Τα μαγικά καλοκαίρια της ζωής μου!

Ο Aμερικανός συγγραφέας Τόμας Μέρτον έχει πει ότι «η αγάπη είναι η πραγματική μας μοίρα. Δεν βρίσκουμε το νόημα της ζωής μόνοι μας. Το βρίσκουμε μαζί με έναν άλλον άνθρωπο«.

Εγώ – και πιστεύω κι άλλοι φίλοι από εκείνα τα ανέμελα παιδικά και εφηβικά χρόνια στην παραλία μας, το Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας – γνωρίσαμε το νόημα της ζωής – εκτός από την αγάπη- και στη φιλία μας. Η παλιοπαρέα της παραλίας μου ήρθε σαν ταινία στο μυαλό, όταν είδα πριν λίγη ώρα κάτι πιτσιρίκια – αγόρια και κορίτσια- να παίζουν στη θάλασσα. Ζωντάνεψε στην καρδιά μου εκείνο το μαγικό καλοκαίρι

Θεέ μου πότε πέρασαν 36 χρόνια!

Ο Μηνάς, ο Χάρης, η Μαρίνα, ο Νάσος, ο Χρήστος, η Μαίρη, ο Φόντας, ο Κώστας, η Ελένη, ο Γιάννης, η Εύη, η Ντέμη, ο ΄Αγγελος, η Λήδα, η Ρένα, ο Λάμπρος, ο Βασίλης, ο Παύλος και δεκάδες άλλα παιδιά που άφησαν στην άμμο το δικό τους αποτύπωμα ζωής. Αυτή η «γεώτρηση» που έκανα στην ψυχή μου και η βουτιά με την χρονομηχανή στα άδυτα του μυαλού μου με οδήγησε σε εκείνα τα καλοκαίρια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Τις διακοπές της απόλυτης ευτυχίας.

Με τα μπουγέλα που γεμίζαμε τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ και καραδοκούσαμε στα σκαλιά του ξενοδοχείου «Bravo» (έχει γίνει πολυτελής έπαυλη) να κάνουμε μούσκεμα τον πρώτο άτυχο. Το ποδόσφαιρο στην παραλία (πρέπει να ήμασταν οι εμπνευστές του beach soccer και πριν τους βραζιλιάνους).

Ένα πρωί κατεβάσαμε στην παραλία από τα 90 σκαλιά μια παλιά πινακίδα στάσης των ΚΤΕΛ και τη στήσαμε στην άμμο περιμένοντας το λεωφορείο! Κι όμως, μια ηλικιωμένη -τι γλυκιά ανάμνηση- μας ρώτησε «πότε θα περάσει το λεωφορείο». Τι αλητόπαιδα ήμασταν!

Θυμάμαι που κατεβάσαμε ένα παλιό τηλέφωνο και βάλαμε το καλώδιο στην άμμο -δήθεν να τηλεφωνήσουμε- μπροστά στα έκπληκτα μάτια των τουριστών του κάμπινγκ που πήραν γεύση από την ελληνική «τρέλα».

Ακόμη και τηλεόραση χωρίς μηχανισμό, μόνο με την οθόνη κατεβάσαμε στην παραλία και κάναμε διαγωνισμό για την καλύτερη μίνι – εκπομπή βάζοντας το κεφάλι μας μέσα στο κουτί.

Και οι ατέλειωτες πλάκες στα σπίτια τα απογεύματα. Μάλλον, η κορυφαία είναι όταν μπήκαμε κρυφά στο σπίτι φίλου που κοιμόταν, ανοίξαμε τη ντουλάπα του, πήραμε όλα του τα εσώρουχα και τα κρεμάσαμε στο δέντρο της αυλής, ονομάζοντάς το «σωβρακιά». Όταν ξύπνησε έγινε χαμός από τα γέλια.

Και μετά ποδηλατάδα ως το Μάτι ή τη Λούτσα με τα σαραβαλάκια μας. Τυρόπιτα και τηγανιτές πατάτες στη θρυλική «Δήμητρα», που έκλεισε κι αυτή, αξέχαστα πάρτι στις ταράτσες με χορευτική μουσική της δεκαετίας του ’80 και τα πρώτα φλερτ.

Θερινό σινεμαδάκι με το μεθυστικό αγιόκλημα και το χαλίκι στην «Ακτή», το Άστρο», τη «Μαριλένα» (πάνε κι αυτά). Κι εκείνη η βραδιά που με το Γιάννη και το Χρήστο είδαμε μια ταινία Τσάκι Τσαν φορώντας ανά ένα τέταρτο τη μία και μοναδική ζακέτα γιατί δεν υπολογίσαμε την ψύχρα.

Τους χορούς στις ντισκοτέκ – στην «Τροπικάλια» κυρίως και τις πλάκες στους τουρίστες που κρύβαμε στους θάμνους τα παπούτσια και τα σάνδαλά τους. Τα πρώτα «καμάκια» στις τουρίστριες, είχαμε ιδρύσει και οργάνωση, την περιβόητη «Οκτάπους», γιατί απλώναμε σαν τα πλοκάμια των χταποδιών.

Δεν είχαμε χρήματα, οι περισσότεροι, αλλά ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Μπορούσαμε να αγγίξουμε τα όνειρά μας. Ερωτευόμασταν με όλο μας το είναι. Ένα φιλί με την κοπέλα μας ήταν γιά εμάς ο Παράδεισος. Αφήστε όταν μεγαλώσαμε και οι σχέσεις μας προχωρούσαν! Ακόμη και τα δάκρυα ήταν χαράς. Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού το Σεπτέμβριο γιατί άρχιζαν τα σχολεία και θα γυρίζαμε στην Αθήνα.

Ξεχνάω πολλά ρε γαμώτο, που ούτως ή άλλως δεν θα χωρούσαν σε ένα μικρό κείμενο.
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που έζησα εκείνα τα καλοκαίρια με τους φίλους μου από την παραλία. Κάποιους τους βλέπω σπάνια. Κάποιους δεν τους ξαναείδα από τότε. Θέλω να είναι όλοι καλά κι ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους. Και αν τύχει και κάποιος διαβάσει αυτό το κείμενο να ξέρει ότι τον σκέφτομαι με αγάπη και νοσταλγία.