Πρώτη φορά Α… Άστα να πάνε στο διάολο!

Μικρές, καθημερινές ιστορίες, στην Ελλάδα της Πρώτης Φορά Αριστερά Κυβέρνησης.

Στην Κόρινθο, ένας ιδιώτης έχει αναλάβει για λογαριασμό ενός δημόσιου φορέα μία δουλειά από εκείνες που μέχρι πρότινος έκανε μόνο του το δημόσιο, αλλά στα χρόνια των μνημονίων εκχωρήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Ο φορέας του δημοσίου απέλυσε το προσωπικό που ήταν επιφορτισμένο για αυτή τη δουλειά, έκανε διαγωνισμό και μετά ήλθε σε επαφή με τον ιδιώτη που τον κέρδισε. Υπέγραψαν την σύμβαση και ξεκινησε

η εργολαβία. Σημειωτέον ότι μέρος της εργολαβίας καλύπτεται από πόρους του ΕΣΠΑ.

Ο εργολάβος νομότυπα προσέλαβε 10 εργαζόμενους, τους απασχόλησε με κανονικό οκτάωρο και τους έδωσε καθαρό μισθό 700 ευρώ. Οι καταθέσεις των μισθών γίνονταν κάθε πρώτη του μηνός σε τραπεζικό λογαριασμό. Όλα ωραία και καθαρά. Μετά αρχίζουν τα …τραύματα.

Γιατί, μόλις ο εργαζόμενος πήγε να πάρει τα λεφτά του, η πρώτη ανάληψη που έκανε ήταν 200 ευρώ, τα οποία επέστρεψε στον εργοδότη του! Κι από τότε κάνει το ίδιο κάθε μηνα γιατί αυτή είναι η συμφωνία πρόσληψης. Έτσι, ο μεν εργαζόμενος πληρώνεται με 500 ευρώ το μήνα για full time απασχόληση, αλλά φορολογείται για 700. Ο δε εργοδότης κερδίζει από τους 10 υπαλλήλους του 2000 ευρώ το μήνα αφορολόγητα. Ωραίο το κόλπο έτσι;

Οι εργαζόμενοι –ακόμα κι αν ήθελαν, που δεν θέλουν- δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτα. Και δεν θέλουν όχι γιατί είναι τίποτα βιτσιόζοι ή τους περισσεύουν τα 200 ευρώ, αλλά γιατί ξέρουν πως ακόμα κι αν τον καταγγείλουν δεν θα κερδίσουν τίποτα περισσότερο από την απόλυσή τους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι κάποιος τους πιστεύει, ή ότι μπορούν να το αποδείξουν (πράγμα δύσκολο γιατί ο τύπος κάνει κανονικά τις καταθέσεις κάθε πρώτη του μηνός), θα μπλέξουν σε δικαστικές αντιπαραθέσεις, θα χάσουν τη δουλειά τους και εν τέλει «κάλλιο πεντακόσια και στο χέρι, παρά επτακόσια και καρτέρει».

Ο άνθρωπος που το διηγήθηκε είναι ένας από τους 10. Με όρκισε να μην αποκαλύψω τίποτα δημόσια, ούτε να γράψω κάτι. «Πιο πολύ», μου είπε «στο είπα για να φύγει από πάνω μου το βάρος, να ανασάνω λίγο». Τον συμβούλεψα να το αναφέρει σε κάποιον επίσημο φορέα, ο οποίος, ίσως, θα μπορούσε να βρει έναν τρόπο να αποκαλυφθεί η ιστορία και ο σιχαμένος αυτός «άνθρωπος». Στο Εργατικό Κέντρο ή στην Επιθεώρηση Εργασίας. Δεν ξέρω τι έκανε. Ξέρω, όμως, ότι αυτό είναι πάνω κάτω η εικόνα στους περισσότερους χώρους εργασίας σήμερα. Μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, δωδεκάωρα, εντατικοποίηση, υπεργολαβίες, ενοικιάσεις εργαζομένων. Μέσα στις στοές και στα υπόγεια της ελληνικής κοινωνίας διαβιούν εκατοντάδες χιλιάδες που κάνουν τα πάντα για να μην χάσουν τις πενταροδεκάρες τους.

Πολύ αμφιβάλλω αν όλους αυτούς μπορεί να τους κοιτάξει πια στα μάτια η Πρώτη Φορά Α…

Άστα να πάνε στο διάολο.