Τη μιά λαθρομετανάστες, την άλλη άμοιροι πρόσφυγες…

Είναι, τουλάχιστον, πρόστυχο να μιλάμε λυπημένοι για τους δυστυχισμένους μετανάστες της Συρίας και όταν φτάνουμε στην αιτία των προβλημάτων τους τότε να κάνουμε τις πάπιες ή το πολύ να πυροβολούμε, με άσφαιρα, κάποιους άτιμους μασκοφόρους τζιχαντιστές.

Ανάλογα με τις επιθυμίες των πολιτικών, μα και όσων γράφουν την ιστορία, με γνώμονα πάντοτε τον μισθό και το συμφέρον των αφεντικών τους, τη μια πρόκειται για λαθρομετανάστες, από κείνους που δεν έχουν καμιά δουλειά στα resort φιλέτα της πατρίδας

μας και δεν θέλουν ούτε να τους βλέπουν, και την άλλη, όπως καλή ώρα σήμερα, μεταμορφώνονται σε άμοιρους πρόσφυγες, που αφού λιάστηκαν και στέγνωσαν στον ήλιο της Ομόνοιας, έπειτα θα στοιβαχτούν σε μερικά κοντέινερ και εκεί τελειώνουν οι πολλές κουβέντες. Άντε να απαιτήσουμε και μια επιταγή (με πολλά μηδενικά άραγε;) από τους συντρόφους μας, τους Ευρωπαίους, για να προσφέρουμε πιο άνετα λίγη θαλπωρή σε ετούτους τους ταλαίπωρους.

Ναι, πρόκειται για συνανθρώπους που αγωνίζονται για να ξεφύγουν από τη φωτιά, φεύγουν και γλυτώνουν από τη κόλαση, όμως ποιοί γνωστοί καλοί «φίλοι» κρύβονται πίσω από αυτό το μακελειό;

Επισκέφθηκα τη Συρία λίγους μήνες πριν ξεκινήσει η λυσσαλέα προσπάθεια της ανατροπής του Άσσαντ, δεν συνάντησα πουθενά φοβισμένους και πεινασμένους ανθρώπους.

Βρέθηκα και στην «ελεύθερη» Βεγγάζη της Λιβύης, την άνοιξη του 2011, εκεί περιέφεραν μια φωτογραφία του Σύρου ποέδρου με βγαλμένα μάτια -κι όμως έχουν περάσει τέσσερα χρόνια κι ακόμη δεν κατάφεραν να τον ξεπαστρέψουν.

Τον ονομάζουν «δικτάτορα», κι όμως καμιά στιγμή δεν ένιωσα πίεση στην πρωτεύουσα Δαμασκό, και εκεί που έβλεπες μουσουλμάνους παραδίπλα έστεκαν αρμονικά οι χριστιανοί φίλοι τους. Και εμείς σαν καλοί γείτονες από τον Δεκέμβρη του 2012 απελάσαμε την πρέσβειρα της Συρίας και στην επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου γράψαμε την ευχή «να επικρατήσει, πλέον, η λογική μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών στη Συρία και η φίλη χώρα να επανέλθει στην ομαλότητα».

Όσο για την «αριστερή» κυβέρνηση, αυτή έχει μια βαρηκοΐα που δεν περιγράφεται…

Παλιά με τους φράχτες και τις θερμικές κάμερες, σήμερα με τα αντίσκηνα και τα λυόμενα, είναι φανερό, ούτε βλέπουμε, ούτε και μας ενδιαφέρει η ουσία του προβλήματος. Αν εμείς προσπαθούμε να σταθούμε ως χώρα και λέμε ότι δεν μας νιώθουν, ούτε μας καταλαβαίνουν, σκεφτείτε τι γίνεται με τη Συρία!

Άιντε να δούμε πότε αυτοί οι «τζιχαντιστές» θα επιβάλουν τη «δημοκρατία» κι έπειτα σε ποια χώρα θα ανοίξουνε πανιά…για να την καταστρέψουν.