Πόσο έχουμε αποδεχθεί τη διαφορετικότητα;

Δεν γνωρίζω ποια μπορεί να είναι η αντίδραση κάθε σύγχρονου σκεπτόμενου ανθρώπου στις πρόσφατες δηλώσεις Άνθιμου περί της ομοφυλοφιλίας ως θανάσιμου αμαρτήματος και στην προτροπή-απαγόρευση των συμμετεχόντων στο Gay Parade να περάσουν έξω από τις εκκλησίες. Γνωρίζω ποια ήταν η δική μου. Προσπάθησα να εξοργιστώ για να δείξω πόσο politically correct είμαι, δεν τα κατάφερα και είπα να γελάσω. Αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερα. Αντ’ αυτού συνέχισα να οδηγώ ακούγοντας Leonard Cohen.

Και την

επόμενη μέρα βρέθηκα σε μια κουβέντα με ένθερμη οπαδό του κινήματος των childfree, όσων δηλαδή δεν κάνουν παιδιά από επιλογή. Πληροφορήθηκα, λοιπόν, προ oλίγων ημερών πως αυτό λέει το κίνημα γνωρίζει μεγάλη άνθηση με επιχειρήματα πως «τα παιδιά είναι σκλαβιά» και πως ο άνθρωπος σήμερα «είναι παρτάκιας» και δεν μπορεί να μοιραστεί τους καρπούς της εργασίας και της προόδου του με τα παιδιά του.

Και ξεκλειδώνοντας την πόρτα του σπιτιού μου άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο τελικά, ακόμη και οι πλέον σκεπτόμενοι από εμάς, έχουμε τελικά αποδεχτεί τη διαφορετικότητα. Για το πόσο, τελικά, η ομοφυλοφιλία ή απλώς η επιθυμία να μην τεκνοποιήσει κανείς έχει ριζωθεί στην αντίληψη της κοινωνίας ως κάτι όχι το αποδεκτό, αλλά το φυσιολογικό.

Φυσικά και δηλώνω με δέλτα κεφαλαίο τη διαφωνία μου με τις θέσεις του Άνθιμου. Βλέπω όμως γύρω μου νέους και νέες να συρρέουν στα γκέι κλαμπ όχι από σεβασμό σε μια διαφορετική αισθητική, αλλά μονάχα για να γελάσουν με τη διαφορετικότητα, για να βγάλουν φωτογραφίες ημίγυμνους νεαρούς να ανταλλάσσουν φιλιά και να χορεύουν με πάθος. Και βλέπω όσους τράβηξαν αυτές τις φωτογραφίες να διασκεδάζουν την επόμενη μέρα σε ένα άντρο στρέιτ ατόμων, να δείχνουν τις φωτογραφίες σε παρέες συνομηλίκων και να ξεσπούν σε γέλια.

Και την επόμενη μέρα βλέπω τους ίδιους νεαρούς και νεαρές να φρίττουν στο άκουσμα των δηλώσεων του Άνθιμου και να ξεσπούν σε κραυγές θυμού και αγωνίας για την τύχη της γκέι κοινότητας στη χώρα μας και για το συντηρητισμό της Εκκλησίας. Και χαμός οι βαρύγδουπες δηλώσεις για τους γκέι εκπροσώπους της Εκκλησίας και για τα φημολογούμενα όργια.

Και είναι και αυτό το κίνημα των childfree που συνέχισε να με απασχολεί. Είχα χρόνια τώρα βαθιά μέσα μου την αντίληψη πως η μη επιθυμία για την απόκτηση παιδιού δεν αποτελούσε καν θέμα διεκδίκησης και δημιουργίας ειδικού κινήματος. Το να μην επιθυμεί κάποιος στα 35 του να αλλάζει πάνες, αλλά να επιθυμεί ακόμη να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ήταν μια επιλογή για την οποία δεν θα τον έκρινε κανείς. Και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό γκάλοπ σε άτομα που θεωρώ σκεπτόμενα. Και άκουσα πως δεν είναι -λέει- φυσιολογικό να μη θέλει κανείς να τεκνοποιήσει. Και δεν ήξερα τι να πω. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Και σε πείσμα της αρχικής μου έκπληξης αποφάσισα να καταλήξω κάπου. Και κατέληξα στο ότι πιο πολύ από ποτέ ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη τις ταμπέλες. Έχει ανάγκη να δηλώσει πως είναι γκέι, πως είναι childfree. Και αυτό γιατί κανείς δεν αναρωτήθηκε ποιος βάζει τις ταμπέλες. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν οι ταμπέλες έχουν θέση μονάχα στην εθνική οδό. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί χωρίς ταμπέλες μπορεί να χάσει το δρόμο για το αεροδρόμιο, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να χάσει το πού θα διοχετεύσει την εκάστοτε επιθυμία του.