Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ έχασαν τ’αυγά και τα πασχάλια

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η απόφαση των εκπαιδευτικών, μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων, για απεργία τις μέρες των Πανελλαδικών Εξετάσεων ήταν μια απόφαση κόντρα στο κοινωνικό αίσθημα. Ακόμη και στην περίπτωση που όλα τα αιτήματα που έθεταν ήταν δίκαια, ακόμη και τότε δεν θα ήταν ικανά να αντιστρέψουν την πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι για να τα ικανοποιήσουν έπρεπε να βάλουν « στη μέση» τα παιδιά

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παραπάνω δίωρο στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα διδασκαλίας, που ακόμη και αν θεωρηθεί «πρόβλημα» στην ομαλή εκπαιδευτική διαδικασία, αποτελεί απλώς μια παρωνυχίδα στη σωρεία δυσλειτουργιών που αντιμετωπίζει το στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα και που καμία κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, με συνέπεια τη διατήρηση επί χρόνων της παραπαιδείας και την ουσιαστική κατάργηση του δημοσίου χαρακτήρα της Εκπαίδευσης.

Οι «ταξικές ανισότητες» ακόμη και στη διαδικασία του αδιάβλητου συστήματος των Πανελλαδικών είναι εμφανείς, αφού με άλλα εφόδια ρίχνεται στη μάχη ο υποψήφιος που είχε κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς τη βοήθεια του φροντιστηρίου ή των ιδιαίτερων μαθημάτων και με λιγότερα εκείνος του οποίου η οικογένεια δεν ήταν σε θέση να του την παράσχει.

Αγκυλωμένοι σε μια ατελέσφορη συνδικαλιστική λογική οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ προέταξαν κοντόφθαλμα – τουλάχιστον μέσα από τον δημόσιο διάλογο που διεξήχθη με το Υπουργείο Παιδείας- ως μείζονα τα επουσιώδη. Ακόμη και το πιο σοβαρό τους αίτημα, η επαναπρόσληψη 10.000 αναπληρωτών καθηγητών και δασκάλων, που αναπόφευκτα θα προστεθούν στο νέο μακρύ κατάλογο των επόμενων ανέργων, επισκιάστηκε από τις φωνές για τις παραπάνω ώρες και τις περισσότερες μετακινήσεις…

Μετά από όλα αυτά η λύση της επιστράτευσης λειτούργησε ως μονόδρομος για την κυβέρνηση, αν και μια τέτοια λύση δεν μπορεί να αποτελεί ουσιαστική λύση… Είναι η τέταρτη φορά που η τρικομματική κυβέρνηση, που ακριβώς λόγω του πολυφωνικού χαρακτήρα της θα περίμενε κανείς να λειτουργεί με περισσότερες και ευρύτερες συναινέσεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, καταφεύγει στη λογική της επιστράτευσης για να εκτονώσει μια δύσκολη κατάσταση … Έχουν προηγηθεί οι αντίστοιχες επιτάξεις στους εργαζόμενους των μέσων μεταφοράς και των ναυτεργατών δύο φορές..

«Την ώρα που όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες έχουν κάνει τεράστιες προσωπικές και οικογενειακές θυσίες για να βγει η πατρίδα μας από την κρίση, ζήτησα από τους εκπαιδευτικούς να βάλουν και αυτοί πλάτη» είπε ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος την προηγούμενη εβδομάδα, ωστόσο κανείς από τους κυβερνώντες δεν έχει απαντήσει στο ερώτημα τι έχουν να περιμένουν οι Έλληνες «αν βάλουν πλάτη» και ποιο είναι το όραμα, το « vision thing» όπως το αποκαλούσαν οι Αμερικανοί πρόεδροι για να εξακολουθήσουν να κάνουν θυσίες….

Όσο δεν υπάρχει όραμα για την επόμενη μέρα, σχέδιο ή «αφήγηση» για το πού θέλουμε να πάει το καράβι, δηλαδή η χώρα τα επόμενα χρόνια, τόσο η κυβέρνηση θα δυσκολεύεται να πείσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα απειλούν με απεργίες και εκείνη ως έσχατη λύση δεν θα καταφεύγει στην εξάντληση του διαλόγου αλλά στην λογική του «νόμος και τάξη»…..

Ο χώρος της Εκπαίδευσης θα μπορούσε να είναι το πρώτο “project” για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας… Με τη συμπαράσταση, βεβαίως, και των λειτουργών της…