Ο εξολοθρευτής…

Εμείς οι μεγάλοι είχαμε πέσει με τα μούτρα στα σουβλάκια και στα τζατζίκια και ο πιτσιρικάς, μαθητής της έκτης δημοτικού, είχε πέσει με τα μούτρα στο «τάμπλετ» του.

– «Τρώγε», του φώναξε η μάνα του, «θα κρυώσει το φαΐ σου».

Ούτε μπουκιά ο μικρός! Στο «τάμπλετ» πάνω καταπάνω!

– «Επιτέλους», ξαναφώναξε η μάνα, «θα φας το φαΐ σου ή θα στο σπάσω το μηχανάκι; Τι κάνεις εκεί μ´ αυτό»;

– «Παίζω».

– «Τώρα βρήκες να παίξεις; Τι παίζεις, που δεν σ´ αφήνει να φας; Εσύ προηγουμένως είχες λυσσάξει από την πείνα! Τι παίζεις»;

–

– «Ήμαρτον, Κύριε! Το παιδί μου τρελάθηκε! Τι σκοτώνεις, καλέ»;

– «Ό,τι βρω μπροστά μου»!

– «-Παιχνίδι είναι αυτό, βρε αγόρι μου»;

– «Και γ@μώ τα παιχνίδια, μαμά! Ρίχνω μικρόβια και ιούς στον πλανήτη και σκοτώνω ανθρώπους και ζώα! Καίω δάση και χωράφια με καλλιέργειες. Ρίχνω δηλητήρια στα ποτάμια και στις λίμνες! Ρίχνω χημικά στις θάλασσες. Έχω ήδη αφανίσει τις τέσσερις από τις πέντε ηπείρους της γης. Μόλις ξεμπερδέψωκαι με την Αυστραλία, θα φάω».

– «Τι θα φας, ρε ούφο, αφού κι εσύ πεθαμένος θα είσαι μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους του πλανήτη»; Είπε ένας από την παρέα.

– «Εγώ δεν πεθαίνω ποτέ», απάντησε ο πιτσιρίκος.
«Εγώ σκοτώνω όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μου, διότι εγώ είμαι ο εξολοθρευτής! Είμαι ο παγκόσμιος εξολοθρευτής»!

Γέλασαν όλοι εκτός από την αφεντιά μου.

– «Ποιος αρρωστημένος εγκέφαλος φτιάχνει αυτά τα παιχνίδια;» αναρωτήθηκα.

Σε λίγο βρήκα την εξήγηση στην απορία μου:

«Δεν είναι καθόλου αρρωστημένος ο εγκέφαλος του κατασκευαστή αυτών των παιχνιδιών. Μια χαρά επιχειρηματικός εγκέφαλος είναι. Εκμεταλλεύεται την περιέργεια των παιδιών, τη φαντασία τους που εξάπτεται με το τίποτα και την ηδονή που τους δίνει η κατάκτηση της εξουσίας έστω και εικονικής.

Τα παιδιά παίζουν ανεβαίνοντας στο θρόνο του πλανητάρχη!
Τα παιδιά παίζουν «θερίζοντας» κεφάλια με το σπαθί του παγκόσμιου εξολοθρευτή!
Τα παιδιά εξοικειώνονται με τη βία παίζοντας!
Τα παιδιά εξοικειώνονται με το έγκλημα παίζοντας!
Και οι κατασκευαστές των ολέθριων αυτών παιχνιδιών θησαυρίζουν!

Ας μην απορούμε, λοιπόν, πώς τόσοι και τόσοι νέοι της Ευρώπης και της Αμερικής, «πυροβολημένοι» προφανώς από παρόμοια παιχνίδια, το σκάνε από τα σπίτια τους και καταφεύγουν στα λημέρια των Τζιχαντιστών.

Εκεί δεν υπάρχουν μηχανάκια εικονικής πραγματικότητας.
Εκεί κόβουν το κεφάλι όποιου βρουν μπροστά τους με πραγματικό σπαθί.
Ύστερα φωτογραφίζουν ή βιντεοσκοπούν τα κατευχαριστημένα μούτρα τους και τα χέρια τους από τα οποία κρέμονται τα κομμένα κεφάλια τσαμπί σταφύλι!!!