” αυτά δεν έχει σχέση με το αφήγημα της Αριστεράς. Τίποτα δεν παραπέμπει σε διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας και σε άλλο υπόδειγμα για το μέλλον.

Όσοι ήλπιζαν ότι η παρέλαση θα μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη σκηνή από το αύριο, μάλλον απογοητεύθηκαν βλέποντας εικόνες όχι από το χθες, αλλά από το μακρινό παρελθόν.