Οι Ισπανοί, ο κακός μας δαίμονας, και πάλι απέναντί μας…

Ο Αρης Λαούδης γράφει γιατί δεν δικαιούμαστε να φωνάζουμε «είμαστε καλύτεροι» και εξηγεί γιατί η φετινή προσπάθεια να σκοτώσουμε τον κακό μας δαίμονα ξεκινάει με διαφορετικές και λίγο καλύτερες προϋποθέσεις.

Μοιάζει σα να είναι της μοίρας μας γραφτό… Σαν κάποια ανώτερη δύναμη να μας λέει διαρκώς και κατάμουτρα «μάγκες, για να πάρετε μετάλλιο θα πρέπει να νικήσετε αυτούς» και μ” ένα δάχτυλο του χεριού να σημαδεύει κάθε χρόνο την… μισητή Ισπανία.«Μισητή» επειδή είναι (και) θεατρίνοι, μισητή γιατί όπου μας πετυχαίνουν

μας ρίχνουν στο ψαχνό, όπως και να “χει η ουσία είναι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και η Ελλάδα θα κριθεί ως επιτυχημένη ή αποτυχημένη από ένα ακόμη 40λεπτο με τον Γκασόλ και την παρέα του.«Τους έχουμε», «φέτος είναι στο χέρι μας», «θέλουμε εκδίκηση», «είμαστε καλύτεροι» λέμε στις μεταξύ μας συζητήσεις, προφανώς για να το πιστέψουμε περισσότερο. Δεν ξέρω αν είμαστε ή δεν είμαστε καλύτεροι, ξέρω όμως πως ύστερα από τόσα χαστούκια καλό θα ήταν να κρατάμε μικρό καλάθι μ” αυτά τα «τους έχουμε», γιατί η παράδοση δεν μας έχει δώσει το δικαίωμα της υπεραισιοδοξίας. Αν μη τι άλλο, οι παίκτες έχουν την εμπειρία να κάνουν διαχείριση συναισθημάτων και γνωρίζουν καλύτερα από “μας αν πράγματι η φετινή ευκαιρία είναι τόσο μεγάλη όσο θέλουμε να πιστεύουμε…

Ναι, μπορεί οι συνθήκες να μοιάζουν καλύτερες απ” ό,τι τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί πράγματι για πρώτη φορά να διαθέτουμε πιο πλήρες ρόστερ, μπορεί το κίνητρό μας να είναι υψηλότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά καλό θα είναι να μιλάμε περισσότερο με ρεαλισμό και λιγότερο με την επιθυμία για να μην ψάχνουμε πάλι αποδιοπομπαίους τράγους αν γίνει καμιά στραβή.

Η Ισπανία δεν τρομάζει συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές, αλλά ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά πως αυτοί οι παικταράδες δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν τον διακόπτη και να μεταμορφωθούν στο κρίσιμο νοκ – άουτ; Πρώτη φορά θα είναι άραγε; Είναι μια ομάδα που συγκριτικά με άλλες χρονιές έχει σαφώς μικρότερο βάθος, σε υψηλό επίπεδο έχει μάξιμουμ 8 παίκτες και μ” αυτούς θα προσπαθήσει να τη βγάλει απέναντι στην Ελλάδα.

Συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, η Εθνική έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τη δυνατότητα να παίξει με 12 και να κουράσει τους 8. Αυτό θα είναι το «κλειδί», αυτή θα είναι η στόχευση. Να σταματήσουμε τον Γκασόλ στο ένας εναντίον ενός μοιάζει απίθανο, αλλά να τον κουράσουμε και να υποχρεώσουμε τον Σκαριόλο να τον αποσύρει μοιάζει περισσότερο εφικτό.

Η παρουσία του Αντετοκούνμπο ίσως να αποδειχτεί κλειδί στην αναμέτρηση. Είναι ο παίκτης που μπορεί να μαρκάρει από «2» μέχρι «4» και εκτιμώ πως ο Κατσικάρης θα τον μετατρέψει σε μπαλαντέρ για να πετύχει τον παραπάνω στόχο. Δεν θα με ξαφνιάσει να δούμε παίκτες (π.χ. Μάντζαρης) σε ειδικούς ρόλους, πάντα με σκοπό την κούραση του αντιπάλου και τον ταυτόχρονο έλεγχο του ρυθμού.

