Τα Σέα και τα ΑΜΕΑ μας…

Βιαστικά φόρεσε την ολογάλανη φόρμα του,

όλη τη νύχτα στριφογύριζε στο κρεβάτι σιγομουρμουρίζοντας,

μια ανείπωτη χαρά και μόνο στην προσμονή, στη συμμετοχή,

η έστω  μικρή πιθανότητα της επιτυχίας τον ενθουσίαζε, έδινε φτερά σε όνειρα που αφαλοκομμένα από το πρώτο του ξεκίνημα έπαιρναν ξαφνικά φωτιά, άνοιγαν στο χώρο, ένοιωθε πως και αυτός μπορούσε κάτι τις.

Ο Παναγιώτης είναι συνάνθρωπος με ειδικές ικανότητες, αυτό που λέμε όλοι εμείς, οι άχρωμοι πολίτες ΑΜΕΑ, πήρε μέρος σε ένα τουρνουά μπάσκετ. Μπήκε μόνος στο τραίνο, τον ηλεκτρικό

ταξίδεψε έως την Ομόνοια, άλλαξε γραμμή, μπήκε στο υπόγειο μετρό και έφτασε στη Δάφνη.

Το αδιάφορα συνηθισμένο γράφεται για άλλους απίθανο.

Εκεί με την ομάδα του έπαιξε μπάσκετ και έβγαλε καλάθια. Γέλασε, ίδρωσε, κουράστηκε, αισθάνθηκε κανονικός, άνθρωπος ενταγμένος σε μια ομάδα που ενεργεί, συμμετέχει με κοινό στόχο.

Σαν τον Παναγιώτη παλεύει ένα σωρό κόσμος γύρω μας, προσπαθεί να σταθεί σε μια σχεδόν τυφλή πια, κοινωνία,που το μόνο που μετρά είναι το αυστηρά προσωπικό βίωμα.

Τις περισσότερες φορές η μικρή δικιά μας εξίσωση μεταβάλλει την γύρω προσλαμβάνουσα εικόνα σε αδιάφορο, άψητο ζυμάρι,

κάθε φορά ενώ το αφήνουμε να φουσκώσει ποτέ δεν παίρνουμε την απόφαση να το βάλουμε στο φούρνο, να το ψήσουμε, περιμένουμε κάποιον άλλον, να βάλει τα χέρια, να ζυμώσει, να τακτοποιήσει  εκείνες υποθέσεις που ενοχλούν, που κουράζουν, κυριώς όμως μας κάνουν να σταθούμε απέναντι στους πρώτους- πρώτους, στους αρχικούς μας φόβους.

Μας μεγάλωσαν στρεβλά, οικογένειες φοβισμένες και δάσκαλοι που έκαναν τη γνώση περίτεχνο γλωσσοδέτη, από αφόρητη βαρεμάρα

ή από την τρομάρα μη γίνουμε καλύτεροι, πιάσουμε θέσεις,

τα ρημάδια τα πόστα και διώξουμε το μέτριο που κυριαρχεί πολλά, δεκάδες χρόνια.

Σχολεία, μικρές κοινωνίες που βάζουν εύκολα ταμπέλες, δυσλεξία, μαθησιακές δυσκολίες, υπερκινητικά παιδιά, μια προεκγύμναση παραγωγής άβουλων ανθρώπων.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, σε όλο της το μεγαλείο.

Έρχεται μετά ο Παναγιώτης, ο ΑΜΕΑ συνάνθρωπος, χαμογελάμε μέσα από τα κιτρινισμένα δόντια συγκαταβατικά, δείχνουμε το πρόσωπο του κοινωνικού ιστού που θέλει άρτιους, ξεχωριστούς με ψηλό IO και ενσυναίσθηση ανθρώπους.

Κάθε άλλο μοντέλο χαρακτηρίζεται απαξιωτικά, πεταμένο στα σκουπίδια, όλα τα διαφορετικά  στα καλάθια αποριμμάτων.

Πόσο διαφορετική  είναι η ουσία,  μα και πώς φαίνεται στα πιο μικρά πράγματα της καθημερινότητας η εξέλιξη μας.

Από την τρόπο που κρατάμε τα πηρούνια στο δείπνο, στο κάθισμα που δεν παραχωρούμε στο γεμάτο λεφορείο μέχρι τους χώρους για μη καπνιστές που θα έπρεπε τώρα να φτιάξουν στη χώρα.

Μετά ψωνιζόμαστε και τα βάζουμε με τον λαθρομετανάστη τον δύσμοιρο ασιάτη ή αφρικανό που βρέθηκε σε μια ακόμη μπανανία,  περίπου σαν τη χώρα προέλευσής του και αντί να απαιτήσουμε κανόνες, σεβασμό, από όλους, για όλους, τον φτύνουμε (τώρα τον μαχαιρώνουμε κιόλας) στα φανάρια.

Άκουσα και το απίθανο, το εξωφ