Ο θρίαμβος επί της Κροατίας, το ταλέντο των παικτών και του προπονητή!

Ο Αντώνης Καλκαβούρας γράφει για τα πολλαπλά κέρδη της Εθνικής ομάδας από το “διπλό” επί της Κροατίας. Τι είδαμε που δεν είχαμε δει έως τώρα και απόδοση “τιμών” στον Κατσικάρη και το επιτελείο του για την αντιμετώπιση των ειδικών καταστάσεων που προέκυψαν.

Αλλιώς περιμέναμε να κερδίσουμε τους Κροάτες και είναι αλήθεια, ότι η σπουδαία αυτή νίκη, ήρθε τελικά με έναν τρόπο που δεν τον είχαμε συνηθίσει, τουλάχιστον από αυτή τη νεότερη φουρνιά της Εθνικής ομάδας. Φέτος, βέβαια, στην περυσινή “μαγιά” προστέθηκαν στοιχεία όπως η εμπειρία και το ένστικτό του νικητή, που προσφέρουν

κατά κύριο λόγο ο Σπανούλης και κατά δεύτερο ο Περπέρογλου, αλλά κι ένας ακόμη αξιόπιστος ψηλός (Κουφός), που παρά τις αδυναμίες του, συμπληρώνει άριστα τον Μπουρούση και δίνει μεγάλο βάθος και ύψος στο παιχνίδι.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, στις μέρες του Φώτη Κατσικάρη, η Εθνική ομάδα είχε μάθει να επιβάλλει από την αρχή το ρυθμό της, να ανοίγει από λίγο έως πολύ το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο και μέσα από την ψυχολογία που της έδινε το προβάδισμα και την άμυνα που πάντα “ανεβάζει” την ενέργεια της επίθεσης, να βρίσκει λύσεις ακόμη και στο μακρινό σουτ, παρά την έλλειψη του κλασσικού σουτέρ. Κόντρα στην οικοδέσποινα του 3ου ομίλου, όμως, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει έναν δύσκολο αντίπαλο – και μάλιστα σε εχθρικό κοινό – με ανατροπή σε διψήφια διαφορά πόντων (51-41 στο 27’ και 61-53 στο 32’). Μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να τρέξει και να βγάλει αιφνιδιασμούς, αλλά δείχνοντας χαρακτήρα και καθαρό μυαλό και λειτουργώντας αποτελεσματικά σε επιθέσεις πέντε εναντίον πέντε στο μισό γήπεδο . Μία αντίδραση που οφείλεται στις πολλαπλές παραστάσεις (been there done that) των παικτών που τελείωσαν το ματς σε τέτοιου είδους δυσκολίες, αλλά και στο κατάλληλο σχήμα των τριών κοντών (Ζήσης, Σπανούλης και Σλούκας) που χρησιμοποίησε ο 48χρονος Έλληνας τεχνικός, ο οποίος ίσως έκανε το καλύτερο “κοουτσάρισμά” του στον πάγκο της Εθνικής ομάδας.

Ο Νικαιώτης προπονητής της ισπανικής Μούρθια, αντιμετώπισε το φόρτωμα του Αντετοκούνμπο με φάουλ από το ξεκίνημα του 2ου μέρους, εναλλάσσοντας συνεχώς τους τέσσερις κοντούς (Σπανούλης, Καλάθη, Ζήση και Σλούκα), που πέρα από την οξυδέρκειά τους, έδωσαν στην ελληνική ομάδα, γρήγορα περάσματα για να εκμεταλλευτεί τα αργά πόδια των υψηλόσωμων Κροατών. Αποφάσισε να αγωνιστεί σχεδόν δύο περιόδους χωρίς τριάρι (έπαιξε λίγο ο Παπανικολάου) έδωσε χώρο και ελευθερία στον Πρίντεζη κι όταν ο Περάσοβιτς επανέφερε τους Τόμιτς και Σάριτς μέσα στη ρακέτα, έβαλε στο ματς τον Μπουρούση και τον Καϊμακόγλου (έσβησε τον δεύτερο), που αποδείχτηκαν εξαιρετικές επιλογές, με τον Καρδιτσιώτη σέντερ, να πετυχαίνει ένα πολύ δύσκολο καλάθι για το 67-68 και να μαζεύει καθοριστικά ριμπάουντ. Ακόμη και η επιλογή του Μάντζαρη για να αντικαταστήσει τον ματωμένο «Kill-Bill» και να σουτάρει τις τρεις βολές, αποδείχτηκε σοφή με τον πλέι-μέϊκερ του Ολυμπιακού να έχει 100% ευστοχία…

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει στον αρχηγό Νίκο Ζήση, που αν και είχε ένα άσχημο πρώτο μέρος, με τρία καθοριστικά καλάθια, κράτησε την ομάδα κοντά στο σκορ και ήταν σαν να λέει συνεχώς στους υπόλοιπους, ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει! Όσοι, όμως, βρίσκονταν στο γήπεδο και ξέρουν καλά τον Σπανούλη, τολμώ να μαντέψω ότι είπαν μέσα τους “αυτό ήταν, θα κερδίσουμε!”, βλέποντας τον – με μάτι που γυαλίζει – να “στάζει” εκείνο το σκοτωμένο τρίποντο με το βηματάκι (θύμισε τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ) στο πλάι, για το 61-56, προκαλώντας σιγή 15.000 ψυχών και υψώνοντας το λάβαρο της αντεπίθεσης.

Έγιναν πολλά ωραία χθες, στην “Zagreb Arena”, για την Εθνική ομάδα, που αν μη τι άλλο δικαίωσαν τον Κατσικάρη, που μας έλεγε ότι η “ομάδα μας θα βελτιώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι στο τουρνουά”, αλλά μέσα του, ήξερε ότι αν κάποιο παιχνίδι έπρεπε πάση θυσία να νικήσει στην 1η φάση της διοργάνωσης, ήταν αυτό με τους Κροάτες. Για να καπαρώσει την πρώτη θέση – δεν το έκανε, αλλά προς τα ‘κει πλέον πάει το πράγμα – για να ανεβάσει την ψυχολογία της και να “εξωτερικεύσει” τον χαρακτήρα που έκρυβε, αλλά και για να αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει δύσκολα ματς, ακόμη κι όταν δεν παίζει πολύ καλά. Το παρήγορο είναι ότι, νομοτελειακά, θα έρθουν και μία-δύο “σούπερ” εμφανίσεις, στις οποίες περισσότεροι από τρεις-τέσσερις παίκτες θα βρεθούν στην βραδιά τους και τότε θα έρθει και η αγωνιστική “έκρηξη” που… σιγοβράζει στο εσωτερικό μίας τόσο ταλαντούχας και ποιοτικής ομάδας. Ας ευχηθούμε να μας “κάτσουν” από τα προημιτελικά και κάτω γιατί αυτό το σύνολο (παίκτες και προπονητές) και η δουλειά που έχει γίνει, πραγματικά αξίζουν να ανταμειφθούν!

Πηγή: gazzetta.gr