Είναι σαφώς προτιμότερο να κρατήσουμε τους Ισπανούς στο «5-5» και μάλιστα σ” όσο το δυνατόν μεγαλύτερες επιθέσεις, παρά να τους δώσουμε τη δυνατότητα να τρέξουν ή να κάνουν τις γνωστές επιθέσεις κάτω από τα 14».

Από “κει και πέρα, όσον αφορά στον αγώνα με το Βέλγιο, πέντε είναι τα βασικά συμπεράσματα:

1. Η απόφαση του Φώτη Κατσικάρη να δοκιμάσει νωρίς-νωρίς το σχήμα με τους τρεις κοντούς. Αλλος μπορεί να το φύλαγε στα (πιο) δύσκολα, αλλά ο ίδιος επέλεξε να το δοκιμάσει από νωρίς και να απαλλαχθεί η ομάδα από το άγχος. Μας βγήκε ως ύστατη λύση και στον αγώνα με την Κροατία, μας… παραβγήκε με το Βέλγιο που έβλεπε το καλάθι σαν κλειδαρότρυπα με την ελληνική άμυνα να μετατρέπεται σε… τανάλια στο β” ημίχρονο.

2. Δεν ξέρω αν κάποιοι έχουν φανταστεί τον Αντετοκούνμπο σε διαφορετικό ρόλο απ” αυτόν που είδαμε με το Βέλγιο, αν δηλαδή φαντάζονται τον παίκτη που άμεσα ή μακροπρόθεσμα θα βάζει καμια 25αριά πόντους και σταδιακά θα πάρει την σκυτάλη του ηγέτη από τον Σπανούλη. Προσωπικά πίστευα και πιστεύω πως η προσφορά του Γιάννη στην εθνική ομάδα θα είναι στο επίπεδο που είδαμε κόντρα στο Βέλγιο. Ενας παίκτης δηλαδή που όταν πηδάει στο ριμπάουντ οι άλλοι θα χρειάζονται σκαμνάκι για να τον φτάσουν, ένας παίκτης που σταδιακά θα αποκτήσει την αυτοπεποίθηση για να βάζει 2 στα 3 ελεύθερα κι όχι 1 στα 3. Ο Αντετοκούνμπο ήταν «κλειδί» στο πρώτο ημίχρονο και σημαντικότατος στο δεύτερο, όταν «χτίζαμε» τη διαφορά. Τελείωσε με 10 πόντους. 10 ριμπάουντ και με φάσεις που λες «μα πού πήδηξε ο άνθρωπος;».

3. Ο Ζήσης μοιάζει σα να κοιμάται και να ξυπνάει με το όνειρο του μεταλλίου. Δεν τον θυμάμαι σε άλλο τουρνουά να έχει συγκέντρωση στο 100%. Τελείωσε πάλι 2/2 τρίποντα, 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ, αλλά η απόλυτη συγκέντρωσή του φάνηκε στα σουτ που πήρε και κυρίως στον τρόπο που έκανε τα δύο φάουλ στο πρώτο ημίχρονο. Την ώρα που στην επίθεση τα κάναμε θάλασσα, ο αρχηγός ήταν ο μόνος που είχε το καθαρό μυαλό να πάρει την σωστή απόφαση, αγνοώντας μάλιστα πως θα φορτωθεί με δεύτερο φάουλ μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό.

4. Επαιξε και 14 λεπτά ο Μάντζαρης και τώρα πρέπει να βρούμε κάτι άλλο για να γκρινιάξουμε. Οχι μόνο έπαιξε ο γκαρντ του Ολυμπιακού, αλλά είχε ρόλο και ήταν εξαιρετικός σ” αυτό που κλήθηκε να κάνει. Δεν χρειάστηκε καν να επιστρέψει ο Καλάθης στα τελευταία 14 λεπτά, αφού ο Μάντζαρης… έβγαλε τα πνευμόνια των αντιπάλων του, κράτησε τον ρυθμό και δεν έκανε ούτε λάθος. Σα να έκανε… προπόνηση για τους Ισπανούς.

5.Ο Μπουρούσης πρέπει στη διάρκεια του ματς να σκεφτόταν «Ισπανία,Ισπανία» και να σεληνιαζόταν. Υπήρξε ένα τρίλεπτο που στο τέλος του αναρωτήθηκα τι άλλο θα κάνει; Εβαλε ένα εκπληκτικό λει απ βάζοντας την μπάλα κάτω από την κορυφή, έβαλε τρίποντο, «έκλεισε τα φώτα» με δύο σερί τάπες και ουσιαστικά τελείωσε το ματς, στέλνοντας μήνυμα για το κίνητρο της ομάδας ενόψει του αγώνα των «8».