Ο τελικός βάφτηκε κόκκινος. Από ντροπή

Η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως. Ίσως και πρωτοξάδερφο της νουνέχειας. Μπορεί και μπατζανάκης της λογικής. Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν έχουν σίγουρα καμία συγγένεια με τη λογική του Έλληνα φίλαθλου, με την «άψογη» οργάνωση του τελικού Κυπέλλου του μπάσκετ από πλευράς της ομοσπονδίας, με τις φωτοβολίδες που τραυματίζουν παίχτες πριν τον αγώνα, και με τα γνωστής ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα-τραπεζοκάρεκλα που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν ωσάν γαρίφαλα στα μπουζούκια.

Ο Σεφέρης είχε πει το σοφό «σ’ αυτή τη χώρα όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι»… Λες και δεν το ξέραμε από την

αρχή ότι κάθε τέτοιος τελικός ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» είναι το hot spot του Athens Daily Secret για τους «θερμοκέφαλους» πράσινους και κόκκινους. Το «ραντεβουδάκι» που με τόση αγωνία περιμένουν για να ξεσπάσουν σε ωμή βία. Πριν μερικές μέρες, θυμάμαι μια φίλη, με άγνοια κινδύνου, που ρωτούσε τον αδερφό της αν μπορούν να βρουν εισιτήρια για τον τελικό, για να πάρει την απάντηση «είσαι τρελή κοπέλα μου; Να πάμε στους κάφρους να μαχαιρωθούμε;».

Τι κι αν η αστυνομία «είχε πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα». Τι κι αν «τα εισιτήρια ήταν ονομαστικά». Τι κι αν σε ένα γήπεδο 7.000 θέσεων οι κεντρικές κερκίδες ήταν άδειες, και οι θεατές μετά βίας –κυριολεκτικά και μεταφορικά- έφταναν τους 900-1.000 σε αριθμό. Τι κι αν ακόμη οι δύο ΚΑΕ «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται και τέτοιου είδους φαινόμενα» ή ο Δημήτρης Διαμαντίδης του Παναθηναϊκού έλεγε-προειδοποιούσε ότι στους τελικούς αυτούς οι «οπαδοί» έρχονται για να πετάξουν πέτρες.

Ποιος νοιάζεται; Κανείς μάλλον, αν κρίνω από τις προσαγωγές που έγιναν, από όλες τις προηγούμενες αντίστοιχες διοργανώσεις που έγιναν ή που θα γίνουν, αλλά κυρίως από το σουρεαλιστικό σκηνικό που εκτυλισσόταν στο κέντρο του γηπέδου, απουσία τηλεοπτικού σχολιασμού (…), με τον dj να συνοδεύει έκτακτα τις «χορευτικές κινήσεις» των δύο οπαδών που χόρευαν το γνωστό βαλς «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη – τώρα θα δεις την κλωτσιά μου – όχι εσύ θα δεις το αιχμηρό αντικείμενο που –μπορεί- να κρύβω στο μπουφάν μου και το πέρασα «με δυσκολία» από τον «έλεγχο της αστυνομίας».

Ίσως να νοιάζεται -αλλά και να θλίβεται ταυτόχρονα- εκείνος που είδε τον προημιτελικό Κυπέλλου στην Ισπανία, ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα –όπου μετά από δύο παρατάσεις νίκησε η Μπαρτσελόνα- και ανοιγόκλεισε τα μάτια του να δει αν ονειρεύεται όταν στις κερκίδες αντίκριζε –quel choc!- οικογένειες, γυναίκες, παιδιά να βλέπουν μπάσκετ (!) σε ένα κατάμεστο γήπεδο όπου οι οπαδοί είχαν πάει –άκου τώρα!- χωρίς εγκληματικές διαθέσεις. Πώς έλεγε αυτό το παραφρασμένο σύνθημα; «Καληνύχτα tefal, αυτός ο κόσμος δε θα ξεκολλήσει ποτέ…».