Ο Δραγασάκης τότε φώναζε, τώρα σιωπά…

Μέσα στη γενική χλαπαταγή των νέων φόρων και των αυξήσεων στους παλιούς, μέσα στη θύελλα για τη διάθεση προς πώληση όλης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας (για 99 χρόνια), δεν ξέρω πόσοι μπόρεσαν να συγκρατήσουν τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για παραγωγή πλεονασμάτων ύψους 3,5% για την επόμενη δεκαετία.

Πρώτον, να εξηγήσω ότι πρωτογενές πλεόνασμα επιτυγχάνει μια οικονομία, όταν έχει περισσότερα έσοδα (από φόρους κλπ) από ό,τι δαπάνες (για Παιδεία, Υγεία, μισθούς, συντάξεις κλπ). Έτσι, η χώρα αυτή δε χρειάζεται να δανείζεται για να καλύπτει τις δημόσιες ανάγκες της.

Και

δεύτερον, να υπενθυμίσω τη μάχη που έδινε πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ο Γιάννης Δραγασάκης για να πείσει πως τα πρωτογενή πλεονάσματα που είχε δετεί η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν χωρίς να στραγγαλιστεί η οικονομία. Βεβαίωνε τότε ότι μία από τις βασικές επιδιώξεις του Σύριζα, όταν γινόταν κυβέρνηση, θα ήταν η διαπραγμάτευση για μειωθεί ο στόχος των υψηλών πλεονασμάτων.

Τι συμβαίνει τώρα; Με απόφαση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην οποία αντιπρόεδρος είναι ο Δραγασάκης, οι στόχοι για τα πλεονάσματα της επόμενης δεκαετίας ορίστηκαν στο 3,5%. Αντιλαμβάνεστε την κοροϊδία;

Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως είναι δυνατόν να επιτευχθούν τέτοιοι στόχοι; Μα το όποιο αναιμικό πλεόνασμα υπάρχει σήμερα οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το δημόσιο έχει κάνει εσωτερική στάση πληρωμών.

Δεν πληρώνει κανέναν, με αποτέλεσμα να κλυδωνίζονται χιλιάδες επιχειρήσεις…