Σε κυκεώνα ο Βενιζέλος. Πώς να μη χάσει την ψυχραιμία του;‏

Κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι καλλιεργεί τον εκτσογλανισμό της δημόσιας ζωής. Έβρισε τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή καταψήφισε την τροπολογία για τις τράπεζες. Εγκάλεσε τον Αντώνη Σαμαρά για «μαυρογιαλουρισμό». Κατήγγειλε τη ΔΗΜΑΡ

Ο πολιτικός που οι περισσότεροι πίστευαν ότι είναι, αυτό που λέμε «κρύο αίμα», δείχνει το τελευταίο διάστημα να έχει χάσει τον έλεγχο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπήκε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σε μια δύσκολη περίοδο για το κόμμα, το τιμόνι του οποίου κρατά σήμερα. Ήταν το 1989, την εποχή που ο ιδρυτής και αρχηγός του Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με τη Δικαιοσύνη.

Λέγεται ότι ο «δράστης» ήταν ο Κώστας Λαλιώτης. Αυτός τον επιστράτευσε και τον έβαλε στο προσκήνιο. Ο κ. Βενιζέλος ανέλαβε την πολιτική υπεράσπιση του Ανδρέα Παπανδρέου και οργάνωσε με τις νομικές γνώσεις του και τη ρητορική του ικανότητα τη γραμμή της επιθετικής άμυνας. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι ήταν επιτυχημένη η τακτική του.

Έκτοτε, ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας και ήταν από τα στελέχη που έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Οι σχέσεις του με τους μετά τον Ανδρέα αρχηγούς δεν ήταν πάντα αρμονικές. Ο κ. Βενιζέλος είχε μια σχετική αυτονομία, η οποία έπαιρνε μερικές φορές και τα χαρακτηριστικά ανοιχτής διαφοροποίησης, αλλά αυτό δεν του στοίχισε σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν συνεχώς μέσα στο παιχνίδι κι ας μην του έβγαιναν οι επιλογές του.

Τάχθηκε με τον Άκη Τσοχατζόπουλο στη σύγκρουση του με τον Κώστα Σημίτη, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον τελευταίο να τον αξιοποιήσει τοποθετώντας τον σε κορυφαίες θέσεις εξουσίας. Στη μάχη των ταυτοτήτων δεν ήταν από τους ένθερμους οπαδούς της κυβερνητικής γραμμής, το αντίθετο θα λέγαμε αφού έκλεινε το μάτι στον τότε αρχιεπίσκοπο.

Εξέφρασε τη δυσφορία του για τη διαδικασία μεταβίβασης της κομματικής εξουσίας στον Γιώργο Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη πριν από τις εκλογές του 2004. Διεκδίκησε την αρχηγία από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2007 σε μια σκληρή αναμέτρηση με υψηλούς τόνους και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, κινδύνευσε με διαγραφή, ωστόσο έγινε υπουργός Άμυνας στην πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου.

Διαφώνησε ηχηρά (σε δεύτερο χρόνο πάντως) με την επιλογή Παπανδρέου για το δημοψήφισμα και στο τέλος αυτής της φάσης, αφού μεσολάβησε η εκπαραθύρωση Παπανδρέου και από την πρωθυπουργία και από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, παρέλαβε ένα κόμμα σε κατάσταση ραγδαίας αποσύνθεσης.

Μπορεί να φανταζόταν τελείως διαφορετικά την εξέλιξή του και να πίστευε ότι η ανάρρησή του στο ύπατο κομματικό αξίωμα θα γινόταν με ομαλό και επωφελή για τον ίδιο τρόπο, όμως η πανούργα ιστορία δεν του έκανε τα κέφια.

Από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα κριθούν το μέλλον του και η συνοχή της κυβέρνησης, την οποία στηρίζει με νύχια και με δόντια.

Η πεποίθησή του ότι ο λαός θα αναγνωρίσει τη συμβολή του ΠΑΣΟΚ στη διάσωση (;) της χώρας έχει κλονιστεί, οι φίλοι του λιγοστεύουν, οι τάξεις των εχθρών του πυκνώνουν, ο πρώην τον υπονομεύει, τα πληθυντικά σχήματα που δοκίμασε για να κρύψει το ΠΑΣΟΚ (58, Ελιά) δεν προκάλεσαν φρενίτιδα ενθουσιασμού στους ανέστιους της Κεντροαριστεράς, τα μηνύματα από την κοινωνία {δεν είναι ενθαρρυντικά}, η συνεργασία του με τον Αντώνη Σαμαρά δεν είναι πια ανέφελη.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν είναι εύκολο να διατηρήσει την ψυχραιμία του.